Manpages

NAZWA

bash - GNU Bourne-Again SHell

SKŁADNIA

bash [opcje] [łańcuch_polecenia | plik]

PRAWA AUTORSKIE

Bash is Copyright (C) 1989-2018 by the Free Software Foundation, Inc.

OPIS

Bash jest zgodnym z sh interpreterem języka poleceń, wykonującym polecenia ze standardowego wejścia bądź z pliku. Włączono doń również przydatne cechy zaczerpnięte z powłoki Korna i powłoki C (ksh i csh).

Bash w zamierzeniu jest implementacją zgodną z POSIX-ową specyfikacją powłok i narzędzi -- IEEE POSIX Shell and Utilities specification (IEEE Standard 1003.1). Bash może być skonfigurowany w ten sposób, aby był domyślnie zgodny z normą POSIX.

OPCJE

All of the single-character shell options documented in the description of the set builtin command, including -o, can be used as options when the shell is invoked. In addition, bash interprets the following options when it is invoked:

[-+]O [opcja_shopt]

opcja_shopt jest jedną z opcji powłoki akceptowanych przez polecenie wbudowane shopt (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Jeśli występuje opcja_shopt, to -O nadaje wartość tej opcji, zaś +O unieważnia ją. Jeżeli nie podano opcji_shopt, to na standardowym wyjściu wypisywane są nazwy i wartości opcji powłoki akceptowanych przez shopt. Jeśli opcją wywołania jest +O, tworzone wyjście jest formatowane w taki sposób, by można było wykorzystać je jako wejście.

Bash interpretuje także wiele opcji wieloznakowych. Jeśli mają zostać rozpoznane, opcje te muszą pojawić się w wierszu poleceń przed opcjami jednoznakowymi,
--debugger

Ustawia profil debuggera do wykonania, przed uruchomieniem powłoki. Włącza rozszerzony tryb debugowania (patrz opis opcji extdebug do wbudowanego polecenia shopt poniżej).

--dump-po-strings

Równoważne -D, ale wyjście jest w formacie pliku GNU gettext po (portable object).

--dump-strings

Równoważnik -D.

--init-file plik
--rcfile plik

Wykonuje polecenia z podanego pliku zamiast ze standardowego systemowego pliku inicjującego /etc/bash.bashrc i osobistego pliku inicjującego ~/.bashrc, jeśli powłoka jest interaktywna. Zobacz WYWOŁANIE poniżej.

--login

Równoważne -l.

--noediting

Nie używa biblioteki GNU readline do odczytu wierszy poleceń w trybie interaktywnym.

--noprofile

Nie odczytuje ani ogólnosystemowego pliku startowego /etc/profile ani żadnego z osobistych plików inicjujących ~/.bash_profile, ~/.bash_login czy ~/.profile. Domyślnie, bash czyta te pliki gdy jest wywołany jako powłoka zgłoszeniowa (zobacz WYWOŁANIE poniżej).

--posix

Zmienia zachowanie bash tam, gdzie domyślne działanie różni się od standardu POSIX, tak by spełniać standard (tryb posix). Więcej informacji o tym, jak tryb posix wpływa na zachowanie powłoki można znaleźć w dokumencie do którego odsyła ZOBACZ TAKŻE.

--restricted

Powłoka staje się okrojona (zobacz POWŁOKA OKROJONA poniżej).

--verbose

Równoważnik opcji -v.

--version

Pokazuje na standardowym wyjściu informację o wersji tego egzemplarza bash i pomyślnie kończy pracę.

ARGUMENTY

Jeśli po przetworzeniu opcji pozostają jakieś argumenty, a nie podano ani opcji -c ani -s, to zakłada się, że pierwszy argument jest nazwą pliku zawierającego polecenia powłoki. Jeżeli bash został wywołany w taki sposób, to $0 przypisywana jest nazwa pliku z poleceniami, a parametrom pozycyjnym pozostałe argumenty. Bash odczytuje i wykonuje polecenia z tego pliku, a następnie kończy pracę. Kod zakończenia basha jest wówczas kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia skryptu. Jeśli nie wykonano żadnego polecenia, to kod zakończenia wynosi 0. Najpierw wykonywana jest próba otworzenia pliku w bieżącym katalogu, a następnie, jeśli się ona nie powiedzie, powłoka przeszukuje katalogi w PATH szukając skryptu.

WYWOŁANIE

Powłoka zgłoszeniowa (login shell) to taka, w której pierwszym znakiem zerowego argumentu jest -, lub taka, którą uruchomiono z opcją --login.

Powłoka interaktywna to taka, którą uruchomiono bez argumentów innych niż opcje (chyba, że podano -s) i bez opcji -c; zarówno jej standardowe wejście jak i wyjście powiązane jest z terminalami (tak jak określiła to funkcja isatty(3)), albo taka, którą uruchomiono z opcją -i. Jeśli bash jest interaktywny, to ustawiane jest PS1 zaś $- zawiera i; pozwala to skryptowi powłoki lub plikowi startowemu na sprawdzanie tego stanu.

Poniższe akapity opisują, jak bash wykonuje swoje pliki startowe. Jeśli któryś z tych plików istnieje, ale nie może być odczytany, to bash zgłasza błąd. Tyldy (~) w nazwach plików interpretowane są według reguł opisanych poniżej w części Interpretacja tyld sekcji INTERPRETACJA.

Gdy bash wywoływany jest jako powłoka zgłoszeniowa lub jako powłoka nie-interaktywna z opcją --login, w pierwszej kolejności czyta i wykonuje polecenia z pliku /etc/profile, jeśli takowy istnieje. Po odczytaniu tego pliku, szuka ~/.bash_profile, ~/.bash_login i ~/.profile, w tej kolejności, po czym odczytuje i wykonuje polecenia z pierwszego istniejącego i dającego się odczytać. Można posłużyć się opcją --noprofile podczas uruchamiania powłoki, by zakazać takiego zachowania.

Podczas kończenia interaktywnej powłoki zgłoszeniowej lub gdy nieinteraktywna powłoka zgłoszeniowa wykonuje wbudowane polecenie exit, bash czyta i wykonuje polecenia z pliku ~/.bash_logout, jeśli taki istnieje.

Jeżeli uruchamiana jest powłoka interaktywna nie będąca powłoką zgłoszeniową, bash czyta i wykonuje polecenia z /etc/bash.bashrc i ~/.bashrc, jeśli takie pliki istnieją. Może to być zakazane za pomocą opcji --norc. Opcja --rcfile plik wymusi odczyt i wykonanie poleceń z pliku zamiast z /etc/bash.bashrc i ~/.bashrc.

Jeśli bash startuje w trybie nie-interaktywnym, na przykład w celu uruchomienia skryptu powłoki, to szuka w środowisku zmiennej BASH_ENV, interpretuje jej wartość, jeśli ją znalazł, i używa otrzymanej wartości jako nazwy pliku do odczytania i wykonania. Bash zachowuje się tak, jakby były wykonane następujące polecenia:

if [ -n "$BASH_ENV" ]; then . "$BASH_ENV"; fi

ale do szukania nazwy pliku nie jest używana wartość zmiennej PATH.

Jeżeli bash wywołano pod nazwą sh, to próbuje on naśladować zachowanie startowe historycznych wersji sh tak ściśle jak to jest możliwe, przy równoczesnym spełnianiu standardu POSIX. Wywołany jako powłoka interaktywna lub powłoka nie-interaktywna z opcją --login, usiłuje na początku odczytać i wykonać polecenia z /etc/profile i ~/.profile, w tej kolejności. W celu zakazania tego zachowania można użyć opcji --noprofile. Wywołany jako powłoka interaktywna pod nazwą sh, bash poszukuje zmiennej ENV, interpretuje jej wartość, jeśli jest zdefiniowana, i posługuje się otrzymaną wartością jako nazwą pliku, który ma być odczytany i wykonany. Ponieważ powłoka wywołana jako sh nie usiłuje czytać ani wykonywać poleceń z jakichkolwiek innych plików startowych, opcja --rcfile nie ma żadnych skutków. Powłoka nie-interaktywna wywołana pod nazwą sh nie próbuje czytać żadnych plików startowych. Wywołany jako sh, bash wchodzi w tryb posix po odczycie plików startowych.

Gdy bash uruchomiony jest w trybie posix, jak z opcją --posix wiersza poleceń, kieruje się standardem POSIX dla plików startowych. W trybie tym, powłoka interaktywna interpretuje zmienną ENV a polecenia odczytywane i wykonywane są z pliku, którego nazwą jest zinterpretowana wartość. Nie są czytane inne pliki startowe.

Bash usiłuje rozstrzygnąć, czy jest uruchomiony ze standardowym wejściem podpiętym do połączenia sieciowego, przez demona powłoki zdalnej, zwykle rshd lub przez bezpiecznego demona powłoki sshd. Jeżeli stwierdzi, że został uruchomiony w ten sposób, to odczytuje i wykonuje polecenia z ~/.bashrc, jeśli plik ten istnieje i daje się czytać. Nie będzie tego robił wywołany jako sh. Można posłużyć się opcją --norc, by zakazać tego zachowania oraz opcją --rcfile, by wymusić czytanie innego pliku, ale ani rshd, ani sshd zazwyczaj nie wywołuje powłoki z tymi opcjami ani nie pozwala na ich podanie.

Jeśli powłoka została uruchomiona z efektywnym id użytkownika (grupy) różnym od id rzeczywistego, a nie podano opcji -p, to nie są odczytywane żadne pliki startowe, funkcje powłoki nie są dziedziczone ze środowiska, zmienne SHELLOPTSP, BASHOPTS, CDPATH, i GLOBIGNORE, jeśli jest takie występują w środowisku, są ignorowane a efektywny identyfikator użytkownika jest ustawiany na jego identyfikator rzeczywisty. Jeśli przy wywołaniu podano opcję -p, to zachowanie startowe jest takie samo, ale nie jest resetowany efektywny id użytkownika.

DEFINICJE

W pozostałej części tego dokumentu używane są poniższe definicje.

metaznak

Znak, który, gdy nie jest cytowany, oddziela słowa. Jeden z poniższych:
| & ; ( ) < > space tab newline

operator sterujący

token pełniący funkcję sterującą. Jest to jeden z poniższych symboli:
|| & && ; ;; ;& ;;& ( ) | |& <newline>

SŁOWA ZASTRZEŻONE

Słowa zastrzeżone (reserved words) to takie, które mają dla powłoki specjalne znaczenie. Następujące słowa są rozpoznawane jako zastrzeżone, gdy nie są cytowane i występują albo jako pierwsze słowo polecenia prostego (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI poniżej) albo trzecie słowo poleceń case lub for;

! case coproc do done elif else esac fi for function if in select then until while { } time [[ ]]

GRAMATYKA POWŁOKI

Polecenia proste
Polecenie proste jest sekwencją opcjonalnych przypisań zmiennych, po której następują rozdzielane przez odstęp słowa i przekierowania, a zakończoną operatorem sterującym. Pierwsze słowo określa polecenie, jakie ma zostać wykonane i jest przekazywane jako argument numer zero. Pozostałe słowa są przekazywane jako argumenty wywoływanego polecenia.

Wartością zwracaną polecenia prostego jest jego kod zakończenia lub 128+n jeżeli polecenie przerwane jest sygnałem n.

Potoki
Potok jest sekwencją jednego lub więcej poleceń rozdzielonych jednym z operatorów kontrolnych | lub |&. Formatem potoku jest:

[time [-p]] [ ! ] polecenie [ [|⎪|&] polecenie2 ... ]

Standardowe wyjście z polecenia połączone jest za pośrednictwem potoku ze standardowym wejściem polecenia2. Połączenie to wykonywane jest przed możliwymi przekierowaniami podanymi dla polecenia (zobacz poniżej PRZEKIEROWANIE. Jeśli użyte jest |&, to standardowe wyjście błędów polecenia razem z jego standardowym wyjściem jest połączone ze standardowym wejściem polecenia2 za pomocą potoku; jest to skrócona forma 2>&1 |. To bezpośrednie przekierowanie standardowego wyjścia błędów jest przeprowadzane po wszystkich przekierowaniach określonych przez polecenie.

Zwracanym kodem zakończenia potoku jest kod zakończenia ostatniego polecenia, chyba że włączono opcję pipefail. W takim przypadku kod zakończenia potoku jest wartością ostatniego (po prawej) polecenia, które zakończyło się kodem niezerowym lub zero, jeśli wszystkie polecenia zakończyły się powodzeniem. Jeżeli potok poprzedza zastrzeżone słowo !, to kod zakończenia takiego potoku jest negacją (NOT) kodu zakończenia ostatniego polecenia, zgodnie z powyższym opisem. Powłoka oczekuje na zakończenie (terminate) wszystkich poleceń w potoku przed zwróceniem wartości.

Jeżeli potok jest poprzedzony słowem zastrzeżonym time, to po jego zakończeniu podawany jest czas wykonywania, jak również czas użytkownika i czas systemu zużyty na wykonanie. Opcja -p zmienia format tworzonych wyników na określony przez POSIX. Jeśli powłoka znajduje się w trybie posix, to nie rozpoznaje time jako słowa zastrzeżonego, jeśli kolejny token rozpoczyna się znakiem "-". Do sformatowania łańcucha określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach, można ustawić zmienną TIMEFORMAT; zobacz opis TIMEFORMAT w Zmienne powłoki poniżej.

Jeśli powłoka znajduje się w trybie posix, to po time może wystąpić znak nowego wiersza. W takim przypadku, powłoka wyświetla całkowity czas użytkownika i systemu, skonsumowany przez powłokę i jej potomków. Zmienną TIMEFORMAT można określić format informacji o czasie.

Each command in a pipeline is executed as a separate process (i.e., in a subshell). See COMMAND EXECUTION ENVIRONMENT for a description of a subshell environment. If the lastpipe option is enabled using the shopt builtin (see the description of shopt below), the last element of a pipeline may be run by the shell process.

Listy
Lista jest potokiem lub sekwencją kilku potoków rozdzielonych jednym z operatorów ;, &, && lub ⎪⎪, i opcjonalnie zakończoną jednym ze znaków ;, & lub <nowy-wiersz>.

Spośród tych operatorów listowych, && i ⎪⎪ mają ten sam priorytet, następujące po nich ; i &, również mają równy między sobą priorytet.

W zastępstwie średnika, w liście może pojawić się sekwencja jednego lub więcej znaków nowego wiersza.

If a command is terminated by the control operator &, the shell executes the command in the background in a subshell. The shell does not wait for the command to finish, and the return status is 0. These are referred to as asynchronous commands. Commands separated by a ; are executed sequentially; the shell waits for each command to terminate in turn. The return status is the exit status of the last command executed.

Listy AND i OR są sekwencjami jednego lub więcej potoków oddzielonych odpowiednio operatorami sterującymi && i ||. Listy AND i OR są wykonywane z pozostawioną łącznością. Lista AND ma postać

polecenie1 && polecenie2

command2 is executed if, and only if, command1 returns an exit status of zero (success).

Lista OR ma postać

polecenie1 ⎪⎪ polecenie2

command2 is executed if, and only if, command1 returns a non-zero exit status. The return status of AND and OR lists is the exit status of the last command executed in the list.

Polecenia złożone
Polecenie złożone jest jednym z poniższych. W większości przypadków lista w opisie polecenia może być oddzielona od reszty polecenie jedną lub więcej znakami nowego wiersza, a po niej zamiast średnika może wystąpić znak nowego wiersza.
(lista)

Lista wykonywana jest w podpowłoce (patrz ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ poniżej). Przypisania zmiennych i polecenia wbudowane wpływające na środowisko powłoki nie zachowują swoich skutków po zakończeniu polecenia. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy.

{ lista; }

Lista jest po prostu wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. Lista musi być zakończona znakiem nowej linii lub średnika. Nazywane jest to poleceniem grupowania. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy. Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do metaznaków ( i ), { i } są słowami zastrzeżonymi i aby zostały rozpoznane muszą się pojawić tam, gdzie dozwolone jest użycie słów zastrzeżonych. Ponieważ nie powodują podziału na słowa, muszą być oddzielone od listy za pomocą białego znaku lub innego metaznaku powłoki.

((wyrażenie))

Wyrażenie interpretowane jest zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Jeśli wartość wyrażenia jest niezerowa, to kodem zwracanym jest 0; w przeciwnym razie kodem zwracanym jest 1. Jest to ściśle równoważne konstrukcji let "wyrażenie".

[[ wyrażenie ]]

Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyrażenie. Wyrażenia złożone są ze składowych (primaries) opisanych poniżej w opcji WYRAŻENIA WARUNKOWE. Na słowach pomiędzy [[ a ]] nie są wykonywane rozwinięcia nazw plików ani podział na słowa; są natomiast wykonywane: interpretacja tyld, parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych, podstawianie wyników poleceń, podstawianie wyników procesów i usunięcia cytowań. Operatory warunkowe, takie jak -f, nie mogą być cytowane, jeśli mają zostać rozpoznane jako składowe.

Operatory < i >, gdy są używane z [[, sortują zgodnie z porządkiem leksykograficznym, używając bieżącego ustawienia locale.

Proszę zapoznać się z wbudowanym poleceniem test (rozdział WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), aby dowiedzieć się jak obsługiwane są parametry (np. sytuacja gdy ich nie podano).

Jeśli używane są operatory == i !=, to łańcuch po prawej stronie operatora jest wzorcem i jest dopasowany zgodnie z opisanymi poniżej regułami Dopasowania wzorca, jakby włączono opcję powłoki extglob. Operator = jest równoważny ==. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to przy dopasowaniu ignorowana jest wielkość liter. Zwracaną wartością jest 0 gdy łańcuch pasuje (==) lub nie pasuje (!=) i 1 w przeciwnym wypadku. Każda część wzorca może być cytowana, aby wymusić jej dopasowanie jako łańcuch.

An additional binary operator, =~, is available, with the same precedence as == and !=. When it is used, the string to the right of the operator is considered a POSIX extended regular expression and matched accordingly (as in regex(3)). The return value is 0 if the string matches the pattern, and 1 otherwise. If the regular expression is syntactically incorrect, the conditional expression’s return value is 2. If the nocasematch shell option is enabled, the match is performed without regard to the case of alphabetic characters. Any part of the pattern may be quoted to force the quoted portion to be matched as a string. Bracket expressions in regular expressions must be treated carefully, since normal quoting characters lose their meanings between brackets. If the pattern is stored in a shell variable, quoting the variable expansion forces the entire pattern to be matched as a string. Substrings matched by parenthesized subexpressions within the regular expression are saved in the array variable BASH_REMATCH. The element of BASH_REMATCH with index 0 is the portion of the string matching the entire regular expression. The element of BASH_REMATCH with index n is the portion of the string matching the nth parenthesized subexpression.

Wyrażenia można łączyć przy pomocy następujących operatorów, wymienionych w kolejności malejącego priorytetu:

( wyrażenie )

Zwraca wartość wyrażenia. Może służyć do unieważnienia zwykłej kolejności operatorów.

! wyrażenie

Prawda jeżeli wyrażenie jest fałszywe.

wyrażenie1 && wyrażenie2

Prawda jeśli zarówno wyrażenie1 jak i wyrażenie2 są prawdziwe.

wyrażenie1 || wyrażenie2

Prawda jeśli choć jedno spośród wyrażenie1 lub wyrażenie2 jest prawdziwe.

Operatory && i || nie wykonują wyrażenia2 jeżeli wartość wyrażenia1 wystarcza do określenia wartości, jaka zostanie zwrócona przez całe wyrażenie warunkowe.

for nazwa [ [ in [ słowo ... ] ] ; ] do lista ; done

Interpretowane są słowa następujące po in, tworząc listę elementów. Zmiennej nazwa nadawana jest kolejno wartość każdego elementu tej listy i każdorazowo wykonywana jest lista poleceń. Jeżeli pominięto in słowo, to polecenie for wykonuje listę po jednym razie dla każdego ustawionego parametru pozycyjnego (zobacz PARAMETRY poniżej). Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia. Jeśli interpretacja elementów następujących po in daje w wyniku pustą listę, to nie są wykonywane żadne polecenia i zwracany jest kod 0.

for (( wyr1 ; wyr2 ; wyr3 )) ; do lista ; done

Na początku obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr1, zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Następnie wielokrotnie obliczane jest wyr2, aż do osiągnięcia przez nie wartości zero. Każdorazowo gdy obliczone wyr2 jest niezerowe, wykonywana jest lista i obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr3. Jeśli pominięto któreś z wyrażeń, to zachowuje się ono tak, jakby przyjmowało wartość 1. Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy, lub fałsz jeśli któreś z wyrażeń jest niepoprawne.

select nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowana jest lista słów następujących po in, tworząc listę elementów. Zestaw zinterpretowanych słów wypisywany jest na standardowym wyjściu, każde poprzedzone liczbą kolejną. Jeśli pominięto in słowo, to wypisywane są parametry pozycyjne (zobacz PARAMETRY poniżej). Następnie wyświetlany jest znak zachęty PS3 i czytany jest wiersz ze standardowego wejścia. Jeżeli wiersz składa się z liczby odpowiadającej jednemu z wyświetlonych słów, to zmiennej nazwa przypisywana jest wartość tego słowa. Jeśli wiersz jest pusty, słowa i zachęta wyświetlane są ponownie. Jeżeli odczytano EOF, to polecenie kończy pracę. Każda inna wartość powoduje, że nazwie zostanie przypisany łańcuch pusty. Odczytany wiersz zachowywany jest w zmiennej REPLY. lista wykonywana jest po każdym wyborze, dopóki nie zostanie wykonane polecenie break. Kodem zakończenia select jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli nie wykonano żadnych poleceń.

case słowo in [ [(] wzorzec [ | wzorzec ] ... ) lista ;; ] ... esac

A case command first expands word, and tries to match it against each pattern in turn, using the matching rules described under Pattern Matching below. The word is expanded using tilde expansion, parameter and variable expansion, arithmetic expansion, command substitution, process substitution and quote removal. Each pattern examined is expanded using tilde expansion, parameter and variable expansion, arithmetic expansion, command substitution, and process substitution. If the nocasematch shell option is enabled, the match is performed without regard to the case of alphabetic characters. When a match is found, the corresponding list is executed. If the ;; operator is used, no subsequent matches are attempted after the first pattern match. Using ;& in place of ;; causes execution to continue with the list associated with the next set of patterns. Using ;;& in place of ;; causes the shell to test the next pattern list in the statement, if any, and execute any associated list on a successful match. The exit status is zero if no pattern matches. Otherwise, it is the exit status of the last command executed in list.

if lista; then lista; [ elif lista; then lista; ] ... [ else lista; ]
fi

Wykonywana jest lista występująca po if. Jeżeli jej kod zakończenia jest zerowy, to wykonywana jest lista klauzuli then. W przeciwnym wypadku, wykonywana jest lista każdego elif po kolei; jeśli kod zakończenia którejś wynosi 0, to wykonywana jest lista then i polecenie jest kończone. Jeżeli nie wystąpił żaden z powyższych przypadków, to wykonywana jest lista występująca po klauzuli else, jeśli takowa istnieje. Kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli żaden z warunków nie okazał się prawdziwy.

while lista-1; do lista-2; done
until lista-1; do lista-2; done

Polecenie while wykonuje listę lista-2 w sposób ciągły dopóty, dopóki ostatnie polecenie listy lista-1 nie zwróci kodu zakończenia równego zero. Polecenie until działa podobnie do polecenia while, a jedyną różnicą jest to, że test jest zanegowany: lista-2 jest wykonywana tak długo, aż ostatnie polecenie listy-1 nie zwróci kodu zakończenia różnego od zera. Kod wyjścia poleceń while i until jest kodem zakończenia ostatniego polecenia wykonanego z listy-2 lub zerem, jeśli żadne z nich nie zostało wykonane.

Koprocesy (współprocesy)
Koproces jest poleceniem powłoki poprzedzonym słowem zastrzeżonym coproc. Jest on wykonywany w podpowłoce w sposób asynchroniczny, jeśli polecenie zostało zakończone operatorem kontrolnym &, z ustawionym dwustronnym potokiem pomiędzy wykonującą go powłoką a koprocesem.

Format koprocesu jest następujący:

coproc [NAZWA] polecenie [przekierowania]

This creates a coprocess named NAME. If NAME is not supplied, the default name is COPROC. NAME must not be supplied if command is a simple command (see above); otherwise, it is interpreted as the first word of the simple command. When the coprocess is executed, the shell creates an array variable (see Arrays below) named NAME in the context of the executing shell. The standard output of command is connected via a pipe to a file descriptor in the executing shell, and that file descriptor is assigned to NAME[0]. The standard input of command is connected via a pipe to a file descriptor in the executing shell, and that file descriptor is assigned to NAME[1]. This pipe is established before any redirections specified by the command (see REDIRECTION below). The file descriptors can be utilized as arguments to shell commands and redirections using standard word expansions. Other than those created to execute command and process substitutions, the file descriptors are not available in subshells. The process ID of the shell spawned to execute the coprocess is available as the value of the variable NAME_PID. The wait builtin command may be used to wait for the coprocess to terminate.

Ponieważ koproces jest tworzony jako polecenie asynchroniczne, polecenie coproc zawsze zwróci powodzenie. Zwracanym statusem koprocesu jest kod zakończenia polecenia.

Definiowanie funkcji powłoki
Funkcja powłoki jest obiektem wywoływanym podobnie jako polecenie proste i wykonującym polecenie złożone z nowym zestawem parametrów pozycyjnych. Funkcje powłoki deklaruje się w następujący sposób:
nazwa () polecenie-złożone [przekierowanie]
function nazwa [()] polecenie-złożone [przekierowanie]

W ten sposób definiowana jest funkcja o nazwie nazwa. Słowo zastrzeżone function jest opcjonalne. Jeśli je podano, to nawiasy są opcjonalne. Ciałem funkcji jest polecenie złożone polecenie-złożone (patrz Polecenia złożone powyżej). Polecenie jest zwykle listą poleceń objętych nawiasami klamrowymi { i }, ale może to być dowolne z poleceń wypisanych powyżej w rozdziale Polecenia złożone, z jednym wyjątkiem: jeśli użyje się słowa kluczowego function bez nawiasów, nawiasy klamrowe są obowiązkowe. Polecenie-złożone jest wykonywane ilekroć podano nazwę jako nazwę polecenia prostego. W trybie_posix nazwa nie może być taka sama, jak jedno ze specjalnych słów wbudowanych POSIX. Wszystkie przekierowania (patrz PRZEKIEROWANIE poniżej) podane podczas definiowania funkcji są wykonywane gdy funkcja jest wykonywana. Kod zakończenia definicji funkcji wynosi zero, chyba że wystąpił błąd składni, lub istnieje już funkcja tylko do odczytu o tej samej nazwie. Podczas wykonywania, kodem wyjścia funkcji jest kod zakończenia ostatniego polecenia wykonanego w jej ciele. Patrz również FUNKCJE poniżej.

KOMENTARZE

W powłoce nie-interaktywnej lub w powłoce interaktywnej, w której włączono opcję interactive_comments do opcji wbudowanych shopt (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej) słowo rozpoczynające się od znaku # powoduje, że słowo to i wszystkie pozostałe znaki w tym wierszu będą ignorowane. Powłoka interaktywna bez włączonej opcji interactive_comments nie pozwala na komentarze. Opcja interactive_comments jest domyślnie włączona w powłokach interaktywnych.

CYTOWANIE

Cytowanie służy do usuwania specjalnego znaczenia dla powłoki pewnych znaków lub słów. Cytowanie można stosować do wyłączania specjalnego traktowania znaków specjalnych, zapobiegania rozpoznawaniu słów zastrzeżonych jako takich oraz do zapobiegania podstawianiu parametrów.

Każdy z metaznaków podanych powyżej w DEFINICJACH posiada dla powłoki specjalne znaczenie i musi być cytowany, jeśli ma oznaczać samego siebie.

Gdy używane są funkcje interpretacji historii poleceń (patrz INTERPRETACJA HISTORII), znak interpretacji historii, zwykle !, musi być cytowany, jeśli chce się uniknąć interpretacji historii.

Istnieją trzy mechanizmy cytowania: znak specjalny (escape character), apostrofy (pojedyncze cudzysłowy) i cudzysłowy zwykłe (podwójne).

Niecytowany odwrotny ukośnik (\) jest znakiem specjalnym. Chroni on przed interpretacją dosłowną wartość następującego po nim znaku, z wyjątkiem <nowejlinii>. Jeśli pojawi się para \<nowalinia> a sam odwrotny ukośnik nie jest cytowany, to traktowana jest ona jak kontynuacja wiersza (to znaczy, usuwana jest ze strumienia wejściowego i w efekcie ignorowana).

Ujęcie znaków w apostrofy chroni dosłowne wartości każdego z nich. Apostrof nie może pojawić się pomiędzy innymi apostrofami, nawet jeśli jest poprzedzony odwrotnym ukośnikiem.

Ujęcie znaków w cudzysłowy chroni dosłowne wartości każdego z nich, za wyjątkiem $, ’ i \ oraz, gdy włączone jest dopełnianie z historii, !. Gdy powłoka działa w trybie posix, ! nie ma specjalnego znaczenia wewnątrz podwójnych cudzysłowów, nawet gdy włączone jest dopełnianie z historii. Znaki $ i ’ zachowują swe specjalne znaczenie wewnątrz cudzysłowów. Odwrotny ukośnik zachowuje specjalne znaczenie tylko, gdy występuje po nim jeden z poniższych znaków: $, ’, ", \ lub <nowy wiersz>. Cudzysłów może być cytowany wewnątrz cudzysłowów przez poprzedzenie go odwrotnym ukośnikiem. Jeśli dopełnianie z historii jest włączone, to będzie wykonane, chyba że znak ! jest ujęty w cudzysłowy lub cytowany odwrotnym ukośnikiem. Odwrotny ukośnik poprzedzający ! nie jest usuwany.

Parametry specjalne * i @ posiadają specjalne znaczenie wewnątrz cudzysłowów (zobacz PARAMETRY poniżej).

Słowa postaci $’łańcuch’ traktowane są specjalnie. Słowo takie interpretowane jako łańcuch, w którym znaki poprzedzone odwrotnym ukośnikiem zastępowane są według standardu ANSI C. Sekwencje specjalne z odwrotnym ukośnikiem, jeśli występują, dekodowane są następująco:

\UHHHHHHHH

znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHHHHHH (jedna do ośmiu cyfr szesnastkowych)

Przetłumaczony wynik jest pojedynczo cytowany, tak jakby nie było znaku dolara.

Ujęty w cudzysłowy łańcuch poprzedzony znakiem dolara ($"łańcuch") spowoduje, że łańcuch zostanie zinterpretowany zgodnie z bieżącymi ustawieniami regionalnymi (locale). Jeśli ustawione są one na C lub POSIX, to znak dolara jest ignorowany. Jeżeli łańcuch jest tłumaczony i zamieniany, to zastąpienie jest podwójnie cytowane.

PARAMETRY

Parametr jest elementem przechowującym wartości. Może on być nazwą, liczbą lub jednym ze znaków specjalnych podanych poniżej w sekcji Parametry specjalne. Dla celów powłoki zmienna jest parametrem oznaczanym przez nazwę. Zmienna posiada wartość i zero lub więcej atrybutów. Wartość atrybutom przypisuje się za pomocą polecenia wbudowanego declare (zobacz opis tego polecenia poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

Parametr jest ustawiony jeśli przypisano mu wartość. Łańcuch pusty jest poprawną wartością. Po ustawieniu zmiennej, może być ona unieważniona wyłącznie przez użycie wbudowanego polecenia unset (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI ).

Do zmiennej można wykonać przypisanie przy pomocy instrukcji postaci

nazwa=[wartość]

Jeżeli nie podano wartości, to zmiennej przypisywany jest łańcuch pusty. Wszystkie wartości przechodzą przez interpretację tyld, podstawianie parametrów, interpretację zmiennych, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń arytmetycznych i usuwanie cytowań (zobacz poniżej INTERPRETACJA). Jeżeli zmienna ma ustawiony atrybut integer (całkowita), to wartość podlega interpretacjom wyrażeń arytmetycznych, nawet jeśli nie użyto interpretacji $((...)). Zobacz poniżej Interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Nie jest wykonywane dzielenie na słowa, z wyjątkiem "$@", jak wyjaśniono to poniżej w sekcji Parametry specjalne. Nie jest wykonywane rozwijanie nazw plików. Instrukcje przypisania mogą się też pojawiać jako argumenty poleceń wbudowanych alias, declare, typeset, export, readonly i local (poleceń deklarujących). W trybie posix te słowa wbudowane mogą wystąpić w poleceniu po jednym lub większej liczby wystąpień polecenia wbudowanego command i zachowują właściwości instrukcji przypisania.

W kontekście, w którym instrukcja przypisania przypisuje wartość do zmiennej powłoki lub do tablicy indeksowanej, operator += może posłużyć do dołączenia lub dodania do poprzedniej wartości zmiennej. Obejmuje to argumenty do poleceń wbudowanych takich jak declare, które akceptują instrukcje przypisania (poleceń deklarujących). Gdy += jest stosowane do zmiennej z ustawionym atrybutem liczby całkowitej, to wartość jest obliczana jako wyrażenie arytmetyczne i dodawana do bieżącej wartości zmiennej, która również jest obliczana. Gdy += jest stosowane do zmiennej tablicowej używając przypisania złożonego (patrz Tablice poniżej), wartość zmiennej nie jest niszczona (jak to ma miejsce przy użyciu =), a nowe wartości są dołączane do tablicy poczynając od indeksu większego o jeden on maksymalnego indeksu tablicy (w przypadku tablic indeksowanych) lub jest dodawana jako dodatkowa para klucz-wartość (w przypadku tablic asocjacyjnych). Gdy += jest stosowane do zmiennej łańcuch-wartość, to wartość jest interpretowana i dołączana do wartości zmiennej.

Zmiennej można przypisać atrybut nazwa referencyjna (ang. nameref) za pomocą opcji -n przekazanej poleceniom wbudowanym declare lub local (zob. opisy declare i local niżej) aby utworzyć nazwę referencyjną lub odniesienie do innej zmiennej. Pozwala to na pośrednie operowanie na zmiennych. Gdy zmienna nazwy referencyjnej jest przywoływana, przypisywana, usuwana lub modyfikowane są jej atrybuty (inne niż użycie lub zmiana samej nazwy referencyjnej), operacja ta jest w rzeczywistości wykonywana na zmiennej określonej wartością zmiennej nazwy odniesienia. Nazwa referencyjna jest często używana aby odnieść się do zmiennej, której nazwa jest przekazywana jako argument do funkcji. Przykładowo nazwa zmiennej jest przekazywana do funkcji powłoki w pierwszym argumencie, wykonując

declare -n ref=$1

wewnątrz funkcji tworzącej zmienną nazwy referencyjnej ref, której wartością jest nazwa zmiennej przekazana jako pierwszy argument. Odniesienie lub przypisanie ref oraz zmiana jej atrybutów są traktowane jako odniesienie lub przypisania do zmiennej oraz zmiana atrybutów zmiennej której nazwę przekazano jako $1. Jeśli zmienna kontrolujące pętle for ma atrybut nazwy referencyjnej, lista słów może być listą zmiennych powłoki, a nazwa zostanie przypisana za każdemu słowu z listy, w kolejności, przy wykonywaniu pętli. Zmienne tablicowe nie mogą otrzymać atrybutu nameref, jednak do zmiennych nazw referencyjnych mogą odnosić się zmienne tablicowe i wskaźniki zmiennych tablicowych. Nazwy referencyjne można usunąć stosując opcję -n do polecenia wbudowanego unset. W przeciwnym razie, gdy unset jest wykonywane z nazwą referencyjną jako argument, zmienna do której odnosi się nazwa referencyjna zostanie usunięta.

Parametry pozycyjne
Parametr pozycyjny to parametr określany cyfrą lub cyframi, innymi niż pojedyncza cyfra 0. Parametrom pozycyjnym nadawane są wartości argumentów powłoki (w czasie jej wywołania). Wartości te mogą być ponownie nadawane przy pomocy wbudowanego polecenia set. Do parametrów pozycyjnych nie można wykonać przypisania przy pomocy instrukcji przypisania. Parametry pozycyjne są tymczasowo zastępowane podczas wykonywania funkcji powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE).

Jeżeli interpretowany jest parametr pozycyjny określany więcej niż jedną cyfrą, to musi być ujęty w nawiasy (zobacz poniżej INTERPRETACJA).

Parametry specjalne
Powłoka kilka parametrów traktuje specjalnie. Do parametrów tych można się wyłącznie odwoływać; nie jest dozwolone przypisywanie im wartości.

Zmienne powłoki
Powłoka ustawia następujące zmienne:

BASHOPTS

Oddzielana dwukropkiem lista włączonych opcji powłoki. Każde słowo na liście jest poprawnym argumentem do opcji -s wbudowanego polecenia shopt (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w BASHOPTS są tymi, które są raportowane jako włączone (on) przez shopt. Jeśli ta zmienna występuje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda opcja powłoki z listy będzie włączona przed odczytaniem plików startowych. Ta zmienna jest tylko do odczytu.

BASHPID

Expands to the process ID of the current bash process. This differs from $$ under certain circumstances, such as subshells that do not require bash to be re-initialized. Assignments to BASHPID have no effect. If BASHPID is unset, it loses its special properties, even if it is subsequently reset.

BASH_ALIASES

Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście aliasów zarządzanych przez wbudowane polecenie alias. Elementy dodawane do tablicy pojawiają się na liście aliasów, jednak usunięcie elementów tablicy obecnie nie powoduje usunięcie aliasów z listy aliasów. Jeśli BASH_ALIASES zostanie skasowana, traci swoje specjalne właściwości, nawet jeśli zostanie później zresetowana.

BASH_ARGC

An array variable whose values are the number of parameters in each frame of the current bash execution call stack. The number of parameters to the current subroutine (shell function or script executed with . or source) is at the top of the stack. When a subroutine is executed, the number of parameters passed is pushed onto BASH_ARGC. The shell sets BASH_ARGC only when in extended debugging mode (see the description of the extdebug option to the shopt builtin below). Setting extdebug after the shell has started to execute a script, or referencing this variable when extdebug is not set, may result in inconsistent values.

BASH_ARGV

An array variable containing all of the parameters in the current bash execution call stack. The final parameter of the last subroutine call is at the top of the stack; the first parameter of the initial call is at the bottom. When a subroutine is executed, the parameters supplied are pushed onto BASH_ARGV. The shell sets BASH_ARGV only when in extended debugging mode (see the description of the extdebug option to the shopt builtin below). Setting extdebug after the shell has started to execute a script, or referencing this variable when extdebug is not set, may result in inconsistent values.

BASH_ARGV0

When referenced, this variable expands to the name of the shell or shell script (identical to $0; see the description of special parameter 0 above). Assignment to BASH_ARGV0 causes the value assigned to also be assigned to $0. If BASH_ARGV0 is unset, it loses its special properties, even if it is subsequently reset.

BASH_CMDS

Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście skrótów poleceń, zarządzanej przez wbudowane polecenie hash. Elementy dodawane do tablicy pojawiają się na liście skrótów, jednak usunięcie elementów tablicy obecnie nie powoduje powoduje usunięcia ich z tablicy skrótów. Jeśli BASH_CMDS zostanie skasowana, traci swoje specjalne właściwości, nawet jeśli zostanie później zresetowana.

BASH_COMMAND

Aktualnie wykonywane polecenie lub polecenie przeznaczone do wykonania, chyba że powłoka wykonuje aktualnie polecenie będące wynikiem zadziałania pułapki - wówczas jest to polecenie wykonywane w czasie zadziałania pułapki.

BASH_EXECUTION_STRING

Argument polecenia do opcji wywołania -c.

BASH_LINENO

Zmienna tablicowa, której wartościami są numery wierszy plików źródłowych, w których przywołano każdy odpowiednik ze zmiennej FUNCNAME. ${BASH_LINENO[$i]} jest numerem wiersza w pliku źródłowym (${BASH_SOURCE[$i+1]}), gdzie przywołano ${FUNCNAME[$i]} (lub ${BASH_LINENO[$i-1]}, jeśli odnosi się do innej funkcji powłoki). Proszę użyć LINENO, aby pobrać bieżący numer wiersza.

BASH_LOADABLES_PATH

Lista rozdzielonych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka dynamicznie ładowalnych poleceń wbudowanych podanych przez polecenie enable.

BASH_REMATCH

Zmienna tablicowa, której wartości są przypisywane operatorem dwuargumentowym =~ do polecenia warunkowego [[. Element o indeksie 0 jest częścią łańcucha pasującego do całego wyrażenia regularnego. Element o indeksie n jest częścią łańcucha pasującego do n-tego podwyrażenia ujętego w nawiasy. Zmienna jest tylko do odczytu.

BASH_SOURCE

Zmienna tablicowa, której wartościami są nazwy plików źródłowych, w których zdefiniowano odpowiadające nazwy funkcji powłoki w zmiennej tablicowej FUNCNAME. Funkcja powłoki ${FUNCNAME[$i]} jest zdefiniowana w pliku ${BASH_SOURCE[$i]} i wywoływana z ${BASH_SOURCE[$i+1]}..

BASH_SUBSHELL

Zwiększana o jeden, wewnątrz każdej powłoki lub środowiska podpowłoki, gdy powłoka rozpoczyna wykonywanie w tym środowisku. Wartością początkową jest 0.

BASH_VERSINFO

Zmienna tablicowa tylko do odczytu, której elementy zawierają informacje o wersji uruchomionego bash. Wartości przypisane elementom tablicy są następujące:

BASH_VERSION

Interpretowane jako łańcuch opisujący wersję uruchomionego bash.

COMP_CWORD

Indeks w ${COMP_WORDS} słowa zawierającego bieżącą pozycję kursora. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_KEY

Klawisz (lub ostatni klawisz w sekwencji klawiszy) użyty do wywołania bieżącej funkcji uzupełniania.

COMP_LINE

Bieżący wiersz poleceń. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_POINT

Indeks bieżącej pozycji kursora względem początku bieżącego polecenia. Jeżeli kursor jest na końcu bieżącego polecenia, to wartość tej zmiennej jest równa ${#COMP_LINE}. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_TYPE

Ustawiana na wartość całkowitą odpowiadającą typowi uzupełnienia, którego próbę przeprowadzono, które spowodowało wywołanie funkcji uzupełnienia: TAB, do normalnego uzupełnienia, ?, do wypisywania uzupełnień po udanej tabulacji, !, do wypisywania alternatyw częściowego uzupełnienia słowa, @, do wypisania uzupełnień, jeśli słowo nie zostało zmodyfikowane lub %, do uzupełnienia menu. Zmienna ta jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i zewnętrznych poleceniach wywołanych przez narzędzia programowalnego uzupełnienia powłoki (patrz poniżej Programowalne uzupełnienie).

COMP_WORDBREAKS

Zestaw znaków traktowanych przez bibliotekę readline jako separatory słów, podczas przeprowadzania uzupełnień słów. Jeśli unieważniono COMP_WORDBREAKS, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawiona.

COMP_WORDS

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) składająca się z pojedynczych słów z aktualnego wiersza poleceń. Wiersz jest dzielony na słowa tak, jak podzieliłby go readline, używając COMP_WORDBREAKS, zgodnie z opisem powyżej. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

DIRSTACK

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zawierająca bieżącą zawartość stosu katalogów. Katalogi pojawiają się na stosie w kolejności, w jakiej są wyświetlane przez wbudowane dirs. Przypisanie do elementów tej zmiennej tablicowej może posłużyć do zmiany katalogów już występujących na stosie, ale do dodania i usunięcia katalogów muszą być użyte wbudowane pushd i popd. Przypisanie wartości tej zmiennej nie zmieni bieżącego katalogu. Jeśli DIRSTACK jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

EPOCHREALTIME

Each time this parameter is referenced, it expands to the number of seconds since the Unix Epoch (see time(3)) as a floating point value with micro-second granularity. Assignments to EPOCHREALTIME are ignored. If EPOCHREALTIME is unset, it loses its special properties, even if it is subsequently reset.

EPOCHSECONDS

Each time this parameter is referenced, it expands to the number of seconds since the Unix Epoch (see time(3)). Assignments to EPOCHSECONDS are ignored. If EPOCHSECONDS is unset, it loses its special properties, even if it is subsequently reset.

FUNCNAME

Zmienna tablicowa zawierająca nazwy wszystkich funkcji powłoki obecnych w stosie wywołań. Element z indeksem 0 jest nazwą aktualnie wykonywanej funkcji powłoki. Najniższy element (tzn. z najwyższym numerem indeksu) to "main". Zmienna istnieje tylko gdy wykonywana jest funkcja powłoki. Przypisania do FUNCNAME nie odnoszą skutku. Jeśli FUNCNAME jest unieważniona, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeśli jest następnie ponownie ustawiona.

Zmienna ta może zostać użyta razem z BASH_LINENO i BASH_SOURCE. Każdy element FUNCNAME ma swój odpowiednik w BASH_LINENO i BASH_SOURCE opisujący stos wywołania. Na przykład, ${FUNCNAME[$i]} została wywołana z pliku ${BASH_SOURCE[$i+1]} w wierszu o numerze ${BASH_LINENO[$i]}. Wbudowane polecenie caller wyświetla bieżący stos wywołania używając tej informacji.

HISTCMD

Licznik historii (indeks na liście historii poleceń) bieżącego polecenia. Jeżeli HISTCMD jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HOSTNAME

Automatycznie ustawiane na nazwę aktualnego hosta.

HOSTTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch unikalnie opisujący typ maszyny, na której jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

MACHTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch w pełni opisujący typ systemu, na którym jest wykonywany bash, w standardowym formacie GNU cpu-firma-system. Wartość domyślna zależy od systemu.

MAPFILE

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) tworzona do zatrzymania tekstu odczytywanego przez wbudowane polecenie mapfile, gdy nie podano nazwy zmiennej.

PIPESTATUS

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zwierająca listę kodów zakończenia z procesów w ostatnio wykonywanym potoku pierwszoplanowym (który może zawierać pojedyncze polecenie).

READLINE_LINE

Zawartość bufora wiersza realine, do użycia z "bind -x" (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

READLINE_POINT

Pozycja punktu wprowadzania w buforze wiersza readline, do użycia z "bind -x" (patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

SECONDS

Każdorazowo, gdy występuje odwołanie do tego parametru, zwracana jest liczba sekund, jakie upłynęły od wywołania powłoki. Jeżeli do SECONDS zostanie przypisana wartość, to wartość zwracana przez kolejne odwołania jest równa liczbie sekund od czasu przypisania plus przypisana wartość. Jeżeli SECONDS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

SHELLOPTS

Lista, rozdzielonych dwukropkami, włączonych opcji powłoki. Każde słowo listy jest poprawnym argumentem opcji -o wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w SHELLOPTS to te, które są zgłaszane jako włączone (on) przez set -o. Jeśli zmienna ta istnieje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda z opcji powłoki występująca na tej liście zostanie włączona przed odczytem jakichkolwiek plików startowych. Jest to zmienna tylko do odczytu.

Poniższe zmienne są używane przez powłokę. W niektórych przypadkach bash przypisuje im domyślne wartości; przypadki te są odnotowane niżej.
BASH_COMPAT

Wartość używana do ustawienia poziomu kompatybilności powłoki. Opis różnych poziomów kompatybilności i ich skutki znajduje się przy poleceniu wbudowanym shopt w rozdziale WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI. Wartość może być liczbą dziesiętną (np. 4.2) lub całkowitą (np. 42) określającą dany poziom kompatybilności. Jeśli BASH_COMPAT jest nieustawione, lub przypisano mu łańcuch pusty, to poziom kompatybilności jest ustawiony na domyślny dla bieżącej wersji. Jeśli BASH_COMPAT ustawiono na wartość niebędącą poprawnym poziomem kompatybilności, to powłoka wypisze komunikat o błędzie i ustawi poziom kompatybilności na domyślny dla bieżącej wersji. Poprawne poziomy kompatybilności są takie jak opcje kompatybilności akceptowane przez polecenie wbudowane shopt opisane poniżej (np. compat42 oznacza, że poprawnymi wersjami są 4.2 i 42). Bieżąca wersja również jest poprawną wartością.

BASH_ENV

Jeżeli parametr ten jest ustawiony podczas wykonywania przez bash skryptu, to jego wartość interpretowana jest jako nazwa pliku zawierającego polecenia do zainicjowania powłoki, jak w ~/.bashrc. Wartość BASH_ENV podlega interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacjom wyrażeń arytmetycznych przed interpretacją jej jako nazwy pliku. Zmienna PATH nie jest używana do znalezienia pliku o powstałej w ten sposób nazwie.

BASH_XTRACEFD

Jeśli ustawiono liczbę całkowitą odpowiadającą poprawnemu deskryptorowi pliku, to bash zapisze wyjście stosu wygenerowane gdy set -x jest włączone do tego deskryptora pliku. Deskryptor pliku jest zamykany gdy BASH_XTRACEFD jest usuwana lub przy przypisaniu nowej wartości. Usunięcie BASH_XTRACEFD lub przypisanie jej łańcucha pustego powoduje wysłanie stosu na standardowe wyjście błędów. Proszę zauważyć, że ustawienie BASH_XTRACEFD na 2 (deskryptor pliku wyjścia błędów), a następnie usunięcie jej spowoduje zamknięcie standardowego wyjścia błędów.

CHILD_MAX

Ustawia liczbę wartości kodów wyjścia zakończonych procesów potomnych, które ma zapamiętać powłoka. Bash nie pozwoli na zmniejszenie tej wartości poniżej minimum określonego normą POSIX, istnieje również wartość maksymalna (obecnie 8192), której nie można przekroczyć. Minimalna wartość jest zależna od systemu.

COLUMNS

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia szerokości terminala przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie, gdy włączono opcję checkwinsize oraz w powłoce interaktywnej po otrzymaniu SIGWINCH.

COMPREPLY

Zmienna tablicowa, z której bash czyta możliwe uzupełnienia tworzone przez funkcję powłoki wywołaną przez usługę programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie). Każdy element tablicy zawiera jedno możliwe uzupełnienie.

EXECIGNORE

Lista oddzielonych dwukropkami wzorców powłoki (zob. Dopasowanie wzorca) definiujących listę nazw plików ignorowanych przy szukaniu poleceń za pomocą PATH. Pliki których pełna ścieżka pasuje do jednego z tych wzorców nie są traktowane jako pliki wykonywalne dla dopełniania i wykonywania poleceń przez PATH. Nie wpływa to na zachowanie poleceń [, test oraz [[. Pełne ścieżki w liście skrótów poleceń nie są przedmiotem EXECIGNORE. Tę zmienną należy używać do ignorowania plików bibliotek współdzielonych, które mają ustawione prawo wykonywania, ale nie są plikami wykonywalnymi. Dopasowanie wzorców przestrzega ustawień opcji powłoki extglob.

FIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami przyrostków, jakie mają być ignorowane podczas uzupełniania nazw plików (zobacz READLINE poniżej). Nazwa pliku o przyrostku pasującym do jednej z pozycji FIGNORE wyłączana jest z listy dopasowanych nazw plików. Przykładową wartością jest ".o:~" (cytowanie jest niezbędne przy przypisywaniu do tej zmiennej wartości zawierającej tyldy).

FUNCNEST

Gdy jest ustawiona na wartość numeryczną większą od zera, definiuje maksymalny poziom zagnieżdżenia funkcji. Wywołania funkcji przekraczające określony poziom będą powodowały przerwanie bieżącego polecenia.

GLOBIGNORE

A colon-separated list of patterns defining the set of file names to be ignored by pathname expansion. If a file name matched by a pathname expansion pattern also matches one of the patterns in GLOBIGNORE, it is removed from the list of matches.

HISTCONTROL

Lista rozdzielonych dwukropkami wartości, określającymi sposób zapisywania w liście historii. Jeżeli posiada wartość ignorespace, to wiersze rozpoczynające się od znaku spacji nie są wprowadzane do listy historii. Jeśli posiada wartość ignoredups, to wiersze pasujące do ostatniego wiersza historii nie są wprowadzane. Wartość ignoreboth łączy obie te możliwości. Wartość erasedups powoduje usunięcie z historii wszystkich wcześniejszych wierszy, pasujących do bieżącego, przed zapisaniem listy. Wszystkie wartości poza wymienionymi powyżej są ignorowane. Jeśli zmienna ta nie jest zdefiniowana lub ma wartość inną od powyższych, to wszystkie wiersze przeczytane przez analizator składni zachowywane są w liście historii, stosownie do wartości HISTIGNORE. Drugi i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTCONTROL.

HISTFILE

Nazwa pliku, w którym zachowywana jest historia poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest ~/.bash_history. Jeśli ustawienie tej zmiennej zostanie skasowane, to historia poleceń nie będzie zachowana po zakończeniu pracy powłoki.

HISTFILESIZE

Maksymalna liczba wierszy zawartych w pliku historii. Podczas przypisywania wartości tej zmiennej, jeżeli jest to niezbędne, plik historii jest obcinany tak, by nie zawierał więcej wierszy, przez usunięcie najstarszych wpisów. Plik historii jest także obcinany do tego rozmiaru po zapisaniu go w czasie kończenia pracy przez powłokę. Jeśli wartość wynosi 0, plik historii jest obcinany do zera. Wartości nienumeryczne i wartości numeryczne mniejsze niż zero wstrzymują obcinanie. Powłoka ustawia wartość domyślną do wartości HISTSIZE po odczytaniu plików początkowych powłoki.

HISTIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców służących do decydowania, jakie wiersze poleceń powinny być zachowane w liście historii. Każdy z wzorców zakotwiczony jest na początku wiersza i musi pasować do całego wiersza (nie jest dodawane żadne niejawne ’*’). Każdy z wzorców sprawdzany jest z bieżącym wierszem po wykonaniu kontroli określonych przez HISTCONTROL. Oprócz zwykłych znaków dopasowywania wzorców używanych przez powłokę, ’&’ dopasowuje poprzedni wiersz historii. Literał ’&’ można uzyskać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik jest usuwany przed próbą dopasowania. Druga i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTIGNORE. Dopasowanie wzorców honoruje ustawienia opcji powłoki extglob.

HISTSIZE

Liczba poleceń do zapamiętania w historii poleceń (zob. HISTORIA poniżej). Jeśli wartość wynosi 0, polecenia nie są zachowywane w historii. Wartości numeryczne mniejsze niż zero powodują, że każde polecenie jest zapamiętywane w historii (znosi limit). Powłoka ustawia wartość domyślną 500 po odczytaniu plików początkowych powłoki.

HISTTIMEFORMAT

Gdy ta zmienna jest ustawiona i nie jest pusta, jej wartość jest użyta jak format łańcucha do strftime(3), w celu wyświetlenia pieczątki czasowej związanej z każdym wpisem historii, wyświetlanym przez wbudowane polecenie history. Gdy zmienna jest ustawiona, pieczątki czasowe są zapisywane do pliku historii, dzięki czemu mogą być zachowywane między sesjami powłoki. Używany jest wówczas znak komentarza historii, aby odróżnić pieczątki czasowe od pozostałych wierszy historii.

HOSTFILE

Zawiera nazwę pliku o tym samym formacie co /etc/hosts który powinien być czytany, gdy powłoka potrzebuje uzupełnić nazwę hosta. Listę możliwych uzupełnień można zmieniać podczas pracy powłoki. Następnym razem, gdy wykonywana jest próba uzupełnienia nazwy hosta bash dodaje zawartość nowego pliku do już istniejącej listy. Jeżeli HOSTFILE jest ustawione, ale nie posiada wartości, bash usiłuje uzyskać listę możliwych uzupełnień nazw hostów czytając /etc/hosts Gdy HOSTFILE jest unieważniane, lista hostów jest czyszczona.

IGNOREEOF

Steruje działaniem powłoki interaktywnej przy otrzymaniu przez nią znaku EOF jako jedynego znaku wejścia. Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest liczbą kolejnych znaków EOF jakie muszą być wpisane jako pierwsze znaki wiersza wprowadzania przed zakończeniem pracy przez bash. Jeśli zmienna ta istnieje, ale nie zawiera wartości numerycznej lub nie ma wartości, to wartością domyślną jest 10. Jeżeli nie istnieje, to EOF wskazuje powłoce koniec wprowadzanych danych.

INPUTRC

Nazwa pliku startowego dla readline, unieważniająca domyślny plik ~/.inputrc (zobacz READLINE poniżej).

INSIDE_EMACS

If this variable appears in the environment when the shell starts, bash assumes that it is running inside an Emacs shell buffer and may disable line editing, depending on the value of TERM.

LC_COLLATE

Ta zmienna wyznacza kolejność (collation order) używaną przy sortowaniu wyników rozwijania nazw plików, decyduje też o zachowaniu wielu wyrażeń, klas równoważnych i sekwencje sortowania (collating sequences) w rozwijaniu nazw plików i dopasowywaniu wzorców.

LC_CTYPE

Ta zmienna decyduje o interpretacji znaków i zachowaniu się klas znaków wewnątrz rozwijania nazw plików i dopasowywania wzorców.

LC_MESSAGES

Ta zmienna decyduje o ustawieniu locale używanym do tłumaczenia ujętych w cudzysłowy łańcuchów poprzedzonych znakiem $.

LC_NUMERIC

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania liczb.

LC_TIME

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania daty i czasu.

MAILCHECK

Określa jak często (w sekundach) bash sprawdza pocztę. Domyślnie jest to 60 sekund. Gdy nadchodzi pora sprawdzenia poczty, powłoka wykonuje to przed wyświetleniem głównej zachęty. Jeśli zmienna ta nie jest ustawiona lub jest ustawiona na wartość nie większą od zera lub zero, to powłoka wyłącza sprawdzanie poczty.

MAILPATH

Lista rozdzielonych dwukropkami nazw plików, w jakich ma być sprawdzana poczta. Można podać komunikat, jaki ma zostać wyświetlony, gdy do danego pliku przybędzie wiadomość pocztowa, przez oddzielenie nazwy pliku od komunikatu znakiem ’?’. Użyte w tekście komunikatu, $_ interpretowane jest jako nazwa bieżącego pliku pocztowego. Przykład:
MAILPATH='/var/mail/bfox?"You have mail":~/shell-mail?"$_ has mail!"'
Bash można skonfigurować, aby zapewnił tej zmiennej wartość domyślną (domyślnie jej nie posiada), ale położenie plików pocztowych użytkownika, jakim się posługuje zależy od systemu (np. /var/mail/$USER).

POSIXLY_CORRECT

Jeśli podczas uruchamiania bash w środowisku istnieje ta zmienna, to powłoka przed odczytem plików startowych wchodzi w tryb posix, tak jakby przy jej wywołaniu podano opcję --posix. Jeśli zmienna ta zostanie ustawiona podczas pracy powłoki, to bash włącza tryb posix, tak jakby zostało wykonane polecenie set -o posix had been executed. When the shell enters posix mode, it sets this variable if it was not already set.

PROMPT_COMMAND

Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest wykonywana jako polecenie przed każdym wysłaniem zachęty głównej.

PROMPT_DIRTRIM

Gdy jest ustawiona na liczbę większa od zera, jej wartość jest używana jako liczba początkowych składowych katalogów do usunięcia podczas interpretowania sekwencji specjalnych łańcucha zachęty \w i \W (patrz poniżej ZACHĘTA POWŁOKI). Usuwane znaki są zastępowane wielokropkiem.

TIMEFORMAT

Wartość tego parametru służy jako łańcuch formatu określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach dla potoków poprzedzonych słowem zastrzeżonym time. Znak % rozpoczyna sekwencję specjalną, która jest interpretowana jako wartość czasu lub inna informacja. Sekwencje specjalne i ich znaczenie są następujące; nawiasy kwadratowe opisują części opcjonalne.

Opcjonalne p jest cyfrą określającą dokładność (precision), liczbę cyfr ułamkowych po kropce dziesiętnej. Wartość zero powoduje, że nie będzie wyświetlana ani kropka dziesiętna ani część ułamkowa. Mogą być podane co najwyżej trzy miejsca po kropce dziesiętnej; wartości p większe od 3 zmieniane są na 3. Jeżeli nie podano p, to używana jest wartość 3.

Opcjonalne l określa dłuższy (longer) format wyników, zawierający minuty, w postaci MMmSS.FFs. O tym, czy występuje ułamkowa część sekund decyduje wartość p.

Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, to bash działa tak, jakby miała ona wartość $'\nreal\t%3lR\nuser\t%3lU\nsys\t%3lS'. Jeżeli jej wartością jest pusty łańcuch, to nie jest wyświetlana żadna informacja o czasach (timing). Podczas wyświetlania łańcucha formatu dodawany jest kończący znak nowej linii.

auto_resume

Zmienna ta steruje sposobem interakcji powłoki z użytkownikiem i sposobem kontroli zadań. Jeżeli jest ustawiona, to jednowyrazowe polecenia proste bez przekierowań traktowane są jako aspirujące do wznowienia istniejącego zatrzymanego zadania. Nie pozwala się na żadną dwuznaczność; jeśli jest więcej niż jedno zadanie rozpoczynające się od wpisanego łańcucha, wybierane jest zadanie, do którego ostatnio sięgano. Nazwa zatrzymanego zadania, w tym kontekście, jest wierszem poleceń użytym do jego uruchomienia. Jeśli posiada wartość exact, to podany łańcuch musi pasować dokładnie do nazwy zatrzymanego zadania; Jeśli jest ustawione na substring, to podany łańcuch powinien pasować do podłańcucha nazwy zatrzymanego zadania. Wartość substring zapewnia funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %? (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI poniżej). Jeśli ustawiono inną wartość, to podany łańcuch musi być przedrostkiem nazwy zatrzymanego zadania; zapewnia to funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %.

histchars

Dwa lub trzy znaki sterujące interpretacją historii i podziałem na leksemy (zobacz poniżej INTERPRETACJA HISTORII). Pierwszy znak jest znakiem interpretacji historii, sygnalizującym początek interpretacji historii, zwykle ’!’. Drugi znak jest znakiem szybkiego podstawiania, ("quick substitution"), służącym jako skrót do powtórnego uruchamiania poprzednio wprowadzonego polecenia, podstawiającym w poleceniu jeden łańcuch za inny. Domyślnym znakiem szybkiego podstawiania jest ’^’. Opcjonalny, trzeci znak jest znakiem wskazującym, że pozostała część wiersza, w którym występuje on jako pierwszy znak słowa, jest komentarzem. Zwykle znakiem tym jest ’#’. Znak komentarza historii powoduje, że dla pozostałych słów wiersza podstawianie historii jest pomijane. Niekoniecznie powoduje to traktowanie reszty wiersza jako komentarza przez analizator składni powłoki.

Tablice
Bash udostępnia indeksowane i asocjacyjne zmienne tablicowe jednowymiarowe. Jako tablica może zostać użyta dowolna zmienna; wbudowane declare jawnie zadeklaruje tablicę. Nie ma maksymalnego rozmiaru tablic, ani wymagania, by wszystkie jej elementy były indeksowane czy przypisywane w sposób ciągły. Do tablic indeksowanych można się odwołać przy pomocy liczb całkowitych (w tym wyrażeń arytmetycznych), począwszy od zera; natomiast tablice asocjacyjne używają konkretnych łańcuchów. Jeśli nie zaznaczono inaczej, indeksy tablic indeksowanych muszą być nieujemnymi liczbami całkowitymi.

Tablica indeksowana tworzona jest automatycznie jeśli wykonywane jest przypisanie do jakiejś zmiennej przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość. Wskaźnik tablicy traktowany jest jako wyrażenie arytmetyczne, które musi po interpretacji dać liczbę. Chcąc jawnie zadeklarować tablicę indeksowaną, użyj declare -a nazwa (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). declare -a nazwa[wskaźnik] jest również akceptowane; wskaźnik jest wówczas ignorowany.

Tablice asocjacyjne są tworzone za pomocą konstrukcji declare -A nazwa.

Atrybuty mogą być podane do zmiennej tablicy przy użyciu declare i readonly. Każdy z atrybutów stosowany jest do wszystkich elementów tablicy.

Przypisania do tablic wykonywane są przy pomocy przypisań złożonych postaci nazwa=(wartość1 ... wartośćn), gdzie każda wartość ma postać [wskaźnik]=łańcuch. Przypisania tablic indeksowanych nie wymagają niczego oprócz łańcucha. Jeżeli podano opcjonalne nawiasy i wskaźnik, to wartość jest przypisywana wskazanemu elementowi tablicy indeksowanej; w przeciwnym wypadku wartość przypisywana jest elementowi o indeksie o jeden większym od ostatniego elementu z przypisaną wartością. Indeks jest liczony od zera.

Przy przypisywaniu do tablicy asocjacyjnej konieczne jest podanie wskaźnika.

Składnia ta jest akceptowana także przy poleceniu wbudowanym declare. Pojedyncze elementy tablicy można przypisać za pomocą składni nazwa[wskaźnik]=wartość wprowadzonej powyżej. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do ostatniego elementu tablicy).

Do elementu tablicy można odwoływać się używając ${nazwa[wskaźnik]}. Nawiasy są wymagane, by uniknąć konfliktów z rozwijaniem nazw plików. Jeśli wskaźnikiem jest @ lub *, to powyższe słowo interpretowane jest jako wszystkie elementy nazwy. Wskaźniki te różnią się tylko wtedy, gdy słowo pojawia się w cudzysłowach. Jeśli słowo ujęto w cudzysłowy, to ${nazwa[*]} interpretowane jest jako pojedyncze słowo o wartości wszystkich elementów tablicy rozdzielonych pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS, zaś ${nazwa[@]} interpretuje każdy z elementów nazwa jako odrębne słowo. Jeśli brak jest elementów tablicy, to ${nazwa[@]} interpretowane jest jako nic. Jeśli wewnątrz słowa zachodzi interpretacja (ujęta w cudzysłowy), to pierwszy zinterpretowany parametr jest łączony z początkiem oryginalnego słowa, a interpretacja ostatniego parametru jest łączona z końcem oryginalnego słowa. Jest to zachowanie analogiczne do interpretacji parametrów specjalnych * i @ (zobacz powyżej Parametry specjalne). ${#nazwa[wskaźnik]} interpretowane jest jako długość ${nazwa[wskaźnik]}. Jeśli wskaźnikiem jest * lub @, to interpretacją jest liczba elementów w tablicy. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do ostatniego elementu tablicy).

Odwoływanie się do zmiennej tablicowej bez podania wskaźnika jest równoważne odwołaniu do elementu numer zero. Każde odwołanie do zmiennej przy podaniu prawidłowego wskaźnika jest poprawne; bash utworzy tablicę jeśli będzie to konieczne.

Zmienna tablicowa jest ustawiona, jeśli do wskaźnika przypisano wartość. Łańcuch pusty jest poprawną wartością.

Można pozyskać zarówno Klucze (wskaźniki) tablicy jak i wartości. ${!nazwa[@]} i ${!nazwa[*]} są interpretowane jako wskaźniki przypisane do zmiennej nazwa tablicy. expand to the indices assigned in array variable name. Gdy zastosowany jest cudzysłów, powłoka zachowuje się podobnie jak w przypadku interpretacji specjalnych parametrów @ i * w cudzysłowach.

The unset builtin is used to destroy arrays. unset name[subscript] destroys the array element at index subscript, for both indexed and associative arrays. Negative subscripts to indexed arrays are interpreted as described above. Unsetting the last element of an array variable does not unset the variable. unset name, where name is an array, or unset name[subscript], where subscript is * or @, removes the entire array.

When using a variable name with a subscript as an argument to a command, such as with unset, without using the word expansion syntax described above, the argument is subject to pathname expansion. If pathname expansion is not desired, the argument should be quoted.

Każde z wbudowanych declare, local i readonly akceptuje opcję -a do określania tablic indeksowanych i opcję -A do określania tablic asocjacyjnych. Jeśli podano obie opcje, to pierwszeństwo ma -A. Polecenie read akceptuje opcję -a do przypisywania tablicy listy słów przeczytanych ze standardowego wejścia. set i declare wyświetlają wartości tablicowe w sposób umożliwiający ponowne ich użycie w przypisaniach.

INTERPRETACJA

Interpretacja wykonywana jest na wierszu poleceń po jego podziale na słowa. Istnieje siedem rodzajów wykonywanych interpretacji: interpretacja nawiasów (brace expansion), interpretacja tyld (tilde expansion), podstawianie parametrów i interpretacja zmiennych (parameter and variable expansion), podstawienie wyników poleceń (command substitution), interpretacja wyrażeń arytmetycznych (arithmetic expansion), podział na słowa (word splitting) i rozwinięcie nazw plików (pathname expansion).

Kolejność interpretacji: interpretacja nawiasów, interpretacja tyld, interpretacja parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyników poleceń (wykonywane od lewej do prawej), podział na słowa i rozwijanie nazw ścieżek.

Na systemach potrafiących to obsłużyć, istnieje dodatkowa dostępna interpretacja: podstawienie wyników procesów (process substitution). Jest to przeprowadzane w tym samym czasie, jak interpretacja tyld, parametrów, zmiennych i wyrażeń arytmetycznych oraz poleceń.

Po przeprowadzeniu tych interpretacji znaki cytowania obecne w pierwotnym słowie są usuwane, chyba że same zostały zacytowane (usunięcie cytowań).

Only brace expansion, word splitting, and pathname expansion can increase the number of words of the expansion; other expansions expand a single word to a single word. The only exceptions to this are the expansions of "$@" and "${name[@]}", and, in most cases, $* and ${name[*]} as explained above (see PARAMETERS).

Interpretacja nawiasów
Interpretacja nawiasów jest mechanizmem, przez który mogą być generowane dowolne łańcuchy. Mechanizm ten przypomina rozwinięcia nazw plików, ale generowane nazwy plików nie muszą określać plików istniejących. Wzorce, mające podlegać interpretacji nawiasów mają postać opcjonalnej preambuły, po której występują serie separowanych przecinkami łańcuchów pomiędzy parą nawiasów klamrowych, po których następuje opcjonalny dopisek (postscript). Preambuła stanowi przedrostek dla każdego z łańcuchów zawartych w nawiasach, a dopisek dodawany jest do każdego łańcucha wynikowego, przy interpretacji od lewej do prawej.

Interpretacja nawiasów może być zagnieżdżana. Wyniki każdego zinterpretowanego łańcucha nie są sortowane; zachowywana jest kolejność od lewej do prawej. Na przykład, a{d,c,b}e interpretowane jest jako "ade ace abe".

Sekwencja wyrażeń przyjmuje postać {x..y[..krok]}, gdzie x i y są albo liczbami całkowitymi, albo pojedynczymi znakami, a opcjonalny krok jest liczbą całkowitą. Gdy podane są liczby całkowite, to wyrażenie jest rozwijane do wszystkich liczb pomiędzy x i y (włącznie). Podane liczby mogą być poprzedzone 0, które wymusza identyczną szerokość każdej z wynikowych liczb. Gdy x lub y zaczynają się zerem, to powłoka próbuje wymusić utworzenie liczb zawierających tę samą liczbę cyfr, uzupełniając je zerami tam, gdzie zachodzi taka potrzeba. Gdy podano znaki, wyrażenie jest rozwijane do wszystkich znaków, znajdujących się leksykalnie (w domyślnych locale C) pomiędzy x a y (włącznie). Proszę odnotować, że x i y muszą być tego samego typu. Gdy podano krok, to jest on używany jako różnica pomiędzy poszczególnymi wynikami. W zależności od podanych wartości, domyślnym krokiem jest 1 lub -1.

Interpretacja nawiasów wykonywana jest przed innymi rodzajami interpretacji, a znaki o specjalnym znaczeniu dla innych interpretacji są zachowywane w wyniku. Jest ściśle tekstowa. Bash nie stosuje żadnej interpretacji składniowej do kontekstu interpretacji czy tekstu pomiędzy nawiasami.

A correctly-formed brace expansion must contain unquoted opening and closing braces, and at least one unquoted comma or a valid sequence expression. Any incorrectly formed brace expansion is left unchanged. A { or , may be quoted with a backslash to prevent its being considered part of a brace expression. To avoid conflicts with parameter expansion, the string ${ is not considered eligible for brace expansion, and inhibits brace expansion until the closing }.

Typowym zastosowaniem tej konstrukcji jest skrót, wtedy gdy wspólny przedrostek łańcuchów do utworzenia jest dłuższy niż w powyżej podanym przykładzie, np.:

mkdir /usr/local/src/bash/{old,new,dist,bugs}

lub

chown root /usr/{ucb/{ex,edit},lib/{ex?.?*,how_ex}}

Interpretacja nawiasów wprowadza niewielką niezgodność z historycznymi wersjami sh. sh nie traktuje nawiasów otwierających i zamykających w specjalny sposób gdy pojawiają się one jako część słowa, i zachowuje je w wyniku. W bash konsekwencją interpretacji nawiasów jest usuwanie nawiasów ze słów. Na przykład, słowo wprowadzone do sh jako plik{1,2} pojawi się w identycznej postaci na wyjściu. To samo słowo po interpretacji przez bash daje plik1 plik2. Jeżeli pożądana jest ścisła zgodność z sh, uruchom bash z opcją +B lub wyłącz interpretację nawiasów przy pomocy opcji +B polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Interpretacja tyldy
Jeżeli słowo rozpoczyna się niecytowanym znakiem tyldy (’~’), to wszystkie znaki poprzedzające pierwszy niecytowany ukośnik (lub wszystkie znaki, gdy nie ma ukośnika) uważane są za przedrostek tyldy (tilde-prefix). Jeżeli żaden ze znaków w przedrostku tyldy nie jest cytowany, to jego znaki następujące po znaku tyldy traktowane są jako możliwa nazwa logowania (login name). Jeśli ta nazwa logowania jest łańcuchem pustym, to tylda zastępowana jest wartością parametru powłoki HOME. Jeżeli HOME nie jest ustawione, to podstawiany jest za nie katalog domowy użytkownika uruchamiającego powłokę. W przeciwnym wypadku, przedrostek tyldy zastępowany jest katalogiem domowym skojarzonym z określoną nazwą logowania.

Jeśli przedrostkiem tyldy jest ’~+’, to jest on zastępowany wartością zmiennej PWDpowłoki. Jeśli przedrostkiem tyldy jest ’~-’, to jest on zastępowany wartością zmiennej powłoki OLDPWD, jeśli jest ona ustawiona. Jeżeli występujące w przedrostku po tyldzie znaki składają się z liczby N, opcjonalnie poprzedzonej przez ’+’ lub ’-’, to przedrostek tyldy zastępowany jest odpowiednim elementem stosu katalogów, jaki zostałby wyświetlony przez wbudowane dirs, wywołane z przedrostkiem tyldy jako argumentem. Jeżeli w przedrostku tyldy znaki występujące po tyldzie składają się z liczby bez początkowego ’+’ lub ’-’, to przyjmowane jest ’+’.

Jeśli nazwa logowania jest nieprawidłowa lub interpretacja tyldy nie powiodła się, to słowo z tyldą pozostaje niezmienione.

Każde z przypisań do zmiennej sprawdzane jest na obecność niecytowanych przedrostków tyldy występujących bezpośrednio po : lub =. W tych przypadkach również jest wykonywana jest interpretacja tyldy. Na skutek tego, można posługiwać się nazwami plików z tyldami w przypisaniach do PATH, MAILPATH i CDPATH, a powłoka przypisze zinterpretowaną wartość.

Bash also performs tilde expansion on words satisfying the conditions of variable assignments (as described above under PARAMETERS) when they appear as arguments to simple commands. Bash does not do this, except for the declaration commands listed above, when in posix mode.

Podstawianie parametrów
Znak ’$’ wprowadza podstawianie parametrów, podstawianie wyników poleceń i interpretację wyrażeń arytmetycznych. Podlegająca interpretacji nazwa parametru lub symbol mogą być ujęte w nawiasy klamrowe, które są opcjonalne, ale służą do ochrony interpretowanej zmiennej przed znakami, jakie występują bezpośrednio po niej, a które mogłyby zostać zinterpretowane jako część nazwy.

Gdy używane są nawiasy, pasującym nawiasem kończącym jest pierwszy ’}’, nie chroniony przez odwrotny ukośnik, nie znajdujący się wewnątrz cytowanego łańcucha ani nie osadzony w wyrażeniu arytmetycznym, podstawieniu wyniku polecenia czy podstawieniu parametru.
${parametr}

Podstawiana jest wartość parametru. Nawiasy wymagane są gdy parametr jest parametrem pozycyjnym o więcej niż jednej cyfrze, lub gdy po parametrze występuje znak, który nie powinien być interpretowany jako część jego nazwy. Parametr jest parametrem powłoki opisanych powyżej PARAMETRY lub odniesieniem do tablicy (Tablice).

If the first character of parameter is an exclamation point (!), and parameter is not a nameref, it introduces a level of indirection. Bash uses the value formed by expanding the rest of parameter as the new parameter; this is then expanded and that value is used in the rest of the expansion, rather than the expansion of the original parameter. This is known as indirect expansion. The value is subject to tilde expansion, parameter expansion, command substitution, and arithmetic expansion. If parameter is a nameref, this expands to the name of the parameter referenced by parameter instead of performing the complete indirect expansion. The exceptions to this are the expansions of ${!prefix*} and ${!name[@]} described below. The exclamation point must immediately follow the left brace in order to introduce indirection.

W każdym z poniższych przypadków, słowo podlega interpretacji tyldy, podstawianiu parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych.

Gdy nie przeprowadza interpretacji podłańcuchów, za pomocą opisanych poniżej formuł (np. :-) bash sprawdza czy parametr nie jest pusty lub nieustawiony. Pominięcie dwukropka skutkuje sprawdzeniem jedynie tego, czy parametr nie jest nieustawiony.
${parametr:-słowo}

Używa wartości domyślnych. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to podstawiane jest zinterpretowane słowo. W przeciwnym razie, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:=słowo}

Przypisuje wartości domyślne. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to jest mu przypisywane zinterpretowane słowo. Następnie podstawiana jest wartość parametru. Nie można w ten sposób przypisywać wartości parametrom pozycyjnym ani parametrom specjalnym.

${parametr:?słowo}

Wyświetla błąd jeśli pusty lub nieustawiony. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to na standardowe wyjście błędów zapisywane jest zinterpretowane słowo (lub komunikat o takim wyniku, jeśli brak słowa). Jeśli powłoka nie jest interaktywna, to kończy pracę. W przeciwnym wypadku, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:+słowo}

Używa wartości alternatywnej. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to nic nie jest podstawiane, w przeciwnym razie podstawiane jest zinterpretowane słowo.

${parametr:przesunięcie}
${parametr:przesunięcie:długość}

Interpretacja podłańcuchów. Interpretuje do długości znaków wartości parametru, poczynając od znaku określonego przesunięciem. Jeśli parametrem jest @, tablica indeksowana ze wskaźnikiem @ lub * lub nazwa tablicy asocjacyjnej, wynik różni się, zgodnie z poniższym opisem. Jeśli nie poda się długości, to interpretuje podłańcuch wartości parametru poczynając od znaku określonego przesunięciem i kończąc z końcem wartości. Długość i przesunięcie są wyrażeniami arytmetycznymi (zob. OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH poniżej).

Jeśli przesunięcie wyniesie mniej niż zero, wartość jest używana jako przesunięcie w znakach od końca wartości parametru. Jeśli długość wyniesie mniej niż zero, jest interpretowana jako przesunięcie w znakach od końca wartości parametru, a nie jako liczba znaków, a interpretacja będzie dotyczyć znaków pomiędzy przesunięciem i tym wynikiem. Proszę zauważyć, że ujemne przesunięcie musi być oddzielone od dwukropka przynajmniej jedną spacją aby zapobiec pomyleniu z wyrażeniem :-.

Jeśli parametrem jest @, to wynikiem jest długość parametrów pozycyjnych poczynając od przesunięcia. Ujemne przesunięcie jest liczone w odniesieniu do parametru o jeden więcej niż największy parametr pozycyjny, więc przesunięcie -1 jest interpretowane jako ostatni parametr pozycyjny. Jeśli długość będzie mniejsza od zera wystąpi błąd interpretacji.

Jeśli parametr jest nazwą tablicy indeksowanej z wskaźnikiem @ lub *, to wynikiem jest długość elementów tablicy poczynając od ${parametr[przesunięcie]}. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden. Jeśli długość będzie mniejsza od zera wystąpi błąd interpretacji.

Interpretacja podłańcucha zastosowana do tablicy asocjacyjnej da w wyniku niezdefiniowany rezultat.

Indeksowanie podłańcuchów zaczyna się od zera, chyba że używane są parametry pozycyjne, wówczas indeksy liczy się domyślnie od 1. Jeśli przesunięcie wyniesie 0 i użyje się parametrów pozycyjnych, do listy włącza się na początku $0.

${!przedrostek*}
${!przedrostek@}

Nazywa pasujący przedrostek. Rozwija się w listę nazw tych zmiennych, których nazwy rozpoczynają się od przedrostka, rozdzielonych od siebie pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS. Jeśli używane jest @, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy, to każda nazwa zmiennej jest interpretowana jako oddzielne słowo.

${!nazwa[@]}
${!nazwa[*]}

Lista kluczy z tablicy. Jeśli nazwa jest zmienną tablicową, jest rozwijana do listy wskaźników (kluczy) tablicowych przypisanych do nazwy. Jeśli nazwa nie jest tablicą, interpretowana jest do 0, jeśli nazwa jest ustawiona lub pozostaje pusta w przeciwnym wypadku. Gdy używane jest !, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy, każdy klucz jest rozwijany do oddzielnego słowa.

${#parametr}

Długość parametru. Podstawiana jest długość, w znakach, wartości parametru. Jeżeli parametrem jest * lub @, wartość podstawiana jest liczbą parametrów pozycyjnych. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy o indeksowanej przez * lub @, wartość podstawiana jest liczbą elementów tablicy.

${parametr#słowo}
${parametr##słowo}

Remove matching prefix pattern. The word is expanded to produce a pattern just as in pathname expansion, and matched against the expanded value of parameter using the rules described under Pattern Matching below. If the pattern matches the beginning of the value of parameter, then the result of the expansion is the expanded value of parameter with the shortest matching pattern (the “#” case) or the longest matching pattern (the “##” case) deleted. If parameter is @ or *, the pattern removal operation is applied to each positional parameter in turn, and the expansion is the resultant list. If parameter is an array variable subscripted with @ or *, the pattern removal operation is applied to each member of the array in turn, and the expansion is the resultant list.

${parametr%słowo}
${parametr%%słowo}

Remove matching suffix pattern. The word is expanded to produce a pattern just as in pathname expansion, and matched against the expanded value of parameter using the rules described under Pattern Matching below. If the pattern matches a trailing portion of the expanded value of parameter, then the result of the expansion is the expanded value of parameter with the shortest matching pattern (the “%” case) or the longest matching pattern (the “%%” case) deleted. If parameter is @ or *, the pattern removal operation is applied to each positional parameter in turn, and the expansion is the resultant list. If parameter is an array variable subscripted with @ or *, the pattern removal operation is applied to each member of the array in turn, and the expansion is the resultant list.

${parametr/wzorzec/łańcuch}

Pattern substitution. The pattern is expanded to produce a pattern just as in pathname expansion, Parameter is expanded and the longest match of pattern against its value is replaced with string. The match is performed using the rules described under Pattern Matching below. If pattern begins with /, all matches of pattern are replaced with string. Normally only the first match is replaced. If pattern begins with #, it must match at the beginning of the expanded value of parameter. If pattern begins with %, it must match at the end of the expanded value of parameter. If string is null, matches of pattern are deleted and the / following pattern may be omitted. If the nocasematch shell option is enabled, the match is performed without regard to the case of alphabetic characters. If parameter is @ or *, the substitution operation is applied to each positional parameter in turn, and the expansion is the resultant list. If parameter is an array variable subscripted with @ or *, the substitution operation is applied to each member of the array in turn, and the expansion is the resultant list.

${parametr^wzorzec}
${parametr^^wzorzec}
${parametr,wzorzec}
${parametr,,wzorzec}

Modyfikacja wielkości znaków. Ta interpretacja modyfikuje wielkość zawartych liter zgodnie z parametrem. Wzorzec jest interpretowany w taki sposób, jak czyni to rozwijanie nazw plików. Każdy znak w interpretowanej wartości parametru jest sprawdzany ze wzorcem i jeśli do niego pasuje, wielkość litery jest zmieniana. Wzorzec nie powinien dopasowywać więcej niż jednego znaku. Operator ^ konwertuje małe litery pasujące do wzorca na wielkie, operator , działa odwrotnie. ^^ i ,, konwertują każdy dopasowany znak interpretowanej wartości, natomiast ^ i , konwertują jedynie jej pierwszy znak. Jeśli nie podano wzorca, to przyjmuje się za niego ?, co powoduje dopasowanie każdego znaku. Jeśli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja podstawiania jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr@operator}

Przekształcenie parametrów. Ta interpretacja jest albo przekształceniem wartości parametrów, albo informacji o samych parametrach, w zależności od wartości operatora. Każdy operator jest pojedynczą literą:

If parameter is @ or *, the operation is applied to each positional parameter in turn, and the expansion is the resultant list. If parameter is an array variable subscripted with @ or *, the operation is applied to each member of the array in turn, and the expansion is the resultant list.

Na wyniku interpretacji jest przeprowadzany podział na słowa oraz rozwinięcie nazw plików zgodnie z opisem poniżej.

Podstawianie wyników poleceń
Podstawianie wyników poleceń (command substitution) pozwala na zastępowanie nazwy polecenia wyjściem (wynikiem) z jego działania. Posiada dwie postaci:

$(polecenie)

lub

`polecenie`

Bash wykonuje interpretację wykonując polecenie w środowisku podpowłoki i zastępując podstawiane polecenie jego utworzonym standardowym wyjściem, z usuniętymi końcowymi znakami nowej linii. Zawarte wewnątrz wyniku znaki nowej linii nie są usuwane, ale mogą być usunięte podczas podziału na słowa. Podstawienie wyniku polecenia $(cat plik) można zastąpić równoważnym, ale szybszym $(< plik).

Gdy używane jest podstawianie w starym stylu, z użyciem odwrotnych apostrofów, odwrotny ukośnik zachowuje swe znaczenie dosłowne, z wyjątkiem przypadków, gdy jest poprzedzony przez $, ’ lub \. Pierwszy odwrotny apostrof (’) nie poprzedzony odwrotnym ukośnikiem kończy podstawianie wyniku polecenia. Podczas posługiwania się postacią $(polecenie), polecenie tworzą wszystkie znaki pomiędzy nawiasami; żaden nie jest traktowany specjalnie.

Podstawianie wyników poleceń może być zagnieżdżane. W celu zagnieżdżenia postaci z odwrotnymi apostrofami zabezpiecz wewnętrzne przed interpretacją używając odwrotnych ukośników.

Jeżeli podstawianie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to na wynikach nie jest przeprowadzany podział na słowa ani rozwinięcie nazw plików.

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych
Interpretacja wyrażeń arytmetycznych pozwala na obliczanie wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyniku. Format interpretacji arytmetycznej:

$((wyrażenie))

Stary format $[wyrażenie] jest przestarzały i zostanie usunięty w przyszłych wersjach basha.

wyrażenie traktowane jest tak, jakby było ujęte w cudzysłowy, ale cudzysłów wewnątrz nawiasów nie jest traktowany specjalnie. Wszystkie tokeny w wyrażeniu podlegają interpretacji parametrów i zmiennych, podstawianiu wyników poleceń i usuwaniu cudzysłowów. Wynik jest traktowany jako wyrażenie arytmetyczne do obliczenia. Wyrażenia arytmetyczne mogą być zagnieżdżane.

Interpretacja przeprowadzana jest zgodnie z zasadami podanymi poniżej w sekcji OBLICZENIA ARYTMETYCZNE. Jeżeli wyrażenie jest nieprawidłowe, bash wypisuje komunikat o niepowodzeniu i nie występuje żadne podstawienie.

Podstawianie wyników procesów (Process substitution)
Podstawianie wyników procesów pozwala na odnoszenie się do wejścia lub wyjścia procesu za pomocą nazwy pliku. Przybiera ono postać <(lista) lub >(lista). Proces lista uruchamiany asynchronicznie, a jego wejście i wyjście pojawia się jako nazwa pliku. W wyniku interpretacji nazwa tego pliku przesyłana jest jako argument bieżącego polecenia. Jeżeli posłużono się postacią >(lista), zapis do pliku będzie stanowić wejście dla listy. Jeżeli posłużono się postacią <(lista), plik przekazany jako argument powinien zostać odczytany w celu uzyskania wyjścia listy. Podstawianie wyników procesów jest obsługiwane w systemach wspierających potoki nazwane (FIFO) lub metodę nazywania otwartych plików /dev/fd.

Gdy jest to możliwe, podstawianie wyników procesu wykonywane jest równocześnie z interpretacją parametrów i zmiennych, podstawianiem wyników poleceń i interpretacją wyrażeń arytmetycznych.

Podział na słowa
Powłoka przeszukuje wyniki interpretacji parametrów, podstawiania poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych, które nie pojawiają się wewnątrz cudzysłowów, w celu przeprowadzenia podziału na słowa.

Powłoka traktuje każdy znak IFS jak separator i dzieli na słowa wyniki innych interpretacji, używając ich jako separatorów pól. Jeżeli IFS nie jest ustawione lub jego wartością jest dokładnie <spacja><tab><nowalinia>, wartość domyślna, to sekwencje składające się ze <spacji>, <tabulatora> i <nowejlinii> na początku i końcu wyników poprzednich interpretacji są ignorowane, a do podziału na słowa służy dowolna sekwencja znaków IFS, jeżeli nie znajduje się na początku lub końcu. Jeżeli IFS posiada wartość inną niż domyślna, to sekwencje białych znaków spacji i tabulacji i znaku nowego wiersza są ignorowane na początku i końcu słowa, dopóki biały znak występuje w wartości IFS (biały znak IFS). Inne znaki w IFS nie będące białymi znakami IFS, łącznie z dowolnymi przyległymi białymi znakami IFS, ograniczają pole. Sekwencja białych znaków IFS jest również traktowana jako ogranicznik. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to nie występuje podział na słowa.

Jawnie puste argumenty ("" lub ’’) są pozostawiane i przekazywane do poleceń jako łańcuchy puste. Niecytowane argumenty puste niejawnie, wynikające z interpretacji parametrów nie posiadających wartości, są usuwane. Jeśli parametr bez wartości interpretowany jest wewnątrz cudzysłowów, to wynikiem jest argument pusty i jest on zachowywany i przekazywany do poleceń jako łańcuchy puste. Gdy cytowany pusty argument pojawi się jako część słowa, którego interpretacja jest niepusta, pusty argument jest usuwany tj. słowo -d'' staje się -d po przeprowadzeniu podziału na słowa i usunięciu pustych argumentów.

Zauważ, że jeśli nie występuje interpretacja, to nie jest również wykonywany podział.

Rozwijanie nazw plików (Pathname Expansion)
After word splitting, unless the -f option has been set, bash scans each word for the characters *, ?, and [. If one of these characters appears, then the word is regarded as a pattern, and replaced with an alphabetically sorted list of filenames matching the pattern (see Pattern Matching below). If no matching filenames are found, and the shell option nullglob is not enabled, the word is left unchanged. If the nullglob option is set, and no matches are found, the word is removed. If the failglob shell option is set, and no matches are found, an error message is printed and the command is not executed. If the shell option nocaseglob is enabled, the match is performed without regard to the case of alphabetic characters. Note that when using range expressions like [a-z] (see below), letters of the other case may be included, depending on the setting of LC_COLLATE. When a pattern is used for pathname expansion, the character “.” at the start of a name or immediately following a slash must be matched explicitly, unless the shell option dotglob is set. The filenames “.” and “..” must always be matched explicitly, even if dotglob is set. In other cases, the “.” character is not treated specially. When matching a pathname, the slash character must always be matched explicitly by a slash in the pattern, but in other matching contexts it can be matched by a special pattern character as described below under Pattern Matching. See the description of shopt below under SHELL BUILTIN COMMANDS for a description of the nocaseglob, nullglob, failglob, and dotglob shell options.

The GLOBIGNORE shell variable may be used to restrict the set of file names matching a pattern. If GLOBIGNORE is set, each matching file name that also matches one of the patterns in GLOBIGNORE is removed from the list of matches. If the nocaseglob option is set, the matching against the patterns in GLOBIGNORE is performed without regard to case. The filenames “.” and “..” are always ignored when GLOBIGNORE is set and not null. However, setting GLOBIGNORE to a non-null value has the effect of enabling the dotglob shell option, so all other filenames beginning with a “.” will match. To get the old behavior of ignoring filenames beginning with a “.”, make “.*” one of the patterns in GLOBIGNORE. The dotglob option is disabled when GLOBIGNORE is unset. The pattern matching honors the setting of the extglob shell option.

Dopasowanie wzorca

Każdy znak pojawiający się we wzorcu, różny od specjalnych znaków wzorca opisanych poniżej, dopasowuje sam siebie. Znak NUL nie może wystąpić we wzorcu. Odwrotny ukośnik cytuje następujący po nim znak; sam ukośnik jest pomijany podczas dopasowania. Specjalne znaki wzorca muszą być cytowane, jeżeli mają być dopasowane dosłownie.

Specjalne znaki wzorca mają następujące znaczenie:

Wewnątrz [ i ], można podawać klasy znaków (character classes), używając składni [:klasa:], gdzie klasa jest jedną z poniższych klas zdefiniowanych w standardzie POSIX:
alnum alpha ascii blank cntrl digit graph lower print punct space upper word xdigit
Klasa znaków dopasowuje dowolny znak należący do tej klasy. Klasa znaków word dopasowuje litery, cyfry i znak podkreślenia "_".

Wewnątrz [ i ], można podać klasę równoważności, używając składni [=z=], która dopasowuje wszystkie znaki o tej samej wadze sortowania (zdefiniowaną w bieżącym ustawieniu locale) co znak z.

Wewnątrz [ i ], składnia [.symbol.] dopasowuje symbol sortowania (collating symbol) symbol.

Jeżeli przy pomocy wbudowanego shopt włączono opcję extglob, to rozpoznawane jest kilka rozszerzonych operatorów dopasowania wzorców. W poniższym opisie, lista-wzorców jest listą złożoną z jednego lub więcej wzorców rozdzielonych znakiem |. Wzorce złożone można konstruować przy pomocy jednego lub więcej poniższych pod-wzorców:

?(lista-wzorców)

Dopasowuje zero lub jedno wystąpienie zadanych wzorców

*(lista-wzorców)

Dopasowuje zero lub więcej wystąpień zadanych wzorców

+(lista-wzorców)

Dopasowuje jedno lub więcej wystąpień zadanych wzorców

@(lista-wzorców)

Dopasowuje jeden z zadanych wzorców

!(lista-wzorców)

Dopasowuje cokolwiek prócz jednego z zadanych wzorców

Complicated extended pattern matching against long strings is slow, especially when the patterns contain alternations and the strings contain multiple matches. Using separate matches against shorter strings, or using arrays of strings instead of a single long string, may be faster.

Usunięcie cytowań
Po poprzednich interpretacjach, wszystkie niecytowane wystąpienia znaków \, ' i ", które nie wynikły z jednej z powyższych interpretacji, są usuwane.

PRZEKIEROWANIE

Przed wykonaniem polecenia, jego wejście i wyjście mogą zostać przekierowane przy pomocy specjalnej notacji interpretowanej przez powłokę. Przekierowania pozwalają deskryptorom plików poleceń na powielanie, otwieranie, zamykanie, tworzenie odniesień do różnych plików oraz mogą zmieniać pliki, które odczytuje polecenie i do którego pisze. Przekierowań można też używać do modyfikowania deskryptorów plików w środowiska wykonywania bieżącej powłoki. Poniższe operatory przekierowania mogą występować przed lub pojawiać się gdziekolwiek wewnątrz polecenia prostego lub występować po poleceniu. Przekierowania przetwarzane są w kolejności występowania, od lewej do prawej.

Each redirection that may be preceded by a file descriptor number may instead be preceded by a word of the form {varname}. In this case, for each redirection operator except >&- and <&-, the shell will allocate a file descriptor greater than or equal to 10 and assign it to varname. If >&- or <&- is preceded by {varname}, the value of varname defines the file descriptor to close. If {varname} is supplied, the redirection persists beyond the scope of the command, allowing the shell programmer to manage the file descriptor himself.

W poniższych opisach, jeśli pominięto deskryptor pliku, a pierwszym znakiem operatora przekierowania jest <, przekierowanie dotyczy standardowego wejścia (deskryptor pliku 0). Jeżeli pierwszym znakiem operatora przekierowania jest >, przekierowanie dotyczy standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1).

Słowo następujące do operatorze przekierowania w poniższych opisach podlega, chyba że podano inaczej, interpretacji nawiasów, interpretacji tyldy, interpretacji parametrów i zmiennych, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych, usuwaniu cytowań, rozwijaniu nazw plików i podziałowi na słowa. Jeśli zinterpretowane zostanie jako więcej niż jedno słowo, to bash zgłosi błąd.

Zauważ, że kolejność przekierowań jest znacząca. Na przykład, polecenie

ls > dirlist 2>&1

kieruje zarówno standardowe wyjście jak i wyjście diagnostyczne (stderr) do pliku dirlist, podczas gdy polecenie

ls 2>&1 > dirlist

kieruje tylko standardowe wyjście do pliku dirlist, gdyż wyjście błędów zostało zduplikowane jako standardowe wyjście przed przekierowaniem wyjścia do dirlist.

Bash obsługuje wiele nazw plików, szczególnie wtedy, gdy są one używane przy przekierowaniach, zgodnie z opisem w poniższej tabeli. Jeśli system operacyjny na którym działa bash udostępnia te pliki specjalne, bash skorzysta z nich, jeśli nie, to będą wewnętrznie emulowane cechując się opisanym poniżej zachowaniem.

/dev/fd/fd

Jeżeli fd jest poprawną liczbą całkowitą, to duplikowany jest deskryptor pliku fd.

/dev/stdin

Duplikowany jest deskryptor pliku 0.

/dev/stdout

Duplikowany jest deskryptor pliku 1.

/dev/stderr

Duplikowany jest deskryptor pliku 2.

/dev/tcp/host/port

Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje otworzyć połączenie do odpowiedniego gniazda TCP.

/dev/udp/host/port

Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje otworzyć połączenie do odpowiedniego gniazda UDP.

Nieudane otwarcie lub utworzenie pliku powoduje niepowodzenie przekierowania.

Przekierowania używające deskryptorów plików, większych niż 9 muszą być używane z dużą ostrożnością, gdyż mogą być w konflikcie z deskryptorami plików używanymi wewnętrznie przez powłokę.

Proszę zauważyć, że wbudowane polecenie exec może tworzyć przekierowania odnoszące się do bieżącej powłoki.

Przekierowanie wejścia
Przekierowanie wejścia powoduje otwarcie do odczytu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Odczyt będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (zerowy deskryptor pliku) jeśli nie podano n.

Ogólny format przekierowania wejścia:

[n]<słowo

Przekierowanie wyjścia
Przekierowanie wyjścia powoduje otwarcie do zapisu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Zapis będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony; jeżeli istnieje obcinany jest do rozmiaru zerowego.

Ogólny format przekierowania wyjścia:

[n]>słowo

Jeżeli operatorem przekierowania jest >, a została włączona opcja noclobber wbudowanego polecenia set, to przekierowanie nie powiedzie się jeżeli plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa istnieje i jest zwykłym plikiem. Jeżeli operatorem przekierowania jest >|, albo operatorem jest > przy niewłączonej opcji noclobber, to wykonywana jest próba przekierowania, nawet jeśli plik słowo istnieje.

Dołączanie przekierowanego wyjścia
Przekierowanie wyjścia w ten sposób powoduje, że plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa zostanie otwarty do dołączania (append). Dołączanie będzie wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

Ogólny format dołączania wyjścia:

[n]>>słowo

Przekierowanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów
Bash pozwala, przy pomocy tej konstrukcji, przekierować standardowe wyjście (deskryptor pliku 1) i standardowe wyjście błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Istnieją dwie postaci takiego przekierowania:

&>słowo

i

>&słowo

Spośród nich, zalecaną jest pierwsza forma. Jest ona semantycznie równoważna

>słowo 2>&1

Przy używaniu drugiej postaci, słowo nie może zostać zinterpretowane jako liczba ani -. Jeśli tak się stanie, zadziała inny operator przekierowania (zob. Powielanie deskryptorów plików poniżej) z powodu kompatybilności wstecznej.

Dołączanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów
Ta konstrukcja pozwala na dołączanie, standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) i standardowego wyjścia błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Format dołączania standardowego wyjścia i wyjścia błędów:

&>>słowo

Jest to semantycznie równoważne

>>słowo 2>&1

(zob. Powielanie deskryptorów plików poniżej).

Dokumenty włączone (Here Documents)
Ten typ przekierowania instruuje powłokę, by czytała wejście z bieżącego źródła aż do napotkania wiersza zawierającego tylko słowo (bez żadnych kończących odstępów). Wszystkie wiersze przeczytane do tego momentu są następnie używane jako standardowe wejście (lub deskryptor pliku n, jeśli podano n) polecenia.

Format dokumentów włączonych jest następujący:

[n]<<[-]słowo
dokument włączony
ogranicznik

Na słowie nie jest wykonywana interpretacja parametrów ani zmiennych, podstawiania wyników poleceń, rozwijanie nazw plików ani interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Jeżeli cytowana jest część słowa, to ogranicznik jest wynikiem usunięcia cytowań ze słowa, a wiersze w dokumencie włączonym nie są interpretowane. Jeżeli słowo nie jest cytowane, wszystkie wiersze dokumentu włączonego podlegają interpretacji parametrów, podstawianiu poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. Sekwencja \<nowalinia> jest ignorowana, a do cytowania znaków \, $ i ’ musi być użyte \.

Jeżeli operatorem przekierowania jest <<-, to wszystkie początkowe znaki tabulacji są obcinane z wierszy wejściowych i wiersza zawierającego ogranicznik. Pozwala to na ustawienie naturalnych wcięć dla dokumentów włączonych w skryptach powłoki.

Łańcuchy włączone (Here Strings)
Wariant dokumentów włączonych, którego format jest następujący:

[n]<<<słowo

The word undergoes tilde expansion, parameter and variable expansion, command substitution, arithmetic expansion, and quote removal. Pathname expansion and word splitting are not performed. The result is supplied as a single string, with a newline appended, to the command on its standard input (or file descriptor n if n is specified).

Powielanie deskryptorów plików
Operator przekierowania

[n]<&słowo

służy do powielania deskryptorów plików wejściowych. Jeżeli słowo zinterpretowane zostanie jako jedna lub więcej cyfr, to deskryptor pliku oznaczony przez n czyniony jest kopią tego deskryptora. Jeżeli cyfry w słowie nie określają otwartego dla wejścia deskryptora, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zinterpretowane jest jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. Jeżeli n nie zostało określone, to stosowane jest standardowe wejście (deskryptor pliku 0).

Operator

[n]>&słowo

podobnie, służy do powielania deskryptorów standardowego wyjścia. Jeżeli nie określono n, stosowane jest standardowe wyjście (deskryptor pliku 1). Jeżeli cyfry w słowie nie określają deskryptora pliku otwartego do wyjścia, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zostanie zinterpretowane jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. W przypadku specjalnym, jeżeli pominięto n, a słowo nie jest interpretowane jako jedna lub więcej cyfr lub -, to przekierowywane są standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów, jak opisano poprzednio.

Przenoszenie deskryptorów plików
Operator przekierowania

[n]<&słowo-

przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na standardowe wejście (deskryptor pliku 0). Słowo jest zamykane po zduplikowaniu do n.

Podobnie, operator przekierowania

[n]>&słowo-

przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na standardowe wyjście (deskryptor pliku 1).

Otwieranie deskryptorów plików do odczytu i zapisu
Operator przekierowania

[n]<>słowo

powoduje, że plik o nazwie wynikłej z interpretacji słowa zostanie otwarty do odczytu i zapisu. Odczyt i zapis będą wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (deskryptor pliku 0) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje, to jest tworzony.

ALIASY

Aliasy (czyli synonimy) pozwalają na zastąpienie słowa łańcuchem, gdy zostanie ono użyte jako pierwsze słowo w poleceniu prostym. Powłoka utrzymuje listę aliasów, które mogą być ustawiane i unieważniane przy pomocy wbudowanych poleceń alias i unalias (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI). Dla pierwszego słowa każdego polecenia, jeśli nie jest cytowane, następuje sprawdzenie, czy posiada ono alias. Jeżeli tak, to słowo to jest zastępowane tekstem aliasu. Znaki /, $, ` i = i wszystkie metaznaki powłoki oraz znaki cytowania wypisane powyżej nie mogą być nazwą aliasu. Tekst zastępujący może zawierać dowolne poprawne wejście powłoki, łącznie z metaznakami powłoki. Pierwsze słowo tekstu zastępującego jest z kolei sprawdzane na aliasy, ale słowo identyczne z interpretowanym właśnie aliasem nie jest interpretowane powtórnie. Oznacza to, że można mieć alias ls do ls -F, na przykład, a bash nie będzie usiłował rekurencyjnie interpretować zastępującego tekstu. Jeżeli ostatnim znakiem wartości aliasu jest odstęp, to następne słowo polecenia występujące po aliasie ma również sprawdzaną interpretację aliasów.

Aliasy są tworzone i pokazywane poleceniem alias, a usuwane poleceniem unalias.

Nie ma żadnego mechanizmu posługiwania się argumentami w tekście zastępującym. Jeśli potrzebne są argumenty, powinna zostać użyta funkcja powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE).

Aliasy nie są interpretowane, gdy powłoka nie jest interaktywna, chyba że ustawiono opcję powłoki expand_aliases przy pomocy shopt (zobacz opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

The rules concerning the definition and use of aliases are somewhat confusing. Bash always reads at least one complete line of input, and all lines that make up a compound command, before executing any of the commands on that line or the compound command. Aliases are expanded when a command is read, not when it is executed. Therefore, an alias definition appearing on the same line as another command does not take effect until the next line of input is read. The commands following the alias definition on that line are not affected by the new alias. This behavior is also an issue when functions are executed. Aliases are expanded when a function definition is read, not when the function is executed, because a function definition is itself a command. As a consequence, aliases defined in a function are not available until after that function is executed. To be safe, always put alias definitions on a separate line, and do not use alias in compound commands.

Prawie w każdym zastosowaniu aliasy są wyparte przez funkcje powłoki.

FUNKCJE

Punkcja powłoki, zdefiniowana jak opisano powyżej, w sekcji GRAMATYKA POWŁOKI, przechowuje szereg poleceń do późniejszego wykonania. Gdy nazwa funkcji powłoki używana jest jako nazwa polecenia prostego, wykonywana jest lista poleceń związanych z tą nazwą funkcji. Funkcje wykonywane są w kontekście bieżącej powłoki; do ich interpretacji nie jest tworzony żaden nowy proces (zauważ różnicę w stosunku do wykonania skryptu powłoki). Podczas wykonywania funkcji, przekazane jej argumenty stają się parametrami pozycyjnymi. Aktualizowany jest specjalny parametr #, tak by odzwierciedlał zmianę. Parametr pozycyjny 0 nie jest zmieniany. Zmienna FUNCNAME podczas wykonywania funkcji ustawiana jest na jej nazwę.

Wszystkie inne aspekty środowiska wykonywania powłoki są identyczne między funkcją i jej wywołującym, z następującymi wyjątkami: pułapki (trap) DEBUG i RETURN (zobacz opis wbudowanego trap poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI) nie są dziedziczone, chyba że funkcja ma podany atrybut trace (patrz opis wbudowanego declare poniżej) lub opcja powłoki -o functrace została włączona wbudowanym set (w takim przypadku wszystkie funkcje dziedziczą pułapki DEBUG i RETURN). Pułapka ERR nie jest dziedziczona, chyba że włączono opcję -o errtrace powłoki.

Variables local to the function may be declared with the local builtin command. Ordinarily, variables and their values are shared between the function and its caller. If a variable is declared local, the variable’s visible scope is restricted to that function and its children (including the functions it calls). Local variables "shadow" variables with the same name declared at previous scopes. For instance, a local variable declared in a function hides a global variable of the same name: references and assignments refer to the local variable, leaving the global variable unmodified. When the function returns, the global variable is once again visible.

The shell uses dynamic scoping to control a variable’s visibility within functions. With dynamic scoping, visible variables and their values are a result of the sequence of function calls that caused execution to reach the current function. The value of a variable that a function sees depends on its value within its caller, if any, whether that caller is the "global" scope or another shell function. This is also the value that a local variable declaration "shadows", and the value that is restored when the function returns.

For example, if a variable var is declared as local in function func1, and func1 calls another function func2, references to var made from within func2 will resolve to the local variable var from func1, shadowing any global variable named var.

The unset builtin also acts using the same dynamic scope: if a variable is local to the current scope, unset will unset it; otherwise the unset will refer to the variable found in any calling scope as described above. If a variable at the current local scope is unset, it will remain so until it is reset in that scope or until the function returns. Once the function returns, any instance of the variable at a previous scope will become visible. If the unset acts on a variable at a previous scope, any instance of a variable with that name that had been shadowed will become visible.

Jeśli zmienna FUNCNEST zostanie ustawiona na wartość liczbową większą od 0, to będzie definiować maksymalny poziom zagnieżdżenia funkcji. Wywołania funkcji przekraczające ten poziom będą powodowały przerwanie całego polecenia.

Jeżeli w funkcji wywoływane jest wbudowane polecenie return, funkcja kończy działanie i wykonywanie wznawiane jest od następnego polecenia po wywołaniu funkcji. Każda funkcja powiązana z pułapką RETURN jest wykonywana przed wznowieniem wykonywania. Gdy funkcja kończy działanie, parametrom pozycyjnym i parametrowi specjalnemu # przywracane są wartości, jakie posiadały one przed wykonaniem funkcji.

Function names and definitions may be listed with the -f option to the declare or typeset builtin commands. The -F option to declare or typeset will list the function names only (and optionally the source file and line number, if the extdebug shell option is enabled). Functions may be exported so that subshells automatically have them defined with the -f option to the export builtin. A function definition may be deleted using the -f option to the unset builtin.

Funkcje mogą być rekurencyjne. Zmienna FUNCNEST może posłużyć do ograniczenia głębokości stosu wywołań funkcji i liczby wywołań funkcji. Domyślnie, nie ma narzuconego ograniczenia na liczbę rekurencyjnych wywołań.

OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH

Powłoka pozwala, pod pewnymi warunkami, na obliczanie wartości wyrażeń arytmetycznych (zobacz wbudowane polecenia let i declare, polecenie złożone (( oraz Interpretacja wyrażeń arytmetycznych). Obliczenia wykonywane są na liczbach całkowitych o ustalonej wielkości (fixed-width), bez kontroli przepełnienia (overflow), mimo iż dzielenie przez 0 jest przechwytywane i oznaczane jako błąd. Operatory i ich priorytety oraz sposób ich dołączania są takie same jak w języku C. Poniższa lista operatorów pogrupowana jest w poziomy operatorów o jednakowym priorytecie. Poziomy podano w kolejności malejącego priorytetu.
id++ id--

post-inkrementacja i post-dekrementacja zmiennej

++id --id

pre-inkrementacja i pre-dekrementacja zmiennej

<= >= < >

porównanie

wyraż?wyraż:wyraż

operator warunkowy

= *= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=

przypisanie

wyraż1 , wyraż2

przecinek

Jako operandy dozwolone są zmienne powłoki; interpretacja parametrów przeprowadzana jest przed obliczeniem wyrażenia. Wewnątrz wyrażenia, do zmiennych powłoki można się też odwoływać przez nazwę, bez użycia składni interpretacji parametrów. Zmienna powłoki, która jest pusta lub nieustawiona jest przyjmowana jako 0, gdy odwołuje się do jej nazwy bez używania składni interpretacji parametrów. Gdy wystąpi odwołanie się do zmiennej lub gdy przypisano wartość zmiennej, której nadano wcześniej atrybut liczby całkowitej przy użyciu declare -i, to jej wartość obliczana jest jako wyrażenie arytmetyczne. Pusta wartość jest interpretowana jako 0. Zmienna powłoki nie musi mieć włączonego atrybutu liczby całkowitej by mogła być użyta w wyrażeniu.

Stałe z początkowym 0 interpretowane są jako liczby ósemkowe. Początkowe 0x lub 0X oznacza liczbę szesnastkową. W pozostałych przypadkach liczby mają postać [podstawa#]n, gdzie opcjonalna podstawa jest liczbą dziesiętną pomiędzy 2 a 64 reprezentującą podstawę układu pozycyjnego, zaś n liczbą w układzie o tej podstawie. Jeśli pominięto podstawa#, to używana jest podstawa 10. Gdy poda się n, cyfry większe niż 9 reprezentowane są przez małe litery, wielkie litery, @ i _, w tej kolejności. Jeżeli podstawa jest mniejsza bądź równa 36, to do zapisu liczb pomiędzy 10 a 35 można używać zamiennie małych i wielkich liter.

Operatory interpretowane są w kolejności priorytetu. Podwyrażenia w nawiasach obliczane są jako pierwsze i mogą unieważnić podane wyżej reguły priorytetów.

WYRAŻENIA WARUNKOWE

Conditional expressions are used by the [[ compound command and the test and [ builtin commands to test file attributes and perform string and arithmetic comparisons. The test abd [ commands determine their behavior based on the number of arguments; see the descriptions of those commands for any other command-specific actions.

Expressions are formed from the following unary or binary primaries. Bash handles several filenames specially when they are used in expressions. If the operating system on which bash is running provides these special files, bash will use them; otherwise it will emulate them internally with this behavior: If any file argument to one of the primaries is of the form /dev/fd/n, then file descriptor n is checked. If the file argument to one of the primaries is one of /dev/stdin, /dev/stdout, or /dev/stderr, file descriptor 0, 1, or 2, respectively, is checked.

Jeśli nie określono inaczej, składowe operujące na plikach podążają za dowiązaniami symbolicznymi i działają na celu dowiązania, a nie na samym dowiązaniu.

Gdy operatory < i > są używane z poleceniem [[, to sortują zgodnie z porządkiem leksykograficznym, używając bieżącego ustawienia locale. Polecenie test sortuje korzystając z kolejności ASCII.
-a plik

Prawda jeśli plik istnieje.

-b plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest blokowym plikiem specjalnym.

-c plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest znakowym plikiem specjalnym.

-d plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest katalogiem.

-e plik

Prawda jeśli plik istnieje.

-f plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest plikiem zwykłym.

-g plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-group-id.

-h plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.

-k plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit ochrony (sticky bit).

-p plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest potokiem nazwanym (FIFO).

-r plik

Prawda jeśli plik istnieje i daje się czytać.

-s plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma rozmiar większy niż zero.

-u plik

Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-user-id.

-w plik

Prawda jeśli plik istnieje i daje się doń zapisać.

-x plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest wykonywalny.

-G plik

Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id grupy.

-L plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.

-N plik

Prawda jeśli plik istnieje i został zmodyfikowany od czasu jego ostatniego odczytu.

-0 plik

Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id użytkownika.

-S plik

Prawda jeśli plik istnieje i jest gniazdem.

plik1 -ef plik2

Prawda jeśli plik1 i plik2 odnoszą się do tego samego urządzenia i numeru i-węzła.

plik1 -nt plik2

Prawda, jeśli plik1 jest nowszy (według daty modyfikacji) niż plik2 lub plik1 istnieje a plik2 nie.

plik1 -ot plik2

Prawda, jeśli plik1 jest starszy niż plik2 lub plik2 istnieje a plik1 nie.

-o nazwa_opcji

Prawda jeśli opcja powłoki nazwa_opcji jest włączona. Zobacz zestawienie opcji w opisie opcji -o wbudowanego set, poniżej.

-v nazwa-zmiennej

Prawda, jeśli zmienna powłoki zmienna-powłoki jest ustawiona (została jej przypisana wartość).

-R nazwa-zmiennej

Prawda, jeśli zmienna powłoki zmienna-powłoki jest ustawiona i jest nazwą referencyjną.

-z łańcuch

Prawda jeśli długość łańcucha wynosi zero.

-n łańcuch

Prawda jeśli łańcuch ma długość niezerową.

łańcuch1 == łańcuch2
łańcuch1 = łańcuch2

Prawda, jeśli łańcuchy są sobie równe. = powinno być używane z poleceniem test, w celu zachowania zgodności z normą POSIX. Gdy używane jest z poleceniem [[, przeprowadzane jest dopasowanie do wzorca, zgodnie z opisem powyżej Polecenia złożone).

łańcuch1 != łańcuch2

Prawda jeśli łańcuchy nie są równe.

łańcuch1 < łańcuch2

Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby przed łańcuchem2 według bieżącego ustawienia locale.

łańcuch1 > łańcuch2

Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby po łańcuchu2 według bieżącego ustawienia locale.

arg1 OP arg2

OP is one of -eq, -ne, -lt, -le, -gt, or -ge. These arithmetic binary operators return true if arg1 is equal to, not equal to, less than, less than or equal to, greater than, or greater than or equal to arg2, respectively. Arg1 and arg2 may be positive or negative integers. When used with the [[ command, Arg1 and Arg2 are evaluated as arithmetic expressions (see ARITHMETIC EVALUATION above).

INTERPRETACJA POLECEŃ PROSTYCH

Gdy wykonywane jest polecenie proste, powłoka wykonuje następujące interpretacje, przypisania i przekierowania, od lewej do prawej.

Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, to przypisania zmiennych dotyczą środowiska aktualnej powłoki. W przeciwnym razie, zmienne są dodawane do środowiska wykonywanego polecenia i nie mają wpływu na środowisko bieżącej powłoki. jeżeli któreś z przypisań usiłuje nadać wartość zmiennej read-only, pojawia się błąd, a polecenie kończy pracę z niezerowym kodem.

Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, wykonywane są przekierowania, ale nie mają one wpływu na bieżące środowisko powłoki. Błąd przekierowania powoduje, że polecenie kończy pracę z niezerowym kodem.

Jeżeli po interpretacji istnieje nazwa polecenia, to wykonywanie odbywa się jak opisano poniżej. W przeciwnym wypadku, polecenie kończy pracę. Jeżeli jednym z wykonanych kroków było podstawienie wyników polecenia, to zwracany kod zakończenia jest kodem ostatniego wykonanego podstawienia polecenia. Jeśli nie wystąpiło podstawianie poleceń, to polecenie kończy pracę z kodem zerowym.

WYKONYWANIE POLECEŃ

Po podziale polecenia na słowa, jeśli jego wynikiem jest polecenie proste z opcjonalną listą argumentów, podejmowane są poniższe akcje.

Jeśli polecenie nie zawiera ukośników, powłoka usiłuje je zlokalizować. Jeżeli istnieje funkcja powłoki o tej nazwie, wywoływana jest ta funkcja, jak opisano powyżej w sekcji FUNKCJE. Jeżeli nazwa nie pasuje do funkcji, powłoka szuka jej na liście poleceń wbudowanych. Jeżeli znaleziono pasujące, to jest ono wywoływane.

If the name is neither a shell function nor a builtin, and contains no slashes, bash searches each element of the PATH for a directory containing an executable file by that name. Bash uses a hash table to remember the full pathnames of executable files (see hash under SHELL BUILTIN COMMANDS below). A full search of the directories in PATH is performed only if the command is not found in the hash table. If the search is unsuccessful, the shell searches for a defined shell function named command_not_found_handle. If that function exists, it is invoked in a separate execution environment with the original command and the original command’s arguments as its arguments, and the function’s exit status becomes the exit status of that subshell. If that function is not defined, the shell prints an error message and returns an exit status of 127.

Jeżeli poszukiwanie było pomyślne lub jeśli nazwa polecenia zawiera jeden lub więcej ukośników, powłoka wykonuje zadany program w odrębnym środowisku wykonania. Argumentowi 0 przypisywana jest podana nazwa, a pozostałym argumentom polecenia podane argumenty, jeśli były takowe.

Jeżeli wykonanie to nie powiedzie się, gdyż plik nie ma formatu wykonywalnego, a nie jest katalogiem, to zakłada się, że jest on skryptem powłoki, plikiem zawierającym polecenia powłoki. Powoływana jest podpowłoka do jego wykonania. Powłoka ta reinicjuje się, zatem efekt jest taki, jakby do obsługi skryptu została wywołana nowa powłoka, z wyjątkiem tego, że położenia poleceń zapamiętane przez rodzica (zobacz hash poniżej w WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI są zachowywane przez potomka.

Jeżeli program jest plikiem o zawartości rozpoczynającej się od #!, to reszta pierwszego wiersza określa interpreter dla tego programu. Powłoka uruchamia podany interpreter na systemach operacyjnych, które same nie obsługują tego formatu wykonywalnego. Argumenty dla interpretera składają się z pojedynczego opcjonalnego argumentu występującego po nazwie interpretera w pierwszym wierszu programu, następującej po nim nazwy programu i następujących po niej argumentów polecenia, jeśli były takowe.

ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ

Powłoka posiada środowisko wykonywania (execution environment), na które składają się:

Gdy ma zostać wykonane polecenie proste inne niż funkcja powłoki lub polecenie wbudowane, wywoływane jest w odrębnym środowisku wykonania, składających się z poniższych elementów. Jeśli nie podano inaczej, wartości dziedziczone są z powłoki.

Polecenie wywołane w odrębnym środowisku nie może wpływać na środowisko wykonywania powłoki.

Podstawienia wyników poleceń i polecenia asynchroniczne wywoływane są w środowisku podpowłoki, które jest kopią środowiska powłoki, z wyjątkiem tego, że pułapki przechwycone przez powłokę są resetowane do wartości, jakie powłoka odziedziczyła po rodzicu podczas wywołania. Polecenia wbudowane wywoływane jako część potoku również wykonywane są w środowisku podpowłoki. Zmiany wykonane w środowisku podpowłoki nie mogą wpływać na środowisko wykonywania powłoki.

Subshells spawned to execute command substitutions inherit the value of the -e option from the parent shell. When not in posix mode, bash clears the -e option in such subshells.

Jeżeli po poleceniu występuje &, a nie uaktywniono sterowania zadaniami, to domyślnym standardowym wejściem dla tego polecenia jest pusty plik /dev/null. W przeciwnym razie wywoływane polecenie dziedziczy deskryptory plików po wołającej powłoce, zmodyfikowane przekierowaniami.

ŚRODOWISKO

Podczas wywoływania program otrzymuje tablicę łańcuchów zwaną środowiskiem (environment). Jest to lista par nazwa-wartość, o postaci nazwa=wartość.

Powłoka pozwala na manipulowanie środowiskiem na kilka sposobów. Przy wywołaniu, przeszukuje ona własne środowisko i tworzy parametr dla każdej znalezionej nazwy, automatycznie zaznaczając go do wyeksportowania do procesów potomnych. Wykonywane polecenia dziedziczą środowisko. Polecenia export i declare -x pozwalają na dodawanie i usuwanie ze środowiska parametrów i funkcji. Jeżeli w środowisku zmieniana jest wartość parametru, to nowa wartość staje się częścią środowiska, zastępując starą. Środowisko dziedziczone przez każde wykonywane polecenie składa się z początkowego środowiska powłoki, którego wartości mogą być w powłoce zmieniane, minus ewentualne pary usunięte poleceniem unset, plus dodane poprzez polecenia export i declare -x.

Środowisko dla dowolnego polecenia prostego czy funkcji może być tymczasowo powiększone przez poprzedzenie polecenia przypisaniem parametrów, jak opisano powyżej w sekcji PARAMETRY. Te instrukcje przypisania mają wpływ wyłącznie na środowisko postrzegane przez to polecenie.

Jeżeli ustawiona jest opcja -k (zobacz poniżej opis wbudowanego polecenia set), to wszystkie przypisania parametrów umieszczane są w środowisku polecenia, a nie tylko te, które poprzedzają nazwę polecenia.

Gdy bash wywołuje polecenie zewnętrzne, zmienna _ ustawiana jest na pełną nazwę pliku polecenia i przekazywana temu poleceniu w jego środowisku.

KOD ZAKOŃCZENIA

Kod zakończenia wykonanego polecenia jest wartością zwracaną przez wywołanie systemowe waitpid lub funkcję będącą jego odpowiednikiem. Kody zakończenia mieszczą się w zakresie od 0 do 255, przy czym, jak wyjaśniono poniżej, powłoka może używać wartości powyżej 125 w sposób specjalny. Kod zakończenia z wbudowanych poleceń powłoki i poleceń złożonych również są ograniczone do powyższego przedziału. W szczególnych przypadkach, powłoka używa wartości specjalnych aby poinformować o konkretnym trybie błędu.

Dla celów powłoki, polecenie, które zakończyło pracę z zerowym kodem zakończenia, powiodło się. Zerowy kod oznacza powodzenie. Niezerowy kod oznacza niepowodzenie. Gdy polecenie kończy pracę z błędem krytycznym N, bash posługuje się wartością 128+N jako kodem zakończenia.

Jeżeli nie znaleziono polecenia, proces potomny powołany do jego wykonania zwraca kod 127. Jeżeli polecenie zostało znalezione, ale nie jest wykonywalne, kod zakończenia wynosi 126.

Jeżeli polecenie nie powiodło się z powodu błędu podczas interpretacji lub przekierowania, kod zakończenia jest większy od zera.

Wbudowane polecenia powłoki zwracają kod 0 (true prawda) jeśli się powiodły, i niezerowy (false fałsz) jeśli podczas ich wykonywania pojawił się błąd. Wszystkie polecenia wbudowane zwracają kod 2 dla wskazania niepoprawnego użycia, zwykle nieprawidłowych opcji lub brakujących argumentów.

Sam Bash zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia, chyba że pojawi się błąd składni, wówczas kończy pracą z wartością niezerową. Zobacz też poniżej polecenie wbudowane exit.

SYGNAŁY

Gdy bash jest interaktywny, przy braku jakichkolwiek pułapek (przechwytywania sygnałów), ignoruje on SIGTERM (tak, że kill 0 nie zabija powłoki interaktywnej), a SIGINT jest przechwytywany i obsługiwany (tak, że wbudowane polecenie wait daje się przerwać). We wszystkich przypadkach, bash ignoruje SIGQUIT. Jeżeli działa kontrola zadań, bash ignoruje SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.

Zadania synchroniczne uruchomione przez bash mają procedury obsługi sygnałów (signal handlers) ustawione na wartości odziedziczone przez powłokę po rodzicu. Jeżeli nie pracuje kontrola zadań, to polecenia asynchroniczne ignorują również SIGINT i SIGQUIT. Polecenia uruchamiane wskutek podstawiania poleceń ignorują generowane z klawiatury sygnały kontroli zadań SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.

Powłoka domyślnie kończy pracę po otrzymaniu SIGHUP. Przed zakończeniem, powłoka interaktywna rozsyła otrzymany SIGHUP do wszystkich zadań, pracujących lub zatrzymanych. Do zatrzymanych zadań wysyłany jest SIGCONT by upewnić się, że otrzymują SIGHUP. Chcąc uniknąć wysłania sygnału przez powłokę do konkretnego zadania, należy usunąć je z tablicy zadań przy pomocy wbudowanego polecenia disown (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI) lub oznakować, by nie otrzymywało SIGHUP, posługując się disown -h.

Jeżeli przy pomocy shopt została ustawiona opcja huponexit powłoki, bash wysyła SIGHUP do wszystkich zadań, gdy kończy pracę interaktywna powłoka zgłoszeniowa.

Gdy bash podczas oczekiwania na ukończenie polecenia otrzymuje sygnał, dla którego ustawiono pułapkę, pułapka ta nie zostanie wykonana aż do zakończenia pracy polecenia. Gdy bash oczekuje na polecenie asynchroniczne za pośrednictwem wbudowanego wait, odbiór sygnału, dla którego ustawiono przechwytywanie spowoduje, że wbudowane wait natychmiast skończy pracę z kodem większym od 128, po czym natychmiast zostanie wywołana pułapka.

KONTROLA ZADAŃ

Kontrola zadań odnosi się do możliwości selektywnego zatrzymywania (zawieszania - suspend) wykonywania procesów i późniejszej kontynuacji (wznawiania - resume) ich wykonywania. Użytkownik zwykle wykorzystuje to udogodnienie za pośrednictwem interaktywnego interfejsu obsługiwanego wspólnie przez systemowy sterownik terminala i bash.

Powłoka kojarzy z każdym potokiem zadanie. Przechowuje tablicę aktualnie wykonywanych zadań, którą można przeglądać za pomocą polecenia jobs. Gdy bash uruchamia zadanie asynchronicznie (w tle), wypisuje wiersz w rodzaju:

[1] 25647

wskazujący, że zadanie to ma numer 1 a ID ostatniego procesu w potoku związanym z zadaniem wynosi 25647. Wszystkie procesy w jednym potoku należą do tego samego zadania. Bash posługuje się abstrakcją (abstraction) zadania jako podstawą kontroli zadań.

Dla ułatwienia implementacji interfejsu użytkownika do kontroli zadań, system operacyjny utrzymuje pojęcie ID grupy procesów bieżącego terminala (current terminal process group ID). Elementy tej grupy procesów (procesy, których ID grupy procesów jest równy ID grupy procesów bieżącego terminala) otrzymują generowane z klawiatury sygnały, takie jak SIGINT. Mówimy, że procesy te pracują pierwszoplanowo. Procesy tła to takie, których ID grupy procesów różni się od terminala; procesy takie są odporne na sygnały pochodzące z klawiatury. Tylko procesom pierwszoplanowym wolno czytać i, jeśli użytkownik ustawi stty tostop, pisać na terminal. Do procesów tła usiłujących czytać z (i pisać do, jeśli działa stty tostop) terminala wysyłany jest przez sterownik terminala sygnał SIGTTIN (SIGTTOU), który, jeśli nie zostanie przechwycony, wstrzymuje proces.

Jeżeli system operacyjny, na którym działa bash obsługuje kontrolę zadań, bash zawiera funkcje do jej wykorzystywania. Naciśnięcie klawisza wstrzymania (zwykle ^Z, Control-Z) podczas pracy procesu powoduje, że proces ten zostanie zatrzymany a sterowanie zostanie zwrócone do bash. Naciśnięcie klawisza opóźnione wstrzymanie (zwykle ^Y, Control-Y) powoduje, że proces zostanie zatrzymywany gdy będzie usiłował czytać wejście z terminala, a sterowanie powróci do bash. Użytkownik może następnie zmieniać stan takiego zadania, posługując się poleceniem bg do kontynuacji zadania w tle, fg do kontynuacji na pierwszym planie lub poleceniem kill do zabicia zadania. ^Z działa natychmiast i ma efekt uboczny: powoduje odrzucenie oczekującego wyjścia i wprowadzonych, a nieprzetworzonych naciśnięć klawiszy (typeahead).

Istnieje kilka sposobów wskazywania zadania w powłoce. Znak % poprzedza nazwę zadania. Zadanie numer n można wskazać jako %n. Zadanie może być też określone przez użycie przedrostka nazwy użytej do jego uruchomienia lub podłańcucha, jaki występuje w jego wierszu poleceń. Na przykład, %ce odnosi się do zatrzymanego zadania ce. Jeśli przedrostek pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Z drugiej strony, użycie %?ce, wskazuje na zadanie zawierające podłańcuch ce w swym wierszu poleceń. Jeżeli łańcuch pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Symbole %% i %+ określają rozumiane przez powłokę bieżące zadanie, będące ostatnim zadaniem zatrzymanym, gdy było na pierwszym planie lub uruchomionym w tle. Do poprzedniego zadania można odwoływać się przy pomocy %-. W wyjściu odnoszącym się do zadań (np. wyjście polecenia jobs), bieżące zadanie jest zawsze zaznaczone znakiem +, a zadanie poprzednie -. Pojedynczy % (bez towarzyszącego określenia zadania) również odnosi się do bieżącego zadania.

Do przywrócenia zadania na pierwszy plan można posłużyć się po prostu jego nazwą: %1 jest synonimem dla ,,fg %1”, przywracającego zadanie 1 z tła na pierwszy plan. Podobnie, ,,%1 &” wznawia zadanie 1 w tle, równoważnie do ,,bg %1””.

Powłoka natychmiast dowiaduje się czy zadanie zmieniło stan. Normalnie, bash czeka ze zgłoszeniem zmian do momentu, gdy ma wyświetlić zachętę, by nie przerywać innego wyjścia. Jeżeli włączono opcję -b wbudowanego polecenia set, bash zgłasza takie zmiany natychmiast. Dla każdego kończącego pracę procesu potomnego wykonywana jest ewentualna pułapka przechwytująca SIGCHLD.

Jeżeli wykonano próbę zakończenia pracy bash przy istniejących zatrzymanych zadaniach (lub, gdy włączono opcję powłoki checkjobs używając wbudowanego shopt, działających zadaniach), powłoka wypisuje komunikat ostrzegawczy i, jeśli włączono opcję checkjobs wypisuje zadania wraz z ich stanem. Można wówczas posłużyć się poleceniem jobs do sprawdzenia ich stanu. Jeżeli wykonywana jest druga próba zakończenia pracy bez wystąpienia wtrąconego między nie polecenia, powłoka nie wypisuje kolejnego ostrzeżenia a zatrzymane zadania są przerywane.

When the shell is waiting for a job or process using the wait builtin, and job control is enabled, wait will return when the job changes state. The -f option will force wait to wait until the job or process terminates before returning.

ZACHĘTA POWŁOKI

When executing interactively, bash displays the primary prompt PS1 when it is ready to read a command, and the secondary prompt PS2 when it needs more input to complete a command. Bash displays PS0 after it reads a command but before executing it. Bash displays PS4 as described above before tracing each command when the -x option is enabled. Bash allows these prompt strings to be customized by inserting a number of backslash-escaped special characters that are decoded as follows:

\D{format}

format jest przekazywany do strftime(3), a wynik jest wstawiany do łańcucha zachęty. Pusty format daje w wyniku czas w lokalnym formacie. Nawiasy klamrowe są wymagane

Numer polecenia i numer w historii są zwykle różne: numer polecenia w historii jest jego pozycją na liście historii, która może obejmować polecenia odtworzone z pliku historii (zobacz poniżej HISTORIA), podczas gdy numer polecenia jest pozycją w sekwencji poleceń wykonanych w obecnej sesji powłoki. Po zdekodowaniu, łańcuch jest interpretowany poprzez interpretację parametrów, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń arytmetycznych, interpretację łańcuchów i usuwanie cytowań, zgodnie z wartością opcji promptvars powłoki (zobacz opis polecenia shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

READLINE

Jest to biblioteka obsługująca odczytywanie wejścia podczas posługiwania się powłoką interaktywną, chyba że przy wywołaniu powłoki podano opcję --noediting. Domyślnie, polecenia edycji wiersza są podobne do występujących w macsie. Dostępny jest także interfejs edycji wiersza w stylu vi. Edycja wiersza może zostać włączona w dowolnym czasie, przy użyciu opcji -o emacs lub -o vi wbudowanego polecenia set. By wyłączyć edycję wiersza po uruchomieniu powłoki, użyj opcji +o emacs lub +o vi wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Notacja Readline
W tej sekcji, do zapisu naciśnięć klawiszy używana jest notacja w stylu emacsa. Klawisze Control zapisywane są jako C-klawisz, np., C-n oznacza Control-N. Podobnie, meta klawisze zapisywane są jako M-klawisz, zatem M-x oznacza Meta-X. (Na klawiaturach bez klawisza meta M-x oznacza ESC x, tj. naciśnij klawisz Escape a następnie klawisz x. Czyni to ESC przedrostkiem meta (meta prefix). Kombinacja M-C-x oznacza ESC-Control-x, lub naciśnij klawisz Escape, następnie przytrzymaj klawisz Control podczas naciskania klawisza x.)

Poleceniom readline można podawać numeryczne argumenty, które normalnie działają jako licznik powtórzeń. Czasami jednak, znaczący jest znak argumentu. Przekazanie ujemnego argumentu poleceniu, które działa w przód (np. kill-line) powoduje, że będzie ono działać odwrotnym kierunku (wstecz). Polecenia, których zachowanie z argumentami odbiega od podanego odnotowano poniżej.

Gdy polecenie opisano jako usuwające (killing) tekst, tekst ten jest zachowywany to ewentualnego późniejszego odzyskania (przywołania yanking). Kolejne usunięcia powodują, że tekst jest zbierany w jedną całość, którą można odzyskać naraz. Polecenia nie usuwające tekstu oddzielają kawałki tekstu w stosie usuwania (killing ring).

Inicjalizacja Readline
Readline dostosowywane jest przy pomocy poleceń umieszczanych w pliku inicjującym (plik inputrc). Nazwa tego pliku brana jest z wartości zmiennej INPUTRC. Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, domyślną nazwą jest ~/.inputrc. Gdy startuje program używający biblioteki readline, odczytywany jest plik inicjujący, po czym ustawiane są przypisania klawiszy i zmienne. Istnieje tylko kilka podstawowych konstrukcji dozwolonych w pliku inicjacji readline. Puste wiersze są ignorowane. Wiersze rozpoczynające się od # są komentarzami. Wiersze rozpoczynające się od $ wskazują konstrukcje warunkowe. Inne wiersze wyznaczają przypisania klawiszy i ustawienia zmiennych.

Domyślne przypisania klawiszy można zmienić przy pomocy pliku inputrc. Inne programy posługujące się tą biblioteką mogą dodawać własne polecenia i przypisania.

Na przykład, umieszczenie

M-Control-u: universal-argument

lub

C-Meta-u: universal-argument

w inputrc spowodowałoby, że M-C-u wywoływałoby polecenie readline universal-argument.

Rozpoznawane są następujące symboliczne nazwy znaków: RUBOUT, DEL, ESC, LFD, NEWLINE, RET, RETURN, SPC, SPACE i TAB.

Oprócz nazw poleceń readline pozwala przypisywać klawisze do łańcucha. Łańcuch ten zostanie wstawiony po naciśnięciu klawisza (makro).

Przypisania klawiszy Readline
Składnia przypisań klawiszy sterujących w pliku inputrc jest prosta. Wymagana jest wyłącznie nazwa polecenia lub tekst makra i sekwencja klawiszy, do której powinno być przypisane. Klawisze mogą być podane na dwa sposoby: jako symboliczna nazwa klawisza, może być z przedrostkami Meta- lub Control-, lub jako sekwencja klawiszy.

Przy użyciu postaci nazwa-klaw:nazwa-funkcji lub makro, nazwa-klaw jest nazwą klawisza zapisaną w jęz.angielskim. Na przykład:

Control-u: universal-argument
Meta-Rubout: backward-kill-word
Control-o: "> output"

W powyższym przykładzie, C-u przypisane jest do funkcji universal-argument, M-DEL przypisane jest do funkcji backward-kill-word a C-o przypisane do uruchamiania makra wyrażonego po prawej (to jest, wstawiania tekstu ’’> output’’ w wiersz).

W drugiej postaci, "sekw-klaw":nazwa-funkcji lub makro, sekw-klaw różni się od nazwa-klaw powyżej tym, że przez umieszczenie sekwencji w cudzysłowach można podać łańcuchy oznaczające całą sekwencję klawiszy. Można posłużyć się niektórymi kombinacjami klawiszy w stylu GNU Emacs-a, jak w poniższym przykładzie, nie są jednak rozpoznawane symboliczne nazwy znaków:

"\C-u": universal-argument
"\C-x\C-r": re-read-init-file
"\e[11~": "Klawisz funkcyjny 1"

W tym przykładzie, C-u jest ponownie przypisane do funkcji universal-argument. C-x C-r przypisane jest do funkcji re-read-init-file, zaś ESC [ 1 1 ~ przypisane jest do wstawienia tekstu ’’Function Key 1’’.

Oto pełny zestaw sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacs

Oprócz sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacsa, dostępny jest drugi zestaw sekwencji z użyciem odwrotnego ukośnika:

Podczas wprowadzania tekstu makra, do wskazania jego definicji muszą być użyte pojedyncze lub podwójne cudzysłowy. Zakłada się, że tekst niecytowany jest nazwą funkcji. W ciele makra interpretowane są sekwencje specjalne z użyciem odwrotnego ukośnika opisane powyżej. odwrotny ukośnik cytuje dowolny inny znak w tekście makra, łącznie z " i '.

Bash umożliwia wyświetlanie i zmianę bieżących przypisań klawiszy readline za pomocą wbudowanego polecenia bind. Tryb edycji można przełączać podczas używania interaktywnego przez posłużenie się opcją -o wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

Zmienne Readline
Readline posiada zmienne, których można używać do dodatkowego dostosowania jej zachowania. Zmienna może być ustawiana w pliku inputrc przy pomocy instrukcji postaci

set nazwa-zmiennej wartość

Z wymienionymi niżej wyjątkami, zmienne readline mogą przyjmować wartości On lub Off (wielkość znaków nie ma znaczenia). Nierozpoznane nazwy zmiennych są ignorowane. Gdy odczytywana jest wartość zmiennej, puste lub wyzerowane wartości, "on" (bez względu na wielkość liter) i "1" są równoważne On. Wszystkie pozostałe wartości są równoważne Off. A oto zmienne i ich wartości domyślne:
bell-style (audible)

Kontroluje, co dzieje się gdy readline chce użyć sygnału dźwiękowego terminala. Jeśli ustawiona na none, readline nigdy nie emituje sygnału. Jeśli ustawiona na visible, readline posługuje się "widzialnym dzwonkiem" (visible bell), jeśli jest dostępny. Jeżeli ustawiona na audible, readline usiłuje uzyskać sygnał dźwiękowy z terminala.

bind-tty-special-chars (On)

Jeśli ustawiona na On, readline będzie próbował przypiąć znaki kontrolne traktowane w sposób specjalny przez sterownik terminala jądra do ich odpowiedników readline.

blink-matching-paren (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline spróbuje na krótko przesunąć kursor do nawiasu otwierającego przy wstawieniu nawiasu zamykającego.

colored-completion-prefix (Off)

Jeśli ustawiona na On, przy wypisywaniu dopasowań, readline wyświetli wspólny przedrostek dla zestawu możliwych dopasowań za pomocą różnych kolorów. Wzory kolorów są brane z wartości zmiennej środowiskowej LS_COLORS.

colored-stats (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline wyświetli możliwe dopasowania za pomocą używając kolorów wskazujących na ich typ pliku. Wzory kolorów są brane z wartości zmiennej środowiskowej LS_COLORS.

comment-begin (,,#”)

Łańcuch wstawiany, gdy wykonywane jest polecenie insert-comment readline. Polecenie to jest przypisane do M-# w trybie emacs, zaś do # w trybie vi.

completion-display-width (-1)

Liczba kolumn ekranowych używanych do wyświetlenia możliwych dopasowań przy przeprowadzaniu dopasowań. Wartość jest ignorowana, jeśli jest mniejsza niż 0 lub większa niż szerokość ekranu terminala. Wartość 0 spowoduje, że dopasowania będą wyświetlane po jednym na wiersz. Domyślna wartość to -1.

completion-ignore-case (Off)

Jeżeli ustawiona na On, readline wykonuje dopasowywanie i uzupełnianie nazw plików bez rozróżniania wielkości liter.

completion-map-case (Off)

Jeśli ustawiona na On i włączona jest completion-ignore-case readline traktuje znaki minusa -) i podkreślnika (_) jako równoważne przy dokonywaniu dopasowania i uzupełniania nazw plików gdy ma to czynić bez względu na wielkość znaków.

completion-prefix-display-length (0)

Długość (w znakach) wspólnego przedrostka listy możliwych uzupełnień, które są wyświetlane bez modyfikacji. Gdy jest ustawiona na wartość większą od zera, wspólne przedrostki dłuższe od tej wartości są zastępowane wielokropkiem podczas wyświetlania dostępnych uzupełnień.

completion-query-items (100)

Określa, kiedy użytkownik jest pytany o oglądanie takiej liczby możliwych uzupełnień tworzonych przez polecenie possible-completions. Może być ustawiona na dowolną liczbę całkowitą większą lub równą zero. Jeżeli liczba możliwych uzupełnień jest większa bądź równa wartości tej zmiennej, to użytkownik jest pytany czy chce je oglądnąć; w przeciwnym razie są one po prostu pokazywane na terminalu.

convert-meta (On)

Jeśli ustawione na On, readline będzie zamieniał znaki z ustawionym ósmym bitem na sekwencje klawiszy ASCII przez obcięcie ósmego bitu i poprzedzenie znakiem escape (w efekcie, używając escape jako przedrostka meta). Domyślnie ustawione na On, ale readline zmieni ustawienie na Off jeśli locale zawierają znaki ośmiobitowe.

disable-completion (Off)

Jeśli ustawione na On, readline zabroni uzupełniania słów. Znaki uzupełniania zostaną wstawione w wiersz tak, jakby zostały przypisane do self-insert.

echo-control-characters (On)

Jeśli ustawione na On, readline wyświetla znak odpowiadający sygnałowi otrzymanemu z klawiatury, w systemach które informują o obsługiwaniu tej właściwości.

editing-mode (emacs)

Kontroluje czy readline rozpoczyna pracę z zestawem przypisań klawiszy podobnym do emacs czy do vi. editing-mode może być ustawiane albo na emacs albo na vi.

emacs-mode-string (@)

If the show-mode-in-prompt variable is enabled, this string is displayed immediately before the last line of the primary prompt when emacs editing mode is active. The value is expanded like a key binding, so the standard set of meta- and control prefixes and backslash escape sequences is available. Use the \1 and \2 escapes to begin and end sequences of non-printing characters, which can be used to embed a terminal control sequence into the mode string.

enable-bracketed-paste (Off)

Gdy ustawione na On, readline skonfiguruje terminal w sposób który pozwoli wstawiać wklejenia do bufora edycji jako pojedynczy łańcuch znaków, zamiast traktować każdy znak z osobna, jak byłby wprowadzany z klawiatury. W ten sposób unika się interpretacji wklejanych znaków jako poleceń edycji.

enable-keypad (Off)

Gdy jest ustawione na On, readline będzie usiłować włączyć numeryczny blok klawiatury (application keypad) przy wywołaniu. Niektóre systemy potrzebują tego do włączenia klawiszy strzałek.

enable-meta-key (On)

Gdy jest ustawiona na On, readline próbuje włączyć dostępne modyfikujące klawisze meta, o których obsługiwaniu zapewnia terminal, gdy są wywoływane. Na wielu terminalach meta klawisz jest używany do wysyłania znaków ośmiobitowych.

expand-tilde (Off)

Jeżeli ustawione na On, podczas próby uzupełniania słów readline wykonuje interpretację tyldy.

history-preserve-point (Off)

Ustawione na on powoduje, że kod obsługi historii poleceń usiłuje w każdym wierszu poleceń odzyskanym za pomocą previous-history lub next-history umieścić punkt (bieżącą pozycję kursora) w tym samym miejscu.

history-size (unset)

Ustawia maksymalną liczbę wpisów historii zapisywanych w liście historii. Gdy jest ustawiona na zero, istniejące wpisy są usuwane, a nowe nie są zapisywane. Gdy wartość jest mniejsza od zera, liczba wpisów w liście historii jest nieograniczona. Domyślnie liczba wpisów w liście historii jest ustawiana na wartość zmiennej powłoki HISTSIZE. Jeśli spróbuje się ustawić history-size na wartość nienumeryczną, maksymalna liczba wpisów historii zostanie ustawiona na 500.

horizontal-scroll-mode (Off)

Ustawione na On powoduje, że readline do wyświetlania posługuje się pojedynczym wierszem. Jeśli wejście jest dłuższe niż szerokość ekranu, to jego zawartość jest wówczas przewijana w poziomie w pojedynczym wierszu ekranu, zamiast zawijania do następnego wiersza.

input-meta (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline dopuści ośmiobitowe wejście (to znaczy, nie będzie obcinać ósmego bitu z odczytywanych znaków), bez względu na to, co twierdzi terminal o możliwości obsługi. Nazwa meta-flag jest synonimem tej zmiennej. Domyślnie ustawiona na Off, ale readline zmieni ustawienie na On, jeśli locale zawierają znaki ośmiobitowe.

isearch-terminators (,,C-[C-J”)

Łańcuch znaków, który powinien przerywać wyszukiwanie krokowe (incremental search) bez późniejszego wykonywania znaku jako polecenia. Jeżeli zmiennej tej nie nadano wartości, to wyszukiwanie krokowe będą przerywać ESC i C-J.

keymap (emacs)

Ustawia bieżące mapowanie klawiatury readline. Zestawami poprawnych mapowań są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-command i vi-insert. vi jest równoważnikiem dla vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard. Domyślną wartością jest emacs; wartość editing-mode również wpływa na domyślne mapowanie.

keyseq-timeout (500)

Określa czas, jaki readline poczeka na znak, gdy odczytuje wieloznaczną sekwencję klawiszy (taką, która z dotychczasowego wejścia może utworzyć kompletną sekwencję klawiszy lub może otrzymać dodatkowe wejście, aby utworzyć kompletną, dłuższą sekwencję klawiszy). Jeżeli wejście nie zostanie wprowadzone w trakcie czasu oczekiwania, readline użyje krótszej kompletnej sekwencji klawiszy. Wartość jest określona w milisekundach, dlatego 1000 oznacza, że readline poczeka sekundę na dodatkowe wejście. Jeśli ta zmienna jest ustawiona na wartość mniejszą lub równą zero, lub na wartość nienumeryczną, readline poczeka na wciśnięcie dodatkowego klawisza, aby zdecydować którą sekwencję klawiszy uzupełnić.

mark-directories (On)

Jeżeli ustawione na On, to uzupełniane nazwy katalogów mają dołączany końcowy ukośnik.

mark-modified-lines (Off)

Jeżeli ustawione na On, wiersze historii, które zostały zmienione wyświetlane są z poprzedzającą je gwiazdką (*).

mark-symlinked-directories (Off)

Gdy ustawiona na On, uzupełniane nazwy będące dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, mają dodany znak ukośnika (przedmiot wartości mark-directories).

match-hidden-files (On)

Ta zmienna, gdy jest ustawiona na On, powoduje, że readline wykonując uzupełnianie nazw plików dopasowuje pliki, których nazwy zaczynają się od kropki ’.’ (pliki ukryte). Gdy ustawiona na Off, początkowa kropka w nazwie jaka ma być uzupełniona, musi być wpisana przez użytkownika.

menu-complete-display-prefix (Off)

Gdy ustawiona na On, uzupełnianie menu wyświetla wspólny przedrostek listy możliwych uzupełnień (który może być pusty) przed cyklicznym przełączaniem się między pozycjami z listy.

output-meta (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla znaki z ustawionym ósmym bitem wprost zamiast jako sekwencje specjalne z meta-przedrostkiem. Domyślnie ustawione na Off, ale readline zmieni ustawienie na On jeśli locale zawiera znaki ośmiobitowe.

page-completions (On)

Gdy ustawione na On, readline używa wewnętrznego programu wyświetlającego podobnego do more, do wyświetlania pełnego ekranu możliwych uzupełnień na raz.

print-completions-horizontally (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla dopasowane uzupełnienia w kolejności alfabetycznej poziomo, zamiast w dół ekranu.

revert-all-at-newline (Off)

Gdy ustawione na On, readline anuluje wszystkie zmiany w wierszach historii przed powrotem, gdy wykonywane jest accept-line. Domyślnie, wiersze historii mogą zostać zmodyfikowane i zachować swe listy anulowań poprzez odwołania do readline.

show-all-if-ambiguous (Off)

Zmienia to domyślne zachowanie funkcji uzupełniania. Jeżeli jest ustawione na on, to słowa mające więcej niż jedno możliwe uzupełnienie powodują, że natychmiast zostaną podane dopasowania zamiast wyemitowania sygnału dźwiękowego.

show-all-if-unmodified (Off)

Zmienna modyfikuje domyślne zachowanie funkcji uzupełnienia w sposób podobny do show-all-if-ambiguous. Gdy jest ustawiona na On, słowa które mają więcej niż jedno możliwe uzupełnienie bez możliwych uzupełnień częściowych (możliwe uzupełnienia nie posiadają wspólnego przedrostka), są wypisywane natychmiast, bez wcześniejszego używania brzęczyka.

show-mode-in-prompt (Off)

If set to On, add a string to the beginning of the prompt indicating the editing mode: emacs, vi command, or vi insertion. The mode strings are user-settable (e.g., emacs-mode-string).

skip-completed-text (Off)

Gdy jest ustawiona na On, modyfikuje domyślne zachowanie uzupełniania gdy do wiersza wstawiane jest pojedyncze dopasowanie. Jest to aktywne tylko podczas przeprowadzania uzupełnienia w środku słowa. Gdy jest włączona, readline nie wstawia znaków z uzupełniania, które pasują do znaków w miejscu wprowadzania w uzupełnianym słowie, dzięki czemu części słowa za kursorem, nie są duplikowane.

vi-cmd-mode-string ((cmd))

If the show-mode-in-prompt variable is enabled, this string is displayed immediately before the last line of the primary prompt when vi editing mode is active and in command mode. The value is expanded like a key binding, so the standard set of meta- and control prefixes and backslash escape sequences is available. Use the \1 and \2 escapes to begin and end sequences of non-printing characters, which can be used to embed a terminal control sequence into the mode string.

vi-ins-mode-string ((ins))

If the show-mode-in-prompt variable is enabled, this string is displayed immediately before the last line of the primary prompt when vi editing mode is active and in insertion mode. The value is expanded like a key binding, so the standard set of meta- and control prefixes and backslash escape sequences is available. Use the \1 and \2 escapes to begin and end sequences of non-printing characters, which can be used to embed a terminal control sequence into the mode string.

visible-stats (Off)

Jeżeli ustawione na On, to przy wyświetlaniu możliwych uzupełnień do nazwy pliku zostanie dołączony znak określający typ pliku wskazywany przez stat(2).

Konstrukcje warunkowe Readline
Readline implementuje udogodnienie podobne duchem do funkcji kompilacji warunkowej preprocesora C, pozwalające na wykonywanie przypisań klawiszy i ustawień zmiennych w zależności od wyniku testów. Używane są cztery dyrektywy analizatora składni.

extends to the end of the line; unless otherwise noted, no characters are required to isolate it.

version

The version test may be used to perform comparisons against specific readline versions. The version expands to the current readline version. The set of comparison operators includes =, (and ==), !=, <=, >=, <, and >. The version number supplied on the right side of the operator consists of a major version number, an optional decimal point, and an optional minor version (e.g., 7.1). If the minor version is omitted, it is assumed to be 0. The operator may be separated from the string version and from the version number argument by whitespace.

aplikacja

Konstrukcja aplikacja służy do włączania ustawień specyficznych dla aplikacji. Każdy program korzystający z biblioteki readline ustawia nazwę aplikacji (application name), a plik inicjujący może sprawdzić czy ma ona jakąś szczególną wartość. Może to być używane do przypisywania sekwencji klawiszy funkcjom przydatnym w danym programie. Na przykład, poniższe polecenie dodaje sekwencję klawiszy wykonującą w bash cytowanie bieżącego lub poprzedniego słowa:

$if Bash
# Cytuj bieżące lub poprzednie słowo
"\C-xq": "\eb\"\ef\""
$endif

variable

The variable construct provides simple equality tests for readline variables and values. The permitted comparison operators are =, ==, and !=. The variable name must be separated from the comparison operator by whitespace; the operator may be separated from the value on the right hand side by whitespace. Both string and boolean variables may be tested. Boolean variables must be tested against the values on and off.

$include

Dyrektywa ta pobiera jako argument pojedynczą nazwę pliku i odczytuje polecenia i przypisania z tego pliku. Na przykład, poniższa dyrektywa odczytałaby /etc/inputrc:

$include /etc/inputrc

Wyszukiwanie
Readline zapewnia polecenia do wyszukiwania w historii poleceń (zobacz poniżej HISTORIA) wierszy zawierających zadany łańcuch. Istnieją dwa tryby wyszukiwania: krokowy (incremental) i nie-niekrokowy (non-incremental).

Wyszukiwania krokowe rozpoczynają się przed zakończeniem wpisywania przez użytkownika szukanego tekstu. Po wpisaniu każdego znaków szukanego łańcucha readline wyświetla następną pozycję historii pasującą do wpisanego do tej pory łańcucha. Wyszukiwanie krokowe wymaga tylko tylu znaków ile potrzebne jest do znalezienia pożądanej pozycji historii. Znaki występujące w wartości zmiennej isearch-terminators służą do przerwania wyszukiwania krokowego. Jeżeli zmienna ta nie ma przypisanej wartości, to wyszukiwanie przerywają znaki Escape i Control-J. Control-G porzuca wyszukiwanie krokowe i przywraca pierwotny wiersz. Gdy przerwie się wyszukiwanie, pozycja historii zawierająca poszukiwany łańcuch staje się bieżącym wierszem.

W celu odnalezienia innych pasujących pozycji, należy nacisnąć odpowiednio Control-S lub Control-R. Wyszukuje to wstecz lub w przód kolejną pasującą do dotychczas wpisanego łańcucha pozycję historii. Wszystkie inne sekwencje klawiszy przypisane do polecenia readline przerywają wyszukiwanie i wykonują zadane polecenie. Na przykład, znak nowej linii przerywa wyszukiwanie i akceptuje wiersz, wykonując skutkiem tego polecenie z listy historii.

Readline pamięta łańcuch użyty w ostatnim wyszukiwaniu krokowym. Jeżeli Control-R zostanie naciśnięte dwa razy, bez wprowadzenia pomiędzy naciśnięciami innych znaków definiujących nowy łańcuch szukania, to wykorzystywany jest uprzednio zapamiętany łańcuch.

Wyszukiwania nie-krokowe czytają cały szukany łańcuch przed rozpoczęciem wyszukiwania pasujących wierszy historii. Łańcuch może być wpisany przez użytkownika lub być częścią zawartości bieżącego wiersza.

Nazwy poleceń Readline
Poniżej podano listę nazw poleceń i domyślnych sekwencji klawiszy, do których są one przypisane. Nazwy poleceń bez towarzyszącej sekwencji klawiszy są domyślnie nieprzypisane. W poniższych opisach, punkt oznacza bieżącą pozycję kursora, zaś zaznaczenie do pozycji kursora zapamiętanej przez polecenie set-mark. Tekst pomiędzy punktem a zaznaczeniem nazywany jest obszarem.

Polecenia ruchu
beginning-of-line (C-a)

Przesuwa na początek bieżącego wiersza.

end-of-line (C-e)

Przesuwa na koniec wiersza.

forward-char (C-f)

Przesuwa o znak w przód.

backward-char (C-b)

Przesuwa o znak wstecz.

forward-word (M-f)

Przesuwa na koniec następnego słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

backward-word (M-b)

Przesuwa na początek bieżącego, lub poprzedniego, słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

shell-forward-word

Przesuwa na koniec następnego słowa w przód. Słowa są oddzielone niecytowanymi metaznakami powłoki.

shell-backward-word

Przesuwa na początek bieżącego lub poprzedniego słowa w tył. Słowa są oddzielone niecytowanymi metaznakami powłoki.

previous-screen-line

Attempt to move point to the same physical screen column on the previous physical screen line. This will not have the desired effect if the current Readline line does not take up more than one physical line or if point is not greater than the length of the prompt plus the screen width.

next-screen-line

Attempt to move point to the same physical screen column on the next physical screen line. This will not have the desired effect if the current Readline line does not take up more than one physical line or if the length of the current Readline line is not greater than the length of the prompt plus the screen width.

clear-screen (C-l)

Czyści ekran pozostawiając bieżący wiersz na górze ekranu. Z argumentem, odświeża bieżący wiersz bez czyszczenia ekranu.

redraw-current-line

Odświeża bieżący wiersz.

Polecenia operujące na historii
accept-line (Newline, Return)

Akceptuje wiersz bez względu na to, gdzie znajduje się kursor. Jeżeli wiersz ten nie jest pusty, to dodaje go do listy historii stosownie do stanu zmiennej HISTCONTROL. Jeżeli wiersz jest zmienionym wierszem historii, to odtwarza wiersz historii do stanu pierwotnego.

previous-history (C-p)

Sprowadza poprzednie polecenie z listy historii, przesuwając się wstecz listy.

next-history (C-n)

Ściąga następne polecenie z listy historii, przesuwając się do przodu na liście.

beginning-of-history (M-<)

Przesuwa na pierwszy wiersz w historii.

end-of-history (M->)

Przesuwa na koniec historii wprowadzania, tj. obecnie wprowadzanego wiersza.

reverse-search-history (C-r)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, ’w górę’ historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

forward-search-history (C-s)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, ’w dół’ historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

non-incremental-reverse-search-history (M-p)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

non-incremental-forward-search-history (M-n)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

history-search-forward

Wyszukuje w przód w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a punktem. Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

history-search-backward

Wyszukuje wstecz w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a bieżącą pozycją kursora (punkt). Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

history-substring-search-backward

Search backward through the history for the string of characters between the start of the current line and the current cursor position (the point). The search string may match anywhere in a history line. This is a non-incremental search.

history-substring-search-forward

Search forward through the history for the string of characters between the start of the current line and the point. The search string may match anywhere in a history line. This is a non-incremental search.

yank-nth-arg (M-C-y)

Wstawia pierwszy argument poprzedniego polecenia (zwykle drugie słowo z poprzedniego wiersza) w punkt (bieżącą pozycję kursora). Z argumentem n, wstawia n-te słowo poprzedniego polecenia (słowa w poprzednim poleceniu zaczynają się od słowa 0). Argument ujemny wstawia n-te słowo od końca poprzedniego polecenia. Po obliczeniu argumentu n, jest on wyodrębniany w taki sposób, jak gdyby podano opcję interpretowania historii "!n".

yank-last-arg (M-., M-_)

Wstawia ostatni argument poprzedniego polecenia (ostatnie słowo poprzedniej pozycji historii). Z argumentem numerycznym, zachowuje się dokładnie tak, jak yank-nth-arg. Kolejne wywołania yank-last-arg przesuwają wstecz listy historii, wstawiając po kolei ostatni argument (lub słowo określone przez argument do pierwszego wywołania) każdego wiersza. Każdy argument numeryczny podany do pomyślnego wywołania określa kierunek ruchu w historii. Argument ujemny zmienia kierunek poruszania się (w tył lub w przód). Możliwości interpretacji historii są używane do wyodrębnienia ostatniego słowa, podobnie jak gdyby wybrano interpretację historii za pomocą "!$".

shell-expand-line (M-C-e)

Interpretuj wiersz, jak czyni to powłoka. Wykonuje to aliasy i interpretację historii, jak również interpretację słów powłoki. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

history-expand-line (M-^)

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

magic-space

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza i wstawia spację. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

alias-expand-line

Wykonuje interpretację aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz ALIASY powyżej.

history-and-alias-expand-line

Wykonuje interpretację historii i aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza.

insert-last-argument (M-., M-_)

Synonim yank-last-arg.

operate-and-get-next (C-o)

Accept the current line for execution and fetch the next line relative to the current line from the history for editing. A numeric argument, if supplied, specifies the history entry to use instead of the current line.

edit-and-execute-command (C-x C-e)

Przywołuje edytor w bieżącym wierszu poleceń i wykonuje wynik jako polecenie powłoki. Bash stara się wywołać $VISUAL, $EDITOR i emacs jako edytor, w tej kolejności.

Polecenia zmiany tekstu
koniec-pliku (zwykle C-d)

Znak wskazujący koniec pliku, jak ustawiony np. przez ’’stty’’. Jeśli znak tej jest odczytany, gdy nie ma żadnych innych znaków w wierszu, a punkt jest początkiem wiersza, Readline interpretuje to jako koniec wejścia i zwraca EOF.

delete-char (C-d)

Usuwa znak w tym punkcie. Jeżeli funkcja jest przypisana do tego samego znaku, jak znak EOF tty, jak często bywa z C-d, efekt jest opisany powyżej.

backward-delete-char (Rubout)

Usuwa znak przed kursorem. Jeżeli podano argument numeryczny, zachowuje usunięty tekst na stosie usunięć.

forward-backward-delete-char

Usuwa znak pod kursorem, chyba że kursor znajduje się na końcu wiersza, wówczas usuwany jest znak przed kursorem.

quoted-insert (C-q, C-v)

Dodaje następny znak do wiersza dosłownie. W ten sposób wstawiane są znaki takie, jak na przykład C-q.

tab-insert (C-v TAB)

Wstawia znak tabulacji.

self-insert (a, b, A, 1, !, ...)

Wstawia wpisany znak.

transpose-chars (C-t)

Zamienia miejscami znak sprzed punktu ze znakiem w punkcie, równocześnie przesuwając punkt w przód. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa znaki przed punktem. Argumenty ujemne nie skutkują.

transpose-words (M-t)

Zamienia miejscami słowo sprzed punktu ze słowem za punktem, przesuwając równocześnie punkt za przesunięte sprzed niego słowo. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa ostanie słowa wiersza.

upcase-word (M-u)

Zamienia na wielkie litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na wielkie litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

downcase-word (M-l)

Zamienia na małe litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na małe litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

capitalize-word (M-c)

Zamienia na kapitaliki (pierwsza litera wielka, pozostałe małe) bieżące (następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na kapitaliki poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

overwrite-mode

Przełącza tryb nadpisywania. Z jawnym, dodatnim argumentem liczbowym, przełącza do trybu nadpisywania. Z jawnym, niedodatnim argumentem liczbowym, przełącza do trybu wstawiania. Polecenie dotyczy jedynie trybu emacs, tryb vi nadpisuje w inny sposób. Każde odwołania do readline() jest uruchamiane w trybie wstawiania. W trybie nadpisywania, znaki przypisane do self-insert zastępują tekst pod kursorem, zamiast przesuwać go w prawą stronę. Znaki przypisane do backward-delete-char zastępują znak przed kursorem spacją. Domyślnie, to polecenie nie jest przypisane.

Usuwanie i wklejanie
kill-line (C-k)

Usuwa tekst od punktu do końca wiersza.

backward-kill-line (C-x Rubout)

Usuwa wstecz do początku wiersza.

unix-line-discard (C-u)

Usuwa wstecz od punktu do początku wiersza. Usuwany tekst jest zachowywany na stosie usunięć.

kill-whole-line

Usuwa wszystkie znaki bieżącego wiersza, bez względu na położenie punktu.

kill-word (M-d)

Usuwa od punktu do końca bieżącego słowa, lub jeśli użyte pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez forward-word.

backward-kill-word (M-Rubout)

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez backward-word.

shell-kill-word

Usuwa od kursora do końca bieżącego słowa lub, jeśli kursor znajduje się pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez shell-forward-word.

shell-backward-kill-word

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez shell-backward-word.

unix-word-rubout (C-w)

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków. Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

unix-filename-rubout

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków i ukośnika.Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

delete-horizontal-space (M-\)

Usuwa wszystkie spacje i tabulatory wokół punktu.

kill-region

Usuwa tekst w bieżącym obszarze.

copy-region-as-kill

Kopiuje tekst obszaru do bufora usuwania.

copy-backward-word

Kopiuje słowo sprzed punktu do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla backward-word.

copy-forward-word

Kopiuje słowo występujące po punkcie do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla forward-word.

yank (C-y)

Wkleja wierzchołek stosu usunięć do bufora w punkcie (w miejscu kursora).

yank-pop (M-y)

Obraca stos usunięć i wkleja nowy wierzchołek. Działa tylko następując po yank lub yank-pop.

Argumenty numeryczne
digit-argument (M-0, M-1, ..., M--)

Dodaje tę cyfrę do już składanego argumentu lub rozpoczyna nowy argument. M-- rozpoczyna argument ujemny.

universal-argument

Jest to inna metoda podawania argumentu. Jeżeli po tym poleceniu występuje jedna lub więcej cyfr, z opcjonalnym początkowym znakiem minus, to cyfry te definiują argument. Jeżeli po poleceniu występują cyfry, to powtórne wykonanie universal-argument kończy argument numeryczny, ale w przeciwnym wypadku jest ignorowane. W przypadku specjalnym, jeżeli bezpośrednio po tym poleceniu występuje znak nie będący ani cyfrą ani znakiem minus, to argument licznik dla następnego polecenia mnożony jest przez cztery. Argument licznik [zwykle powtórzeń] wynosi początkowo cztery, toteż wykonanie tej funkcji po raz pierwszy nadaje mu wartość cztery, po raz drugi szesnaście, i tak dalej.

Uzupełnianie
complete (TAB)

Usiłuje przeprowadzić uzupełnianie tekstu przed punktem. Bash próbuje uzupełniania traktując tekst kolejno: jako zmienną (jeżeli tekst zaczyna się od $), nazwę użytkownika (jeśli tekst zaczyna się od ~), nazwę hosta (jeśli tekst zaczyna się od @) lub polecenie (łącznie z aliasami i funkcjami). Jeżeli żadne z powyższych nie daje dopasowania, to próbowane jest uzupełnianie nazw plików.

possible-completions (M-?)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu przed punktem.

insert-completions (M-*)

Wstawia przed punktem wszystkie uzupełnienia tekstu, które zostałyby wygenerowane przez possible-completions.

menu-complete

Podobne do complete, ale zastępuje słowo, jakie ma zostać uzupełnione pojedynczym uzupełnieniem z listy możliwych. Powtarzane wykonanie menu-complete powoduje krokowe przechodzenie przez listę możliwych uzupełnień i wstawianie każdego z nich po kolei (zamiast uzupełnianego słowa). Na końcu listy uzupełnień emitowany jest sygnał dźwiękowy (zależny od ustawienia bell-style) i przywracany jest pierwotny tekst. Argument n przesuwa n pozycji w przód na liście dopasowań; do przesuwania się wstecz można użyć argumentu ujemnego. Polecenie w zamierzeniu ma być przypisane do klawisza TAB, ale domyślnie nie jest przypisane.

menu-complete-backward

Podobne do menu-complete, ale przemieszcza się wstecz po liście możliwych uzupełnień, identycznie gdyby menu-complete podano ujemny argument. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

delete-char-or-list

Usuwa znak pod kursorem, jeśli nie jest to początek bądź koniec wiersza (jak delete-char). Na końcu wiersza, zachowuje się identycznie jak possible-completions. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

complete-filename (M-/)

Usiłuje wykonać uzupełnianie nazw plików na tekście sprzed kursora.

possible-filename-completions (C-x /)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę pliku.

complete-username (M-~)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

possible-username-completions (C-x ~)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

complete-variable (M-$)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

possible-variable-completions (C-x $)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

complete-hostname (M-@)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

possible-hostname-completions (C-x @)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

complete-command (M-!)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed punktu, traktując go jak nazwę polecenia. Uzupełnianie polecenia próbuje dopasować tekst kolejno do aliasów, słów zastrzeżonych, funkcji powłoki, poleceń wbudowanych powłoki i wreszcie nazw plików wykonywalnych.

possible-command-completions (C-x !)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę polecenia.

dynamic-complete-history (M-TAB)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

dabbrev-expand

Usiłuje wykonać uzupełnienie menu na tekście sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

complete-into-braces (M-{)

Wykonuje uzupełnianie nazwy pliku i wstawia listę możliwych uzupełnień ujętą w nawiasy klamrowe, tak że jest ona dostępna dla powłoki (zobacz powyżej Interpretacja nawiasów).

Makra klawiaturowe
start-kbd-macro (C-x ()

Rozpoczyna zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym.

end-kbd-macro (C-x ))

Zatrzymuje zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym i przechowuje definicję.

call-last-kbd-macro (C-x e)

Ponownie wykonuje zdefiniowane makro klawiaturowe, powodując pojawianie się znaków makra tak, jakby zostały wpisane z klawiatury.

print-last-kbd-macro ()

Wypisuje ostatnie makro klawiaturowe, w formacie przeznaczonym do pliku inputrc.

Różne
re-read-init-file (C-x C-r)

Odczytuje zawartość pliku inputrc i dołącza wszystkie znalezione tam przypisania klawiszy i zmiennych.

abort (C-g)

Zaniechuje bieżącego polecenia edycji i emituje sygnał dźwiękowy terminala (zgodnie z ustawieniami bell-style).

do-lowercase-version (M-A, M-B, M-x, ...)

If the metafied character x is uppercase, run the command that is bound to the corresponding metafied lowercase character. The behavior is undefined if x is already lowercase.

prefix-meta (ESC)

Poprzedza przedrostkiem meta następny wpisany znak. ESC f jest równoważne Meta-f.

undo (C-_, C-x C-u)

Krokowe cofnięcie operacji, pamiętane odrębnie dla każdego wiersza.

revert-line (M-r)

Cofa wszystkie zmiany wykonane na tym wierszu. Podobne do wykonania polecenia undo wystarczająco wiele razy, by przywrócić wiersz do stanu początkowego.

tilde-expand (M-&)

Wykonuje interpretację tyldy w odniesieniu do bieżącego słowa.

set-mark (C-@, M-<spacja>)

stawia znacznik (mark) w bieżącym punkcie. Jeżeli podano argument numeryczny, znacznik jest ustawiany na takiej pozycji.

exchange-point-and-mark (C-x C-x)

Zamień punkt ze znacznikiem. Aktualna pozycja kursora ustawiana jest na zapamiętaną, a dotychczasowa pozycja zachowywana jako znacznik.

character-search (C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na następne wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje poprzednie wystąpienia.

character-search-backward (M-C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na poprzednie wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje kolejne wystąpienia.

skip-csi-sequence

Odczytuje wystarczająco wiele znaków, aby pobrać sekwencje wielu klawiszy, np. zdefiniowaną przez klawisze takie jak Home i End. Takie sekwencje zaczynają się znacznikiem sekwencji kontrolnej (Control Sequence Indicator - CSI), z reguły ESC-[. Jeśli taka sekwencja jest przypisana do "\[", to klawisze wchodzące w skład tej sekwencji nie będą działać (chyba że zostały jawnie przypisane do polecenia readline) zamiast wstawiać niepowiązane znaki do bufora edycyjnego. Domyślnie, to polecenie jest nieprzypisane, ale przypisanie powinno przeważnie odnosić się do ESC-[.

insert-comment (M-#)

Bez argumentu numerycznego, na początek bieżącego wiersza wstawiana jest wartość zmiennej comment-begin readline. Jeśli podano numeryczny argument, to polecenia działa jak przełącznik: jeśli znaki na początku wiersza nie pasują do wartości comment-begin, to wartość jest wstawiana, w przeciwnym wypadku znaki w comment-begin są usuwane z początku każdego wiersza. W każdym przypadku wiersz jest akceptowany tak, jakby wprowadzono znak nowej linii. Domyślna wartość comment-begin powoduje, że polecenie to czyni bieżący wiersz komentarzem powłoki. Jeśli numeryczny argument powoduje usunięcie znaku komentarza, to dany wiersze będzie wykonany przez powłokę.

glob-complete-word (M-g)

Słowo sprzed kursora jest traktowane jako wzorzec rozwijania nazw plików, bez jawnego dodania gwiazdki (asterysku). Ten wzorzec może zostać użyty do wygenerowania listy pasujących nazw plików do możliwych uzupełnień.

glob-expand-word (C-x *)

Słowo sprzed kursora traktowane jest jak wzorzec rozwijania nazw plików i wstawiana jest lista pasujących nazw, zastępując słowo-wzorzec. Jeśli podano numeryczny argument, to przed rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).

glob-list-expansions (C-x g)

Wyświetlana jest lista rozwinięć, jakie zostałyby utworzone przez glob-expand-word, a wiersz jest ponownie wyświetlany. Jeśli podano numeryczny argument, to przed rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).

dump-functions

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie funkcje i ich przypisania klawiszy. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-variables

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie ustawialne zmienne readline i ich wartości. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-macros

Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie dają w wyniku. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

display-shell-version (C-x C-v)

Wyświetla informację o wersji aktualnego egzemplarza bash.

Programowalne uzupełnianie
Gdy następuje próba uzupełnienia słowa dla argumentu polecenia, dla którego zdefiniowano specyfikację uzupełniania (completion specification, compspec) przy pomocy wbudowanego polecenia complete (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), wywoływane są usługi programowalnego uzupełniania.

First, the command name is identified. If the command word is the empty string (completion attempted at the beginning of an empty line), any compspec defined with the -E option to complete is used. If a compspec has been defined for that command, the compspec is used to generate the list of possible completions for the word. If the command word is a full pathname, a compspec for the full pathname is searched for first. If no compspec is found for the full pathname, an attempt is made to find a compspec for the portion following the final slash. If those searches do not result in a compspec, any compspec defined with the -D option to complete is used as the default. If there is no default compspec, bash attempts alias expansion on the command word as a final resort, and attempts to find a compspec for the command word from any successful expansion.

Po odnalezieniu compspec, jest ono używane do utworzenia listy pasujących słów. Jeżeli compspec nie zostało znalezione, to wykonywane jest domyślne uzupełnianie basha, jak opisano powyżej w Uzupełnianie.

Na początek, używane są akcje określone przez compspec. Zwracane są wyłącznie dopasowania poprzedzone dopasowywanym słowem. Gdy do uzupełniania nazw plików lub katalogów użyto opcji -f lub -d, do filtrowania dopasowań wykorzystywana jest zmienna powłoki FIGNORE.

W następnej kolejności tworzone są ewentualne uzupełnienia określone przez wzorzec rozwinięcia nazw plików opcji -G. Słowa tworzone przez wzorzec nie muszą pasować do uzupełnianego słowa. Zmienna powłoki GLOBIGNORE nie jest używana do filtrowania dopasowań, ale zmienna FIGNORE jest używana.

Następnie, brany jest pod uwagę łańcuch podany jako argument opcji -W. Łańcuch jest najpierw rozbijany przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów. Honorowane jest cytowanie powłoki. Później każde ze słów interpretowane jest z wykorzystaniem interpretacji nawiasów, interpretacji tyld, podstawiania parametrów, interpretacji zmiennych i wyrażeń arytmetycznych i podstawiania wyników poleceń, jak opisano powyżej w sekcji INTERPRETACJA. Wyniki są rozbijane z zastosowaniem reguł opisanych powyżej w sekcji Podział na słowa. Wyniki interpretacji są dopasowywane przedrostkiem z uzupełnianym słowem, a pasujące słowa stają się możliwymi uzupełnieniami.

Po utworzeniu tych dopasowań, wywoływana jest funkcja lub polecenie określone opcjami -F i -C. Podczas wywoływania polecenia czy funkcji, zmiennym COMP_LINE, COMP_POINT, COMP_KEY i COMP_TYPE przypisywane są wartości, jak opisano to powyżej w sekcji Zmienne powłoki. Jeżeli wywoływana jest funkcja powłoki, ustawiane są również zmienne COMP_WORDS i COMP_CWORD. Kiedy wywoływana jest funkcja czy polecenie, pierwszym argumentem ($1) staje się nazwa polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem ($2) -- uzupełniane słowo, a trzecim słowem ($3) poprzedzające w wierszu poleceń słowo aktualnie uzupełniane. Nie jest wykonywane żadne filtrowanie utworzonych uzupełnień stosownie do uzupełnianego słowa. Funkcja czy polecenie mają pełną swobodę tworzenia dopasowań.

W pierwszej kolejności wywoływana jest funkcja określona przez -F. Do tworzenia dopasowań może ona korzystać z dowolnych możliwości powłoki, łącznie z opisanym poniżej poleceniem wbudowanym compgen. Funkcja musi umieścić możliwe uzupełnienia w zmiennej tablicowej COMPREPLY, jedno na element tablicy.

Następnie, wywoływane jest polecenie określone opcją -C, działające w środowisku równoważnym podstawianiu poleceń. Powinno ono wypisać listę uzupełnień, po jednym w wierszu, na standardowe wyjście. Jeżeli jest to niezbędne, do utworzenia znaku nowej linii można użyć odwróconego ukośnika.

Po utworzeniu wszelkich możliwych uzupełnień, do listy tej stosowany jest filtr określony opcją -X. Filtr jest takim wzorcem, jak używany przy rozwijaniu nazw ścieżkowych. Znak & we wzorcu zastępowany jest tekstem uzupełnianego słowa. Literał & można otrzymać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik zostanie usunięty przed próbą dopasowania. Wszystkie uzupełnienia pasujące do wzorca będą usunięte z listy. Początkowy ! daje zaprzeczenie wzorca. Będą wówczas usuwane uzupełnienia nie pasujące do wzorca. Jeśli włączona jest opcja powłoki nocasematch, to dopasowanie jest wykonywane bez uwzględniania wielkości liter.

Na koniec, do każdego elementu listy dodawane są przedrostek i przyrostek określone opcjami -P i -S, a wynik zwracany jest do kodu uzupełniania readline jako lista możliwych uzupełnień.

Jeśli poprzednio zastosowane działania nie utworzyły żadnych dopasowań, zaś przy definiowaniu compspec podano opcję -o dirnames polecenia complete, to dokonywana jest próba uzupełnienia nazwy katalogu.

Jeśli do complete podano opcję -o plusdir gdy istnieje zdefiniowane compspec, to próba dopasowania nazw katalogów jest przeprowadzana, a ewentualne dopasowania są dodawane do wyników innych akcji.

Domyślnie, jeżeli znaleziono compspec, to cokolwiek ono utworzy zwracane jest do kodu uzupełniającego jako pełny zestaw możliwych uzupełnień. Nie są próbowane domyślne uzupełnienia bash, a domyślne uzupełnianie nazw ścieżkowych przez readline jest wyłączone. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o bashdefault, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnienia bash. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o default polecenia complete, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnianie z readline (i, jeśli próbowano domyślnych uzupełnień bash, także one).

Gdy compspec informuje o żądaniu uzupełnienia nazwy katalogu, funkcje programowalnego uzupełnienia wymuszają na readline dodanie ukośnika, do uzupełnianych nazw będących dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, które są przedmiotem wartości zmiennej mark-direstories readline, niezależnie od ustawienia zmiennej mark-symlinked-directories readline.

Istnieje pewna obsługa uzupełnień modyfikowanych dynamicznie. Jest to szczególnie użyteczne w kombinacji z domyślnym uzupełnianiem z opcją complete -D. W przypadku funkcji powłoki, wykonywanych jako odpowiedzialne za uzupełnianie, możliwe jest poinformowanie że uzupełnienie powinno być ponowione za pomocą kodu zakończenia równego 124. Jeśli funkcja powłoki zwróci 124 i zmieni powiązany compspec poleceniem, którego próbę uzupełnienia podjęto (podanego jako pierwszy argument gdy funkcja jest wykonywana), programowalne uzupełnianie rozpoczyna od początku, próbując znaleźć nowy compspec dla polecenia. Pozwala na ustawianie uzupełnień budowanych dynamicznie po wykonanej próbie uzupełnienia, zamiast ładowania ich wszystkich naraz.

Przykładowo, przyjmując że istnieje biblioteka składająca się z compspec, każda przechowywana w pliku odpowiadającym nazwie polecenia, to następująca domyślna funkcja uzupełnienia załaduje uzupełnienia dynamicznie:

_completion_loader()
{
. "/etc/bash_completion.d/$1.sh" >/dev/null 2>&1 && return 124
}
complete -D -F _completion_loader -o bashdefault -o default

HISTORIA

Jeżeli włączona jest opcja -o history wbudowanego polecenia set, to powłoka zapewnia dostęp do historii poleceń, listy poleceń poprzednio wprowadzonych. Wartość zmiennej HISTSIZE wykorzystywana jest jako liczba poleceń do zachowania na liście historii. Zachowywany jest tekst ostatnich HISTSIZE poleceń (domyślnie 500). Powłoka przechowuje każde polecenie na liście przed podstawieniem wartości parametrów i zmiennych (zobacz powyżej INTERPRETACJA), ale przed wykonaniem interpretacji historii, w zależności od wartości zmiennych powłoki HISTIGNORE i HISTCONTROL.

On startup, the history is initialized from the file named by the variable HISTFILE (default ~/.bash_history). The file named by the value of HISTFILE is truncated, if necessary, to contain no more than the number of lines specified by the value of HISTFILESIZE. If HISTFILESIZE is unset, or set to null, a non-numeric value, or a numeric value less than zero, the history file is not truncated. When the history file is read, lines beginning with the history comment character followed immediately by a digit are interpreted as timestamps for the following history line. These timestamps are optionally displayed depending on the value of the HISTTIMEFORMAT variable. When a shell with history enabled exits, the last $HISTSIZE lines are copied from the history list to $HISTFILE. If the histappend shell option is enabled (see the description of shopt under SHELL BUILTIN COMMANDS below), the lines are appended to the history file, otherwise the history file is overwritten. If HISTFILE is unset, or if the history file is unwritable, the history is not saved. If the HISTTIMEFORMAT variable is set, time stamps are written to the history file, marked with the history comment character, so they may be preserved across shell sessions. This uses the history comment character to distinguish timestamps from other history lines. After saving the history, the history file is truncated to contain no more than HISTFILESIZE lines. If HISTFILESIZE is unset, or set to null, a non-numeric value, or a numeric value less than zero, the history file is not truncated.

Do edycji lub ponownego wykonania części listy historii można korzystać z wbudowanego polecenia fc (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Wbudowanego polecenia history można używać do wyświetlania lub zmiany listy historii i manipulacji plikiem historii. Podczas posługiwania się edycją wiersza poleceń, w każdym z trybów edycji umożliwiających dostęp do listy historii, dostępne są polecenia przeszukiwania.

Powłoka umożliwia kontrolę nad tym, jakie polecenia są zachowywane na liście. Można ustawić zmienne HISTCONTROL i HISTIGNORE, co spowoduje, że powłoka będzie zachowywać tylko podzbiór wprowadzonych poleceń. Opcja powłoki cmdhist, jeżeli jest włączona, powoduje, że powłoka będzie usiłować zachować każdy wiersz polecenia wielowierszowego w tej samej pozycji historii, dodając, gdzie jest to niezbędne, średniki, by zachować poprawność składni. Opcja powłoki lithist powoduje, że powłoka będzie zachowywać polecenia z osadzonymi znakami nowej linii zamiast średników. Zobacz opis wbudowanego shopt poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI, gdzie znajdziesz informacje o ustawianiu i kasowaniu opcji powłoki.

INTERPRETACJA HISTORII

The shell supports a history expansion feature that is similar to the history expansion in csh. This section describes what syntax features are available. This feature is enabled by default for interactive shells, and can be disabled using the +H option to the set builtin command (see SHELL BUILTIN COMMANDS below). Non-interactive shells do not perform history expansion by default.

Interpretacja historii wprowadza słowa z listy historii do strumienia wejściowego, ułatwiając powtarzanie poleceń lub poprawianie szybkie błędów w poprzednich poleceniach.

History expansion is performed immediately after a complete line is read, before the shell breaks it into words, and is performed on each line individually without taking quoting on previous lines into account. It takes place in two parts. The first is to determine which line from the history list to use during substitution. The second is to select portions of that line for inclusion into the current one. The line selected from the history is the event, and the portions of that line that are acted upon are words. Various modifiers are available to manipulate the selected words. The line is broken into words in the same fashion as when reading input, so that several metacharacter-separated words surrounded by quotes are considered one word. History expansions are introduced by the appearance of the history expansion character, which is ! by default. Only backslash (\) and single quotes can quote the history expansion character, but the history expansion character is also treated as quoted if it immediately precedes the closing double quote in a double-quoted string.

Następujące znaki powstrzymują interpretację historii jeśli zostaną znalezione bezpośrednio za znakiem interpretacji historii, nawet jeśli jest niecytowany: spacja, tabulacja, znak nowego wiersza, znak powrotu karetki i =. Jeśli włączono opcję powłoki extglob, to ( również zapobiegnie interpretacji.

Kilka opcji powłoki ustawianych przy pomocy shopt może służyć do śledzenia działania interpretacji historii. Jeżeli opcja histverify powłoki jest włączona (zobacz opis wbudowanego shopt) i używane jest readline, to podstawienia historii nie są natychmiast przesyłane do analizatora składni (parsera) powłoki. Zamiast tego, zinterpretowany wiersz jest ponownie ładowany do bufora edycyjnego readline w celu dalszej modyfikacji. Jeżeli wykorzystywane jest readline i włączona jest opcja histreedit, to zakończone niepowodzeniem podstawienie historii zostanie ponownie załadowane do bufora edycyjnego readline w celu poprawienia. Opcją -p wbudowanego polecenia history można posłużyć się do oglądnięcia, co zrobi interpretacja historii przed jej zastosowaniem. Opcji -s wbudowanego polecenia history można użyć w celu dodania poleceń na koniec listy historii bez faktycznego ich wykonania, tak że będą dostępne dla następnych przywołań.

Powłoka pozwala na kontrolowanie różnych znaków stosowanych przez mechanizm interpretacji historii (zobacz opis histchars powyżej, w sekcji Zmienne powłoki). Do oznaczania pieczątek czasowych, powłoka używa znaku komentarza historii podczas zapisywania pliku historii.

Desygnatory zdarzeń (Event Designators)
Desygnator zdarzenia jest odwołaniem do pozycji wiersza poleceń na liście historii. O ile odwołanie nie jest absolutne, zdarzenia są relatywne w stosunku do bieżącej pozycji w liście historii.

!łańcuch

Wskazuje na ostatnie poleceniem rozpoczynające się od łańcucha.

!?łańcuch[?]

Wskazuje na ostatnie polecenie poprzedzające bieżącą pozycję w liście historii, zawierające łańcuch. Kończące ? można pominąć jeśli bezpośrednio po łańcuchu występuje znak nowej linii.

^ łańcuch1 ^ łańcuch2 ^

Szybkie podstawianie. Powtarza ostatnie polecenie, wymieniając łańcuch1 na łańcuch2. Równoważnik ,,!!:s/łańcuch1/łańcuch/” (zobacz poniżej Modyfikatory).

Desygnatory słów (Word Designators)
Desygnatory słów służą do wybierania ze zdarzenia żądanych słów. Dwukropek : oddziela określenie zdarzenia od desygnatora słowa. Może być pominięty jeśli desygnator słowa rozpoczyna się od ^, $, *, - lub %. Słowa numerowane są od początku wiersza, przy czym pierwsze ma numer 0 (zero). Słowa są wstawiane do bieżącego wiersza, rozdzielane pojedynczymi spacjami.
0 (zero)

Słowo zerowe. Dla powłoki jest to słowo polecenia.

jeśli desygnator słowa podano bez określenia zdarzenia, za zdarzenie przyjmowane jest poprzednie polecenie.

Modyfikatory
Po opcjonalnym desygnatorze słowa może pojawić się sekwencja jednego lub więcej poniższych modyfikatorów, każdy poprzedzony dwukropkiem ’:’.

s/stary/nowy/

Zastępuje nowym pierwsze wystąpienie starego w wierszu zdarzenia. Zamiast / może zostać użyty dowolny ogranicznik. Końcowy ogranicznik jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia. Separator może być cytowany w nowym i starym przy pomocy pojedynczego odwrotnego ukośnika. Jeżeli w nowym pojawia się &, to jest zastępowany starym. Pojedynczy odwrotny ukośnik będzie cytował &. Jeżeli stary jest pusty, to ustawiany jest na ostatni podstawiany stary lub, jeśli nie było poprzednich podstawień historii, ostatni łańcuch w wyszukiwaniu !?łańcuch[?].

WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI

Unless otherwise noted, each builtin command documented in this section as accepting options preceded by - accepts -- to signify the end of the options. The :, true, false, and test/[ builtins do not accept options and do not treat -- specially. The exit, logout, return, break, continue, let, and shift builtins accept and process arguments beginning with - without requiring --. Other builtins that accept arguments but are not specified as accepting options interpret arguments beginning with - as invalid options and require -- to prevent this interpretation.
: [argumenty]

Bez efektów; polecenie to nie robi niczego poza interpretacją argumentów i wykonaniem ewentualnych podanych przekierowań. Zwracany status to zero.

. plik [argumenty]
source plik [argumenty]

Odczytuje i wykonuje polecenia z zadanego pliku w aktualnym środowisku powłoki i zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia z tego pliku. Jeżeli nazwa pliku nie zawiera ukośnika, to do znalezienia katalogu go zawierającego używana jest zmienna PATH. Plik poszukiwany w PATH nie musi być wykonywalny. Jeśli bash nie jest w trybie posix, wówczas jeżeli nie znaleziono pliku w PATH, to przeszukiwany jest katalog bieżący. Jeśli we wbudowanym poleceniu shopt wyłączona jest opcja sourcepath, to PATH nie jest przeszukiwane. jeśli podano jakieś argumenty, to stają się one parametrami pozycyjnymi podczas wykonywania pliku. W przeciwnym razie argumenty pozycyjne pozostają bez zmian. Jeśli włączona jest opcja -T, source dziedziczy pułapki z DEBUG; jeśli nie, występujący łańcuch pułapki DEBUG jest zachowywany i przechowywany wokół wywołania do source, a source kasuje pułapkę DEBUG przy jej wykonaniu. Jeśli -T nie jest ustawione, a plik źródłowy zmieni pułapkę DEBUG, nowa wartość jest odzyskiwana po zakończeniu source. Kod zakończenia jest kodem ostatniego zakończonego przez skrypt polecenia (0 jeśli nie wykonano żadnego polecenia), a fałszem jeżeli nie znaleziono pliku lub nie można go odczytać.

alias [-p] [nazwa[=wartość] ...]

Alias bez argumentów bądź z opcją -p wypisuje na standardowym wyjściu listę aliasów w postaci alias nazwa=wartość. Jeśli nie dostarczono argumentów, to definiowany jest alias (synonim) dla każdej nazwy, dla której podano wartość. Początkowa spacja w wartości powoduje, że podczas interpretacji aliasu następne słowo będzie sprawdzane na podstawianie aliasów. Dla każdej nazwy z listy argumentów, dla której nie podano wartości, wypisywana jest nazwa i wartość aliasu. Alias zwraca prawdę, chyba że podano nazwę, dla której nie został zdefiniowany żaden alias.

bg [spec_zad]

Wznawia w tle zawieszone zadanie spec_zad, tak jakby zostało ono uruchomione z &. Jeśli spec_zad nie występuje, to używane jest bieżące zadanie, określone tak, jak je pojmuje powłoka. bg spec_zad zwraca 0, chyba że uruchomiono je przy wyłączonej kontroli zadań (job control) lub uruchomiono z włączoną kontrolą zadań, jeśli nie znaleziono spec_zad lub uruchomiono bez kontroli zadań.

bind [-m mapa-klawiszy] [-lpsvPSVX]
bind [-m mapa-klawiszy] [-q funkcja] [-u funkcja] [-r sekw_klaw]
bind [-m mapa-klawiszy] -f plik
bind [-m mapa-klawiszy] -x sekw_klaw:polec_powłoki
bind [-m mapa-klawiszy] sekw_klaw:nazwa_funkcji
bind [-m mapa-klawiszy] sekw_klaw:polec_readline

Wyświetla bieżące ustawienia przypisań (bindings) klawiszy i funkcji readline lub przypisuje sekwencję klawiszy to funkcji lub makra readline. Składnia tych przypisań jest identyczna jak dla .inputrc, ale każde z przypisań musi być przesłane jako osobny argument; np., ’"\C-x\C-r": re-read-init-file’. Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:
-m mapa-klawiszy

Wykorzystuje mapę-klawiszy jako mapę klawiszy, do której mają być zastosowane następne przypisania. Akceptowanymi nazwami map-klawiszy są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-move, vi-command i vi-insert. vi równoważne jest vi-command (synonimem jest też vi-move); emacs jest równoważne emacs-standard.

-f plik

Czyta przypisania klawiszy z pliku.

-q funkcja

Podaje, które klawisze wywołują podaną funkcję.

-u funkcja

Odwołuje przypisania wszystkich klawiszy przypisanych do danej funkcji.

-r sekw_klaw

Usuwa bieżące przypisania dla sekwencji klawiszy.

-x sekw_klaw:polec_powłoki

Powoduje, że za każdym naciśnięciem sekwencji klawiszy zostanie wykonane polecenie powłoki. Gdy polecenie powłoki jest wykonywane, powłoka ustawia zmienną READLINE_LINE na zawartość bufora wiersza readline oraz zmienną READLINE_POINT na bieżące położenie miejsca wprowadzania znaków. Jeśli wykonywane polecenie zmienia wartość READLINE_LINE lub READLINE_POINT, to te nowe wartości zostaną uwzględnione podczas edytowania.

Zwracana jest wartość 0, chyba że podano nierozpoznaną opcję lub pojawił się błąd.

break [n]

Opuszcza pętlę for, while, until lub select. Jeżeli podano n, przerywa działanie do n-tego poziomu. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest większe od liczby obejmujących polecenie pętli, to kończone są wszystkie obejmujące pętle. Wartością zwracaną jest 0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli podczas wykonania break.

builtin wbudowane [argumenty]

Wykonuje zadane polecenie wbudowane powłoki, przesyłając mu argumenty i zwraca jego kod zakończenia. Przydatne podczas definiowania funkcji o nazwie tożsamej z nazwą wbudowanego polecenia powłoki, zachowując funkcjonalność polecenia wbudowanego wewnątrz funkcji. Wbudowane cd jest powszechnie redefiniowane w ten sposób. Kodem zakończenia jest fałsz jeśli wbudowane nie jest wbudowanym poleceniem powłoki.

caller [wyrażenie]

Zwraca kontekst aktywnego wywołania podprogramu (funkcji powłoki lub skryptu wykonywanego wbudowanymi poleceniami . lub source). Bez wyrażenia, caller wyświetla numer wiersza i plik źródłowy bieżącego wywołania podprogramu. Jeśli do wyrażenia przekazano nieujemną liczbę całkowitą, to caller wyświetla numer wiersza, nazwę podprogramu i plik źródłowy związany z pozycją w bieżącym stosie wywołania. Te dodatkowe informacje mogą być użyte np. do wyświetlenia stosu wywołania. Bieżąca ramka jest ramką 0. Zwracaną wartością jest 0, chyba że powłoka nie wykonuje wywołania podprogramu lub wyrażenie nie odnosi się do prawidłowej pozycji w stosie wywołania.

cd [-L|[-P [-e]] [-@]] [katalog]

Zmienia bieżący katalog roboczy na katalog. Jeśli nie poda się katalogu, domyślnie jest to wartość zmiennej powłoki HOME. Wszelkie dodatkowe argumenty po katalogu są ignorowane. Zmienna CDPATH definiuje ścieżkę przeszukiwań dla katalogu zawierającego katalog: każda nazwa katalogu w CDPATH jest przeszukiwana pod kątem katalogu. Alternatywne nazwy katalogów w CDPATH rozdzielane są dwukropkiem (:). Pusta nazwa katalogu w CDPATH jest tym samym, co katalog bieżący, tj. ".". Jeżeli katalog rozpoczyna się ukośnikiem (/), to CDPATH nie jest używane. Opcja -P nakazuje użycie fizycznej struktury katalogów podążając za dowiązaniami symbolicznymi przy przechodzeniu przez katalog i przed przetwarzaniem wystąpień .. w katalogu (zobacz też opcja -P wbudowanego polecenia set). Opcja -L wymusza podążanie za dowiązaniami symbolicznymi po przetworzeniu wystąpień .. w katalogu. Jeśli w katalogu pojawi się .., to jest ono pzetwarzane przez usunięcie występującej zaraz przed nim składowej ścieżki z katalogu, aż do ukośnika rozpoczynającego katalog. Jeśli z -P użyto opcji -e, a bieżący katalog roboczy nie może zostać pomyślnie określony po pomyślnej zmianie katalogu, to cd zwróci kod oznaczający niepowodzenie. W systemach które to obsługują, opcja -@ przedstawia atrybuty rozszerzone powiązane z plikiem jak i katalogiem. Argument - jest przetwarzany na $OLDPWD przed przeprowadzeniem próby zmiany katalogu.Jeśli użyta jest niepusta nazwa katalogu z CDPATH lub jeśli - jest pierwszym argumentem, a zmiana katalogu odbyła się pomyślnie, na standardowe wyjście wypisywana jest ścieżka absolutna do nowego katalogu roboczego. Wartością zwracaną jest prawda jeśli pomyślnie zmieniono katalog; w przeciwnym przypadku fałsz.

command [-pVv] polecenie [arg ...]

Uruchamia polecenie z argumentami zakazując zwykłego wyszukiwania funkcji przez powłokę. Wykonywane są wyłącznie polecenia wbudowane i polecenia znalezione w PATH. Jeżeli podano opcję -p, wyszukiwanie polecenia wykonywane jest przy użyciu domyślnej PATH, która gwarantuje znalezienie wszystkich standardowych narzędzi. Jeśli użyto albo opcji -V albo -v, to wypisywany jest opis polecenia. Opcja -v powoduje, że zostanie wyświetlone pojedyncze słowo wskazujące polecenie lub nazwę pliku, użyte do wywołania polecenia; opcja -V tworzy bardziej obszerny opis. Jeżeli podano opcję -V lub -v, to kodem zakończenia jest 0 gdy odnaleziono polecenie, zaś 1 gdy nie. Jeśli nie podano żadnej z tych opcji i pojawił się błąd lub nie można znaleźć polecenia, to kod zakończenia wynosi 127. W przeciwnym wypadku kodem zakończenia wbudowanego polecenia command jest kod zakończenia polecenia.

compgen [opcja] [słowo]

Tworzy możliwe dopasowania uzupełnień dla słowa zgodnie z opcjami, które mogą być dowolnymi z opcji akceptowanych przez wbudowane polecenie complete, z wyjątkiem -p i -r, i wypisuje dopasowania na standardowe wyjście. Przy stosowaniu opcji -F lub -C, różne zmienne powłoki ustawiane przez usługi programowalnego uzupełniania, gdy są dostępne, nie będą mieć użytecznych wartości.

Dopasowania będą tworzone w ten sam sposób, jakby kod uzupełniania programowalnego tworzył je wprost ze specyfikacji uzupełniania z tymi samymi flagami. Jeżeli podano słowo, to wyświetlone zostaną wyłącznie uzupełnienia doń pasujące.

Wartością zwracaną jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję lub nie zostały utworzone żadne dopasowania.

complete [-abcdefgjksuv] [-o comp-option] [-DEI] [-A action] [-G
globpat] [-W wordlist] [-F function] [-C command]

[-X wzfiltr] [-P przedrostek] [-C przyrostek] nazwa [nazwa ...]

complete -pr [-DEI] [name ...]

Specify how arguments to each name should be completed. If the -p option is supplied, or if no options are supplied, existing completion specifications are printed in a way that allows them to be reused as input. The -r option removes a completion specification for each name, or, if no names are supplied, all completion specifications. The -D option indicates that other supplied options and actions should apply to the “default” command completion; that is, completion attempted on a command for which no completion has previously been defined. The -E option indicates that other supplied options and actions should apply to “empty” command completion; that is, completion attempted on a blank line. The -I option indicates that other supplied options and actions should apply to completion on the inital non-assignment word on the line, or after a command delimiter such as ; or |, which is usually command name completion. If multiple options are supplied, the -D option takes precedence over -E, and both take precedence over -I. If any of -D, -E, or -I are supplied, any other name arguments are ignored; these completions only apply to the case specified by the option.

Proces stosowania tych specyfikacji uzupełnień podczas prób uzupełniania słów omówiono powyżej w sekcji Programowalne uzupełnianie.

Pozostałe opcje, jeśli je podano, mają niżej opisane znaczenie. Argumenty opcji -G, -W i -X (i, jeśli to niezbędne, -P i -S) powinny być cytowane dla ochrony przed interpretacją jaka wystąpi zanim zostanie wywołane polecenie complete.
-o opcjacomp

Wartość opcjacomp reguluje kilka aspektów zachowania się compspec wykraczających poza zwykłe tworzenie uzupełnień. opcjacomp przyjmuje jedną z wartości:
bashdefault

Wykonuje pozostałe z domyślnych uzupełnień bash, jeśli compspec nie utworzy żadnych dopasowań.

dirnames

Wykonuje uzupełnianie nazw katalogów jeśli compspec nie utworzy żadnych dopasowań.

filenames

Powiadamia readline, że compspec tworzy nazwy plików, zatem może wykonać przetwarzanie specyficzne dla takich nazw (jak dodanie ukośnika do nazw katalogów czy usunięcie końcowych spacji). Zaprojektowane do stosowania z funkcjami powłoki.

plusdirs

Po utworzeniu dopasowań zdefiniowanych przez compspec, przeprowadzana jest próba dopasowania nazw katalogów, a ewentualne dopasowania są dodawane do wyników innych akcji.

-A akcja

akcja może być jedną z poniższych, tworzących listę możliwych dopasowań:

arrayvar

Nazwy zmiennych tablicowych.

directory

Nazwy katalogów. Można też podać jako -d.

disabled

Nazwy wyłączonych poleceń wbudowanych powłoki.

function

Nazwy funkcji powłoki.

helptopic

Tematy pomocy akceptowane przez wbudowane polecenie help.

hostname

Nazwy hostów, pobrane z pliku określonego przez zmienną powłoki HOSTFILE.

variable

Nazwy wszystkich zmiennych powłoki. Można też podać jako -v.

-C polecenie

polecenie jest wykonywane w środowisku podpowłoki, a jego wyjście jest używane jako możliwe uzupełnienia.

-F funkcja

Funkcja powłoki funkcja jest wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. Gdy funkcja jest wykonywana, pierwszy argument ($1) jest nazwą polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem ($2) jest uzupełniane słowo, a trzecim ($3) jest słowo poprzedzające uzupełniane słowo w bieżącym wierszu polecenia. Po zakończeniu, możliwe uzupełnienia są pozyskiwane z wartości zmiennej tablicowej COMPREPLY.

-G wzglob

Wzorzec rozwijania nazw plików wzglob jest rozwijany, tworząc listę możliwych uzupełnień.

-P przedrostek

na początku każdego z możliwych uzupełnień, po zastosowaniu wszystkich innych opcji, dodawany jest przedrostek.

-S przyrostek

na końcu każdego z możliwych uzupełnień, po zastosowaniu wszystkich innych opcji, dodawany jest przyrostek.

-W listasłów

The wordlist is split using the characters in the IFS special variable as delimiters, and each resultant word is expanded. Shell quoting is honored within wordlist, in order to provide a mechanism for the words to contain shell metacharacters or characters in the value of IFS. The possible completions are the members of the resultant list which match the word being completed.

-X wzfiltr

wzfiltr jest wzorcem używanym do rozwijania nazw plików. Stosowany jest do listy możliwych uzupełnień utworzonej przez poprzedzające go opcje i argumenty, a każde pasujące do niego uzupełnienie jest usuwane z listy. Początkowy ! w wzfiltr powoduje negację wzorca; usuwane są wówczas uzupełnienia nie pasujące do wzfiltr.

Wartością zwracana jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję, podano bez argumentu nazwa opcję inną niż -p lub -r, usiłowano usunąć specyfikację uzupełniania dla nazwy, dla której nie istnieje żadna specyfikacja, albo też podczas dodawania specyfikacji uzupełniania wystąpił błąd.

compopt [-o option] [-DEI] [+o option] [name]

Modify completion options for each name according to the options, or for the currently-executing completion if no names are supplied. If no options are given, display the completion options for each name or the current completion. The possible values of option are those valid for the complete builtin described above. The -D option indicates that other supplied options should apply to the “default” command completion; that is, completion attempted on a command for which no completion has previously been defined. The -E option indicates that other supplied options should apply to “empty” command completion; that is, completion attempted on a blank line. The -I option indicates that other supplied options should apply to completion on the inital non-assignment word on the line, or after a command delimiter such as ; or |, which is usually command name completion.

Zwracaną wartością jest prawda, chyba że podano nieprawidłową opcję, przeprowadzono próbę zmodyfikowania opcji dla nazwy, dla której nie istnieje specyfikacja uzupełniania lub wystąpił błąd wyjścia.

continue [n]

Wznawia następną iterację obejmującej je pętli for, while, until lub select. Jeżeli podano n, wznawia n-tą obejmującą pętlę. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest większe niż liczba obejmujących pętli, to wznawiana jest ostatnia z pętli (,,najwyższa”). Wartość zwracana wynosi 0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli podczas wykonywania continue.

declare [-aAfFgilnrtux] [-p] [nazwa[=wartość] ...]
typeset [-aAfFgilnrtux] [-p] [nazwa[=wartość] ...]

Deklaruje zmienne i/lub nadaje im atrybuty. Jeśli nie podano żadnych nazw, wyświetla wartości zmiennych. Opcja -p będzie wyświetlać atrybuty i wartości każdej nazwy. Gdy używane jest -p z argumentami nazwa, ignorowane są dodatkowe opcje inne niż -f lub -F. Opcja -p podana bez argumentów nazwa wyświetli atrybuty i wartości wszystkich zmiennych posiadających atrybuty określone przez dodatkowe opcje. Jeśli nie podano innych opcji z -p, declare wyświetli atrybuty i wartości wszystkich zmiennych powłoki. Opcja -f ograniczy wyświetlanie do funkcji powłoki. Opcja -F zabrania wyświetlania definicji funkcji; wypisywane są tylko nazwy i atrybuty funkcji. Jeśli włączono opcję powłoki extdebug przy użyciu shopt, to wyświetlane są również nazwa pliku źródłowego i numer wiersza, w którym zdefiniowano każdą nazwę. Opcja -F implikuje -f. Opcja -f wymusza tworzenie i modyfikację zmiennych na poziomie globalnym, nawet gdy declare jest wykonywane w funkcji powłoki. Jest ona ignorowana we wszystkich innych przypadkach. Poniższych opcji można użyć do ograniczenia wyników do zmiennych o określonym atrybucie lub do nadania zmiennym atrybutów:

Using ’+’ instead of ’-’ turns off the attribute instead, with the exceptions that +a and +A may not be used to destroy array variables and +r will not remove the readonly attribute. When used in a function, declare and typeset make each name local, as with the local command, unless the -g option is supplied. If a variable name is followed by =value, the value of the variable is set to value. When using -a or -A and the compound assignment syntax to create array variables, additional attributes do not take effect until subsequent assignments. The return value is 0 unless an invalid option is encountered, an attempt is made to define a function using ’’-f foo=bar’’, przypisania wartości zmiennej readonly, przypisania wartości zmiennej tablicowej bez użycia składni przypisania złożonego (zobacz Tablice powyżej), jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki, usiłowano wyłączyć status readonly dla zmiennej tylko do odczytu, wyłączyć status tablicy dla zmiennej tablicowej albo próbowano wyświetlić nieistniejącą funkcję przy pomocy -f.

dirs [-clpv] [+n] [-n]

Bez opcji wyświetla listę aktualnie zapamiętanych katalogów. Domyślnie wyświetlana jest ona w pojedynczym wierszu, z nazwami katalogów rozdzielonymi spacjami. Katalogi dodawane są do listy poleceniem pushd polecenie popd usuwa pozycje z listy. Bieżący katalog jest zawsze pierwszy na stosie.

Wartością zwracaną jest 0, chyba że podano nieprawidłową opcję lub n wskazuje poza koniec stosu katalogów.

disown [-ar] [-h] [zadanie ... | pid ... ]

Bez opcji, usuwa każde z podanych zadań z tablicy zadań aktywnych. Jeśli nie podano zadania i nie użyto ani opcji -a ani -r, to używane jest zadanie bieżące. Jeśli użyto opcji -h, każde zadanie nie jest usuwane z tablicy, ale jest jako takie zaznaczane, tak że do zadania nie jest wysyłany sygnał SIGHUP jeśli powłoka otrzymuje SIGHUP. Jeżeli podano zadanie, opcja -a oznacza usunięcie lub zaznaczenie wszystkich zadań; opcja -r bez argumentu zadania ogranicza akcję do działających zadań. Wartością zwracaną jest 0, chyba że zadanie nie określa poprawnego zadania.

echo [-neE] [argument ...]

Wyświetla argumenty, rozdzielone spacjami, zakończone znakiem nowej linii. Kodem zakończenia jest zawsze 0, chyba że wystąpi błąd zapisu. Jeżeli podano -n, to nie jest wysyłany kończący znak nowej linii. Jeżeli podano opcję -e, włączana jest interpretacja podanych niżej znaków specjalnych. Opcja -E wyłącza interpretację tych znaków, nawet na systemach, gdzie są one domyślnie interpretowane. Do dynamicznego sprawdzania, czy echo interpretuje domyślnie te znaki, czy nie, służy opcja powłoki xpg_echo. echo nie interpretuje -- jako oznaczenia końca opcji. echo interpretuje następujące sekwencje specjalne:

\UHHHHHHHH

znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHHHHHH (jedna do ośmiu cyfr szesnastkowych)

enable [-a] [-dnps] [-f plik] [nazwa ...]

Włącza i wyłącza wbudowane polecenia powłoki. Wyłączenie poleceń wbudowanych umożliwia wykonanie polecenia dyskowego mającego tę samą nazwę, co wbudowane, bez podawania jego pełnej nazwy ścieżkowej, mimo iż powłoka normalnie szuka poleceń wbudowanych przed poleceniami dyskowymi. Jeżeli posłużono się opcją -n, wyłączana jest każda z nazw; w przeciwnym razie nazwy są włączone. Na przykład, chcąc użyć pliku binarnego test znalezionego przez PATH zamiast wersji wbudowanej w powłokę, należy uruchomić ’’enable -n test’’. Opcja -f oznacza załadowanie nowego polecenia wbudowanego nazwa z obiektu dzielonego (shared object) plik, na systemach obsługujących dynamiczne ładowanie. Opcja -d usunie polecenie wbudowane załadowane poprzednio przez -f. Jeżeli nie podano żadnych argumentów nazwa lub jeśli podano opcję -p, wypisywana jest lista poleceń wbudowanych powłoki. Bez innych argumentów opcyjnych, lista ta składa się ze wszystkich włączonych poleceń wbudowanych. Jeśli podano -n, wypisywane są tylko wyłączone polecenia wbudowane. Jeżeli podano -a, wypisywana lista zawiera wszystkie polecenia wbudowane, ze wskazaniem przy każdym czy jest ono włączone czy też nie. Jeżeli podano -s, wyjście ograniczone jest do POSIX-owych ,,specjalnych” poleceń wbudowanych. Wartością zwracaną jest 0, chyba że nazwa nie jest poleceniem wbudowanym powłoki lub wystąpił błąd podczas ładowania nowego polecenia wbudowanego z obiektu dzielonego.

eval [argument ...]

Argumenty są czytane i łączone w pojedyncze polecenie. Polecenie to jest następnie odczytywane i wykonywane przez powłokę, zaś jego kod zakończenia jest zwracany jako wartość eval. Jeżeli nie na żadnych argumentów, lub wszystkie argumenty są puste, eval zwraca 0.

exec [-cl] [-a nazwa] [polecenie [argumenty]]

If command is specified, it replaces the shell. No new process is created. The arguments become the arguments to command. If the -l option is supplied, the shell places a dash at the beginning of the zeroth argument passed to command. This is what login(1) does. The -c option causes command to be executed with an empty environment. If -a is supplied, the shell passes name as the zeroth argument to the executed command. If command cannot be executed for some reason, a non-interactive shell exits, unless the execfail shell option is enabled. In that case, it returns failure. An interactive shell returns failure if the file cannot be executed. A subshell exits unconditionally if exec fails. If command is not specified, any redirections take effect in the current shell, and the return status is 0. If there is a redirection error, the return status is 1.

exit [n]

Powoduje, że powłoka kończy pracę z kodem równym n. Jeśli pominięto n, kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia. Przed końcem pracy powłoki wykonywane jest przechwycenie sygnału EXIT.

export [-fn] [nazwa[=słowo]] ...
export -p

Podane nazwy zaznaczane są do automatycznego wyeksportowania do środowiska następnych wykonywanych poleceń. Jeśli podano opcję -f, to nazwy odnoszą się do funkcji. Jeżeli nie podano żadnych nazw lub jeżeli podano opcję -p, to wypisywana jest lista nazw wszystkich eksportowanych w tej powłoce zmiennych. Opcja -n powoduje usunięcie cechy eksportowania z podanych zmiennych. Jeśli po nazwie zmiennej występuje =słowo, to wartość zmiennej jest ustawiana na słowo. export zwraca zerowy kod zakończenia, chyba że napotkano nieprawidłową opcję, jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki lub podano -f z nazwą, która nie jest funkcją.

fc [-e nazwa_e] [-lnr] [pierwsze] [ostatnie]
fc -s [wzorzec=zastąpienie] [polecenie]

The first form selects a range of commands from first to last from the history list and displays or edits and re-executes them. First and last may be specified as a string (to locate the last command beginning with that string) or as a number (an index into the history list, where a negative number is used as an offset from the current command number). If last is not specified, it is set to the current command for listing (so that ’’fc -l -10’’ prints the last 10 commands) and to first otherwise. If first is not specified, it is set to the previous command for editing and -16 for listing.

Opcja -n wstrzymuje wyświetlanie numerów poleceń podczas listowania. Opcja -r odwraca kolejność poleceń. Jeżeli podano opcję -l, to polecenia listowane są na standardowym wyjściu. W przeciwnym razie dla pliku zawierającego te polecenia wywoływany jest edytor podany przez nazwa_e. Jeżeli nie podano nazwa_e, używana jest wartość FCEDIT, a wartość EDITOR jeśli nie ustawiono FCEDIT. Jeżeli nie ustawiono żadnej z nich, używany jest vi Po zakończeniu edycji, wysyłane edytowane polecenia są wyświetlane przez echo i wykonywane.

In the second form, command is re-executed after each instance of pat is replaced by rep. Command is interpreted the same as first above. A useful alias to use with this is ’’r="fc -s"’’, tak, że napisanie ’’r cc’’ uruchamia ostatnie polecenie rozpoczynające się od ’’cc’’ a napisanie ’’r’’ ponownie wykonuje ostatnie polecenie.

Jeżeli użyta została pierwsza postać, to wartością zwracaną jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub pierwszy albo ostatni określają wiersze historii spoza zakresu. Jeżeli podano opcję -e, wartością zwracaną jest wartość ostatniego wykonanego polecenia lub niepowodzenie jeśli pojawił się błąd tymczasowego pliku poleceń. Jeżeli użyta została druga postać, to zwracanym kodem jest kod ponownie wykonanego polecenia, chyba że polecenie nie określa poprawnego wiersza poleceń -- wówczas fc zwraca porażkę.

fg [zadanie]

Wznawia zadanie na pierwszym planie i czyni je zadaniem bieżącym. Jeżeli nie podano zadania, używane jest bieżące zadanie w pojęciu powłoki. Wartością zwracaną jest wartość polecenia umieszczonego na pierwszym planie, lub porażka jeżeli fb uruchomiono przy wyłączonej kontroli zadań, lub uruchomiono je przy włączonej kontroli zadań, ale zadanie nie określa prawidłowego zadania lub zadanie określa zadanie, które zostało uruchomione bez kontroli zadań.

getopts łańcuch_opcji nazwa [argumenty]

getopts używane jest przez procedury powłoki do analizy parametrów pozycyjnych. Łańcuch opcji zawiera znaki opcji, jakie mają być rozpoznawane; jeżeli po znaku występuje dwukropek, to oczekuje się, że opcja będzie posiadać argument, który powinien być od niej oddzielony białym znakiem. Jako znaki opcji nie mogą wystąpić dwukropek i znak zapytania. Przy każdym wywołaniu getopts umieszcza następną opcję w zmiennej powłoki nazwa, inicjując nazwę jeśli nie istniała. Indeks następnego argumentu do przetwarzania umieszczany jest w zmiennej OPTIND. OPTIND inicjowany jest na 1 za każdym razem, gdy wywoływana jest powłoka lub skrypt powłoki. Gdy opcja wymaga argumentu, getopts umieszcza go w zmiennej OPTARG. Powłoka nie resetuje OPTIND automatycznie; musi być on resetowany ręcznie pomiędzy wielokrotnymi odwołaniami do getopts w tym samym wywołaniu powłoki, jeśli używany ma być nowy zestaw parametrów.

Po napotkaniu końca opcji, getopts kończy pracę zwracając wartość większą od zera. OPTIND ustawiane jest na indeks pierwszego argumentu nie będącego opcją, zaś nazwa ustawiana jest na ?.

getopts normalnie analizuje parametry pozycyjne, ale jeśli w argumentach, podano więcej argumentów, to getopts przetwarza je zamiast parametrów pozycyjnych.

getopts może zgłaszać błędy na dwa sposoby. Jeżeli pierwszym znakiem łańcucha opcji jest dwukropek, to stosowane jest ciche (silent) zgłaszanie błędów. Przy zwykłej pracy komunikaty diagnostyczne wypisywane są przy napotkaniu nieprawidłowych opcji lub brakujących argumentów opcji. Jeżeli zmienna OPTERR ustawiona jest na 0, nie będą wyświetlane żadne komunikaty błędów, nawet jeśli pierwszym znakiem łańcucha opcji nie jest dwukropek.

Przy napotkaniu nieprawidłowej opcji getopts umieszcza ? w nazwie i, jeśli nie pracuje w trybie cichym, wypisuje komunikat błędu i kasuje OPTARG. Jeżeli getopts pracuje w trybie cichym, to znaleziony znak opcji umieszczany jest w OPTARG i nie jest wypisywany żaden komunikat diagnostyczny.

Jeśli nie znaleziono wymaganego argumentu, a getopts nie pracuje w trybie cichym, w nazwa umieszczany jest znak zapytania (?), kasowane jest OPTARG i wyświetlany jest komunikat błędu. Jeżeli getopts pracuje w trybie cichym, to w nazwie umieszczany jest dwukropek (:), a OPTARG ustawiane jest na znaleziony znak opcji.

getopts zwraca prawdę, jeśli znaleziono określoną lub nie określoną opcję. Zwraca fałsz jeżeli napotkano koniec opcji lub pojawił się błąd.

hash [-lr] [-p plik] [-dt] [nazwa]

Dla każdej nazwy określana i zapamiętywana jest pełna nazwa plikowa polecenia wyszukanego w katalogach $PATH. Jeżeli podano opcję -p, nie jest wykonywane przeszukanie ścieżki, a plik używane jest jako pełna nazwa pliku polecenia. Opcja -r powoduje, że powłoka zapomina wszystkie zapamiętane wcześniej miejsca. Opcja -d powoduje, że powłoka zapomina wszystkie zapamiętane wcześniej miejsca dla każdej nazwy. Jeśli podano opcję -t, to wypisywana jest odpowiadająca nazwie pełna nazwa pliku. Jeżeli przy więcej niż jednym argumencie nazwy podano -t, to przed każdą przechowywaną pełną nazwą wypisywana jest nazwa. Opcja -l powoduje wyświetlanie wyniku w formacie, który może zostać ponownie wykorzystany jako wejście. Jeżeli nie podano żadnych argumentów, to wypisywana jest informacja o zapamiętanych poleceniach. Kodem zwracanym jest prawda, chyba że nie odnaleziono nazwy lub podano nieprawidłową opcję.

help [-dms] [wzorzec]

Wyświetla pomocne informacje o poleceniach wbudowanych. Jeżeli podano wzorzec, to help daje szczegółową pomoc dotyczącą wszystkich poleceń pasujących do wzorca; w przeciwnym razie wypisywana jest pomoc dla wszystkich poleceń wbudowanych i struktur sterujących powłoki.

Kodem zakończenia jest 0, chyba nie nie dopasowano żadnego polecenia do wzorca.

history [n]
history -c
history -d przesunięcie
history -d start-end
history -anrw [plik]
history -p arg [arg ...]
history -s arg [arg ...]

Bez żadnych opcji, wyświetla listę historii poleceń z numerami wierszy. Wiersze ukazane z * zostały zmienione. Argument n pokazuje jedynie ostatnich n wierszy. Jeśli ustawiono zmienną powłoki HISTTIMEFORMAT i nie jest ona pusta, to do wyświetlania pieczątek czasowych związanych z każdym wyświetlanym wpisem historii używany jest format łańcucha do strftime(3). Pomiędzy formatowaną pieczątką czasową a wierszem historii nie jest wstawiany odstęp. Jeżeli podano plik, to używany jest on jako nazwa pliku historii; jeśli nie, to używana jest wartość HISTFILE. Opcje, jeżeli je podano, mają następujące znaczenie:

-d przesunięcie

Delete the history entry at position offset. If offset is negative, it is interpreted as relative to one greater than the last history position, so negative indices count back from the end of the history, and an index of -1 refers to the current history -d command.

-d start-end

Delete the history entries between positions start and end, inclusive. Positive and negative values for start and end are interpreted as described above.

Jeśli ustawiona jest zmienna HISTTIMEFORMAT, to do pliku historii zapisywana jest informacja o czasie związanym z każdym wpisem historii, oznaczona znakiem komentarza historii. Gdy plik historii jest odczytywany, wiersze zaczynające się znakiem komentarza historii, po którym występuje bezpośrednio cyfra, są interpretowane jako czasy kolejnego wpisu. Wartością zwracaną jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podczas odczytu czy zapisu pliku historii pojawił się błąd, podano niepoprawny argument offset opcji -d, lub nie powiodła się interpretacja historii podanej jako argument -p.

jobs [-lnprs] [ zadanie ... ]
jobs -x polecenie [ argumenty ... ]

Pierwsza postać podaje aktywne zadania. Opcje mają następujące znaczenie:

Jeżeli podano zadanie, wyniki ograniczane są do informacji o tym zadaniu. Kodem zwracanym jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podano nieprawidłowe zadanie.

Jeżeli podano opcję -x, to jobs zastępuje wszelkie zadania znalezione w poleceniu lub argumentach odpowiednim ID grupy procesów, wykonuje polecenie przesyłając mu argumenty, i zwraca jego kod zakończenia.

kill [-s sigspec | -n signum | -sigspec] [pid | jobspec] ...
kill -l|-L [sigspec | exit_status]

Wysyła sygnały określony przez sigspec lub signum do procesu określonego przez pid lub jobspec. sigspec jest albo nazwą sygnału, jak np. SIGKILL (z lub bez przedrostka SIG) albo numerem sygnału; signum jest numerem sygnału. Jeśli nie podano sigspec, to przyjmuje się SIGTERM. Opcja -l listuje nazwy sygnałów. Jeżeli przy podanym -l użyto jakichś argumentów, to listowane są sygnały odpowiadające tym argumentom, a kodem zwracanym jest 0. Argument exit_status opcji -l jest liczbą określającą numer sygnału lub kod zakończenia procesu przerwanego przez sygnał. Opcja -L jest równoważna -l. kill zwraca prawdę, jeśli przynajmniej jeden z sygnałów został pomyślnie przesłany, lub fałsz, jeśli pojawił się błąd lub napotkano niepoprawną opcję.

let arg [arg ...]

Każdy argument jest wyrażeniem arytmetycznym, jakie ma zostać zinterpretowane (zobacz OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH). Jeżeli ostatni z nich interpretowany jest jako zero, to let zwraca 1; w przeciwnym wypadku zwracane jest 0.

local [opcja] [nazwa[=wartość] ... | - ]

Dla każdego argumentu tworzona jest zmienna lokalna o nazwie nazwa i jest jej przypisywana wartość. Opcją może być każda z opcji akceptowanych przez declare. Gdy local używane jest wewnątrz funkcji, powoduje, że zmienna nazwa ma zasięg widzialności ograniczony do tej funkcji i jej potomków. Jeśli nazwą jest -, ustawienie opcji powłoki jest lokalne w stosunku do funkcji w której local wywołano: opcje powłoki zmienione za pomocą polecenia wbudowanego set wewnątrz funkcji są przywracane do pierwotnych wartości po powrocie funkcji. Bez operandów, local wysyła listę zmiennych lokalnych na standardowe wyjście. Błędem jest użycie local poza funkcją. Zwracany jest kod 0, chyba że local zostanie użyte poza funkcją lub podano nieprawidłową nazwę, albo nazwa jest zmienną tylko do odczytu.

mapfile [-d sep] [-n liczba] [-O indeks] [-s liczba] [-t] [-u fd] [-C
wywoł-zwr] [-c wielkość] [tablica]
readarray [-d sep] [-n liczba] [-O indeks] [-s liczba] [-t] [-u fd] [-C
wywoł-zwr] [-c wielkość] [tablica]

Odczytuje wiersze ze standardowego wejścia do indeksowanej zmiennej tablicowej tablica lub, jeśli podano opcję -u, z deskryptora pliku fd. Domyślną tablicą jest zmienna MAPFILE Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:

Jeśli podano -C bez -c, to domyślną wielkością jest 5000. Gdy wykonywane jest wywoł-zwr, jako dodatkowe argumenty przekazywane są mu indeks następnego elementu tablicy do przypisania i wiersza, który ma być przypisy do tego elementu. Wywoł-zwr jest wykonywane po odczytaniu wiersza, ale przed przypisaniem elementu tablicy.

Jeśli nie podano indeksu, mapfile wyczyści tablicę przed przypisaniem do niej wartości.

Polecenie mapfile zwraca sukces, chyba że podano nieprawidłową opcję lub argument opcji, tablica jest nieprawidłowa, nie da się do niej przypisać wartości lub nie jest tablicą indeksowaną.

popd [-n] [+n] [-n]

Usuwa pozycje ze stosu katalogów. Bez argumentów, usuwa katalog z wierzchołka stosu i wykonuje cd do nowego katalogu na wierzchołku. Argumenty, jeśli występują, mają następujące znaczenie: