Manpages

NAZWA

ksh - Publiczna implementacja powłoki Korna

WYWOŁANIE

ksh [+-abCefhikmnprsuvxX] [+-o opcja] [ [ -c łańcuch_komend [nazwa_komendy]|-s|plik ] [argument ...] ]

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

ksh to interpreter komend zaprojektowany zarówno do interakcyjnej pracy z systemem, jak i do wykonywania skryptów. Jego język komend jest nadzbiorem (superset) języka powłoki sh(1).

Uruchamianie powłoki
Następujące opcje mogą być użyte wyłącznie w linii komend:
-c łańcuch_komend

powłoka wykonuje komendę(y) zawartą(e) w łańcuchu_komend

Ponadto wszelkie opcje, opisane w omówieniu wbudowanej komendą set, mogą również zostać użyte w linii poleceń.

Jeśli nie została podana ani opcja -c, ani opcja -s, wówczas pierwszy argument nie będący opcją, określa plik, z którego zostaną wczytane komendy. Jeśli brak jest argumentów nie będących opcjami, to powłoka wczytuje komendy ze standardowego wejścia. Nazwa powłoki (tj. zawartość parametru $0) jest ustalana jak następuje: jeśli użyto opcji -c i podano argument nie będący opcją, to jest on nazwą; jeśli komendy są wczytywane z pliku, wówczas nazwa tego pliku zostaje użyta jako nazwa powłoki; w każdym innym przypadku zostaje użyta nazwa, pod którą powłoka została wywołana (tzn. wartość argv[0]).

Powłoka jest interakcyjna, jeśli użyto opcji -i lub jeśli zarówno standardowe wejście, jak i standardowe wyjście błędów, jest skojarzone z jakimś terminalem. W interakcyjnej powłoce kontrola zadań (jeśli takowa jest dostępna w danym systemie) jest włączona oraz ignorowane są następujące sygnały: INT, QUIT oraz TERM. Ponadto powłoka wyświetla zachętę przed odczytywaniem poleceń (patrz parametry PS1 i PS2). Dla nieinterakcyjnych powłok, uaktywnia się domyślnie opcja trackall (patrz poniżej: komenda set).

Powłoka jest ograniczona, jeśli zastosowano opcję -r lub gdy albo główna część nazwy (basename), pod jaką wywołano powłokę, albo parametr SHELL, pasują do wzorca *r*sh (na przykład: rsh, rksh, rpdksh itp.). Po przetworzeniu przez powłokę wszystkich plików profili i $ENV włączane są następujące ograniczenia:

Powłoka jest uprzywilejowana, jeśli zastosowano opcję -p lub jeśli rzeczywisty identyfikator użytkownika lub jego grupy nie jest zgodny z efektywnym identyfikatorem użytkownika czy grupy (patrz: getuid(2), getgid(2)). Uprzywilejowana powłoka nie przetwarza ani $HOME/.profile, ani parametru ENV (patrz poniżej), przetwarza za to plik /etc/suid_profile. Wykasowanie opcji uprzywilejowania powoduje, że powłoka ustawia swój efektywny identyfikator użytkownika i grupy na wartości faktycznego identyfikatora użytkownika (user-id) i jego grupy (group-id).

Jeśli główna część nazwy, pod jaką dana powłoka została wywołana (tzn. argv[0]) zaczyna się od - lub użyto opcji -l, to zakłada się, że powłoka ma być powłoką zgłoszeniową i wczytywana jest zawartość plików /etc/profile i $HOME/.profile, jeśli takie istnieją i można je odczytać.

Jeżeli parametr ENV jest ustawiony podczas uruchamiania powłoki (albo w wypadku powłok zgłoszeniowych - po przetworzeniu dowolnych plików profilowych), to jego zawartość zostaje poddana zastępowaniu. Zastępowane są parametry, komendy, wyrażenia arytmetyczne oraz tylda. Następnie wynikająca z tej operacji nazwa jest interpretowana jako nazwa pliku, podlegającego wczytaniu i wykonaniu. Jeśli parametr ENV jest pusty (i niezerowy), a pdksh został skompilowany ze zdefiniowanym makrem DEFAULT_ENV, to po wykonaniu wszelkich już wyżej wymienionych podstawień, zostaje wczytany plik określony tym makrem.

Kod wyjścia powłoki wynosi 127, jeśli plik komend podany we linii wywołania nie mógł zostać otwarty, lub kod wyjścia jest niezerowy, jeśli wystąpił krytyczny błąd składni podczas wykonywania tego skryptu. W razie braku błędów krytycznych, kod wyjścia jest równy kodowi ostatnio wykonanej komendy lub zeru, jeśli nie wykonano żadnej komendy.

Składnia poleceń
Powłoka rozpoczyna analizę składniową wejścia od podziału go na poszczególne słowa word. Słowa, stanowiące ciągi znaków, ograniczane są niecytowanymi białymi znakami whitespace (spacja, tabulator i nowa linia) lub metaznakami (<, >, |, ;, &, ( i )). Poza ograniczaniem słów spacje i tabulatory są ignorowane. Natomiast znaki zmiany linii zwykle rozgraniczają komendy. Metaznaki stosowane są do tworzenia następujących symboli: <, <&, <<, >, >&, >>, itd., służących do określania przekierowań (patrz: "Przekierowywanie wejścia/wyjścia" poniżej); | służy do tworzenia potoków; |& służy do tworzenia koprocesów (patrz: "Koprocesy" poniżej); ; służy do oddzielania komend; & służy do tworzenia potoków asynchronicznych; && i || służą do określenia wykonania warunkowego; ;; jest używany w poleceniach case; (( .. )) są używane w wyrażeniach arytmetycznych; i w końcu, ( .. ) służą do tworzenia podpowłok.

Białe znaki lub metaznaki można zacytowywać pojedynczo przy użyciu znaku odwrotnego ukośnika (\) lub grupami w podwójnych (") lub pojedynczych (’) cudzysłowach. Zauważ, iż następujące znaki podlegają również specjalnej interpretacji przez powłokę i muszą być cytowane, jeśli mają być użyte dosłownie: \, ", ’, #, $, ’, ~, {, }, *, ? i [. Pierwsze trzy to wyżej wspomniane symbole cytowania (patrz: "Cytowanie" poniżej); #, na początku słowa rozpoczyna komentarz — wszystko po znaku #, aż do końca linii jest ignorowane; $ służy do wprowadzenia podstawienia parametru, komendy lub wyrażenia arytmetycznego (patrz: "Podstawienia" poniżej); ’ rozpoczyna podstawienia komendy w starym stylu (patrz: "Podstawienia" poniżej); ~ rozpoczyna rozwinięcie katalogu (patrz: "Rozwijanie tyld" poniżej); { i } obejmują alternacje w stylu csh(1) (patrz: "Rozwijanie nawiasów" poniżej); i na koniec, *, ? oraz [ są stosowane przy tworzeniu nazw plików (patrz: "Wzorce nazw plików" poniżej).

W trakcie analizy słów i symboli, powłoka tworzy komendy, których wyróżnia się dwa rodzaje: komendy proste, zwykle programy do wykonania, oraz komendy złożone, takie jak dyrektywy for i if, struktury grupujące i definicje funkcji.

Polecenie proste składa się z kombinacji przyporządkowań wartości parametrom (patrz: "Parametry"), przekierowań wejścia/wyjścia (patrz: "Przekierowania wejścia/wyjścia") i słów komend; Jedynym ograniczeniem jest to, że wszelkie podstawienia wartości parametrów muszą występować przed słowami komend. Słowa komend, jeśli zostały podane, określają polecenie, które należy wykonać, wraz z jego argumentami. Komenda może być komendą wbudowaną powłoki, funkcją lub komendą zewnętrzną, tzn. oddzielnym plikiem wykonywalnym, który jest odnajdowany przy użyciu wartości parametru PATH (patrz: "Wykonywanie komend" poniżej). Trzeba zauważyć, że wszystkie komendy mają swój kod zakończenia: dla poleceń zewnętrznych jest on powiązany z kodem zwracanym przez wait(2) (jeśli komenda nie została odnaleziona, wówczas kod wynosi 127, natomiast jeśli nie można było jej wykonać, to kod wynosi 126). Kody zwracane przez inne polecenia (komendy wbudowane, funkcje, potoki, listy, itp.) są precyzyjnie określone, a ich opis towarzyszy opisowi danego konstruktu. Kod wyjścia komendy zawierającej jedynie przyporządkowania wartości parametrom, odpowiada kodowi ostatniego wykonanego podczas tego podstawienia lub zeru, jeśli żadne podstawienia nie miały miejsca.

Przy pomocy symbolu | komendy mogą zostać powiązane w potoki. W potokach standardowe wyjście wszystkich komend poza ostatnim, zostaje wyprowadzone (patrz pipe(2)) na standardowe wejście następnej komendy. Kod wyjścia potoku jest równy kodowi zwróconemu przez ostatnią komendę potoku. Potok może zostać poprzedzony zarezerwowanym słowem !, powodującym zmianę kodu wyjścia na jego logiczne przeciwieństwo. Tzn. jeśli pierwotnie kod wyjścia wynosił 0, to będzie on miał wartość 1, natomiast jeśli pierwotną wartością nie było 0, to kodem przeciwstawnym jest 0.

Listę komend tworzymy rozdzielając potoki jednym z następujących symboli: &&, ||, &, |& i ;. Pierwsze dwa oznaczają warunkowe wykonanie: cmd1 && cmd2 wykonuje cmd2 tylko wtedy, jeżeli kod wyjścia cmd1 był zerowy. Natomiast || zachowuje się dokładnie odwrotnie. — cmd2 zostaje wykonane jedynie, jeśli kod wyjścia cmd1 był różny od zera. && i || wiążą równoważnie, a zarazem mocniej niż &, |& i ;, które z kolei również posiadają tę samą siłę wiązania. Symbol & powoduje, że poprzedzająca go komenda zostanie wykonana asynchronicznie, tzn. powłoka uruchamia daną komendę, jednak nie czeka na jej zakończenie (powłoka śledzi dokładnie wszystkie asynchroniczne komendy — patrz: "Kontrola zadań" poniżej). Jeśli komenda asynchroniczna jest uruchomiona przy wyłączonej kontroli zadań (tj. w większości skryptów), wówczas jest ona uruchamiana z wyłączonymi sygnałami INT i QUIT oraz przekierowanym wejściem do /dev/null (aczkolwiek przekierowania, ustalone w samej komendzie asynchronicznej mają tu pierwszeństwo). Operator |& rozpoczyna koproces, stanowiący specjalnego rodzaju komendę asynchroniczną (patrz: "Koprocesy" poniżej). Zauważ, że po operatorach && i || musi występować komenda, podczas gdy nie jest to konieczne po &, |& i ;. Kodem wyjścia listy komend jest kod ostatniego wykonanego w niej polecenia, z wyjątkiem list asynchronicznych, dla których kod wynosi 0.

Komendy złożone tworzymy przy pomocy następujących słów zarezerwowanych — słowa te są rozpoznane tylko wtedy, gdy nie są zacytowane i występują jako pierwsze wyrazy w komendzie (tj. nie są poprzedzone żadnymi przyporządkowywaniami wartości parametrom czy przekierowaniami):

Uwaga: Niektóre powłoki (lecz nie nasza) wykonują polecenia sterujące w podpowłoce, gdy przekierowano jeden lub więcej z ich deskryptorów plików, tak więc wszelkiego rodzaju zmiany otoczenia w nich mogą nie działać. Aby zachować przenośność należy stosować polecenie exec do przekierowań deskryptorów plików przed poleceniem sterującym.

W poniższym opisie poleceń złożonych, listy komend (zaznaczone przez lista), po których następuje słowo zarezerwowane, muszą kończyć się średnikiem, przełamaniem wiersza lub (poprawnym gramatycznie) słowem zarezerwowanym. Przykładowo,

{ echo foo; echo bar; }
{ echo foo; echo bar<newline>}
{ { echo foo; echo bar; } }

są poprawne, natomiast

{ echo foo; echo bar }

nie.
( lista )

Wykonaj listę w podpowłoce. Nie ma bezpośredniej możliwości przekazania wartości parametrów podpowłoki z powrotem do jej powłoki macierzystej.

{ lista }

Konstrukcja złożona; lista zostaje wykonana, lecz nie w podpowłoce. Zauważ, że { i } to zarezerwowane słowa, a nie metaznaki.

case słowo in [ [(] wzorzec [| wzorzec] ... ) lista ;; ] ... esac

Wyrażenie case stara się dopasować słowo do jednego z danych wzorców; wykonywana jest lista powiązana z pierwszym poprawnie dopasowanym wzorcem. Wzorce stosowane w wyrażeniach case odpowiadają wzorcom stosowanym do specyfikacji nazw plików z wyjątkiem tego, że nie obowiązują ograniczenia związane z . i /. Proszę zwrócić uwagę na to, że wszelkie niecytowane białe znaki przed wzorcem i po nim zostają usunięte; wszelkie spacje we wzorcu muszą być cytowane. Zarówno słowa, jak i wzorce podlegają podstawieniom parametrów, rozwinięciom arytmetycznym oraz podstawieniu tyldy. Ze względów historycznych, możemy zastosować nawiasy otwierający i zamykający zamiast in i esac (w szczególności więc, case $foo { *) echo bar; }). Kodem wyjścia wyrażenia case jest kod wykonanej listy; jeśli nie została wykonana żadna lista, wówczas kod wyjścia wynosi zero.

for nazwa [ in słowo ... zakończenie ] do lista done

gdzie zakończenie jest albo znakiem końca linii, albo ;. Dla każdego słowa w podanej liście słów, parametr nazwa zostaje ustawiony na to słowo i lista zostaje wykonana. Jeżeli nie będzie użyte in do specyfikacji listy słów, to zamiast tego zostaną użyte parametry pozycyjne ("$1", "$2", itp.). Ze względów historycznych, możemy zastosować nawiasy otwierający i zamykający zamiast do i done (w szczególności, for i; { echo $i; }). Kodem wyjścia wyrażenia for jest ostatni kod wyjścia danej listy; jeśli lista nie została w ogóle wykonana, wówczas kod wynosi zero.

if lista then lista [elif lista then lista] ... [else lista] fi

Jeśli kod wyjścia pierwszej listy jest zerowy, to zostaje wykonana druga lista; w przeciwnym razie, jeśli mamy takową, zostaje wykonana lista po elif, z podobnymi konsekwencjami. Jeśli wszystkie listy po if i elif wykażą błąd (tzn. zwrócą niezerowy kod), to zostanie wykonana lista po else. Kodem wyjścia wyrażenia if jest kod wykonanej listy, niestanowiącej warunku. Jeśli żadna nieokreślająca warunku lista nie zostanie wykonana, wówczas kod wyjścia wynosi zero.

select nazwa [ in słowo ... zakończenie ] do lista done

gdzie zakończenie jest albo przełamaniem wiersza, albo ;. Wyrażenie select umożliwia automatyczną prezentację użytkownikowi menu, wraz z możliwością wyboru z niego. Przeliczona lista wykazanych słów zostaje wypisana na standardowym wyjściu błędów, po czym zostaje wyświetlony symbol zachęty (PS3, czyli domyślnie ’#? ’). Następnie zostaje wczytana liczba odpowiadająca danemu punktowi menu ze standardowego wejścia, po czym nazwie zostaje przyporządkowane w ten sposób wybrane słowo (lub wartość pusta, jeżeli wybór był niewłaściwy), zmiennej REPLY zostaje przyporządkowane to, co zostało wczytane (po usunięciu początkowych i końcowych białych znaków), i lista zostaje wykonana. Jeśli wprowadzono pustą linię (dokładniej: zero lub więcej znaczków IFS), wówczas menu zostaje ponownie wyświetlone, bez wykonywania listy. Gdy wykonanie listy zostaje zakończone, wówczas przeliczona lista wyborów zostaje wyświetlona ponownie, jeśli REPLY jest zerowe, ponownie wyświetlany jest symbol zachęty i tak dalej. Proces ten się powtarza, aż do wczytania znaku końca pliku, otrzymania sygnału przerwania lub wykonania polecenia przerwania (break) w środku pętli. Jeśli opuszczono in słowo ..., wówczas użyte zostają parametry pozycyjne (tzn., "$1", "$2", itp.). Ze względów historycznych, możemy zastosować nawiasy otwierający i zamykający zamiast do i done (w szczególności, select i; { echo $i; }). Kodem wyjścia wyrażenia select jest zero, jeśli użyto polecenia przerwania do wyjścia z pętli albo niezero w przeciwnym wypadku.

until lista do lista done

Działa dokładnie jak while, z wyjątkiem tego, że zawartość pętli jest wykonywana jedynie wtedy, gdy kod wyjścia pierwszej listy jest niezerowy.

while lista do lista done

Wyrażenie while określa pętlę o warunku sprawdzanym przed wykonaniem. Zawartość pętli jest wykonywana dopóki, dopóty kod wyjścia pierwszej listy jest zerowy. Kodem wyjścia wyrażenia while jest ostatni kod wyjścia listy w zawartości tej pętli; gdy zawartość nie zostanie w ogóle wykonana, wówczas kod wynosi zero.

function nazwa { lista }

Definiuje funkcję o nazwie nazwa. Patrz: "Funkcje" poniżej. Proszę zwrócić uwagę, że przekierowania tuż po definicji funkcji zostają zastosowane podczas wykonywania jej zawartości, a nie podczas przetwarzania jej definicji.

nazwa () polecenie

Niemal dokładnie to samo co w function. Patrz: "Funkcje" poniżej.

(( wyrażenie ))

Wartość wyrażenia arytmetycznego wyrażenie zostaje przeliczona; równoważne do let "wyrażenie". patrz: "Wyrażenia arytmetyczne" i opis polecenia let poniżej..

[[ expression ]]

Podobne do komend test i [ ... ] (które opisujemy później), z następującymi różnicami:

[[ foobar = f*r ]] jest sukcesem).

[ ciąg ] należy użyć
[[ -n ciąg ]]

[[ -r foo && $(< foo) = b*r ]] wartość $(< foo) zostaje wyliczona wtedy i tylko wtedy, gdy plik o nazwie foo istnieje i jest czytelny.

Cytowanie
Cytowanie stosuje się do zapobiegania traktowaniu przez powłokę pewnych znaków czy słów w specjalny sposób. Istnieją trzy metody cytowania: Po pierwsze, \ cytuje następny znak, chyba że mieści się on na końcu wiersza, wówczas zarówno \ jak i znak nowej linii zostają usunięte. Po drugie pojedynczy cudzysłów (’) wycytowywuje wszystko, aż po następny pojedynczy cudzysłów (wraz ze zmianami linii włącznie). Po trzecie, podwójny cudzysłów (") wycytowywuje wszystkie znaki, poza $, ’ i \, aż po następny niecytowany podwójny cudzysłów. $ i ’ wewnątrz podwójnych cudzysłowów zachowują zwykłe znaczenie (tzn. oznaczają podstawienie wartości parametru, komendy lub wyrażenia arytmetycznego), jeśli tylko nie zostanie wykonany jakikolwiek podział pól na wyniku podwójnymi cudzysłowami wycytowanych podstawień. Jeśli po \, wewnątrz ciągu znaków cytowanego podwójnymi cudzysłowami następuje \, $, ’ lub ", to zostaje on zastąpiony drugim z tych znaków. Jeśli po nim następuje znak nowej linii, wówczas zarówno \, jak i znak zmiany linii zostają usunięte; w przeciwnym razie zarówno znak \, jak i następujący po nim znak nie podlegają żadnej zamianie.

Uwaga: patrz "Tryb POSIX" poniżej pod względem szczególnych reguł obowiązujących sekwencje znaków postaci "...’...\"...’..".

Aliasy
Istnieją dwa rodzaje aliasów: normalne aliasy komend i aliasy śledzone. Aliasy komend stosowane są zwykle jako skróty dla długich a często stosowanych komend. Powłoka rozwija aliasy komend (tzn. podstawia pod nazwę aliasu jego zawartość), gdy wczytuje pierwsze słowo komendy. Rozwinięty alias zostaje ponownie przetworzony, aby uwzględnić ewentualne występowanie dalszych aliasów. Jeśli alias komendy kończy się spacją lub tabulatorem, to wówczas następne słowo zostaje również sprawdzone pod względem rozwinięcia aliasów. Proces rozwijania aliasów kończy się przy napotkaniu słowa, które nie jest aliasem, gdy napotka się wycytowane słowo, lub gdy napotka się alias, który jest właśnie eksportowany.

Następujące aliasy są definiowane domyślnie przez powłokę:

autoload=’typeset -fu’
functions=’typeset -f’
hash=’alias -t’
history=’fc -l’
integer=’typeset -i’
local=’typeset’
login=’exec login’
newgrp=’exec newgrp’
nohup=’nohup ’
r=’fc -e -’
stop=’kill -STOP’
suspend=’kill -STOP $$’
type=’whence -v’

Śledzone aliasy pozwalają powłoce na zapamiętanie, gdzie odnalazła ona konkretną komendę. Gdy powłoka po raz pierwszy szuka w ścieżce pocenia oznaczonego jako alias śledzony, to zapamiętuje sobie pełną ścieżkę tej komendy. Gdy powłoka następnie wykonuje daną komendę po raz drugi, wówczas sprawdza, czy ta ścieżka jest nadal aktualna i jeśli tak jest, to nie przegląda już więcej pełnej ścieżki w poszukiwaniu danej komendy. Śledzone aliasy można wyświetlić lub stworzyć stosując alias -t. Zauważ, że zmieniając wartość parametru PATH czyścimy również ścieżki dla wszelkich śledzonych aliasów. Jeśli została włączona opcja trackall (tzn., set -o trackall lub set -h), wówczas powłoka śledzi wszelkie komendy. Ta opcja zostaje włączona domyślnie dla wszelkich nieinterakcyjnych powłok. Dla powłok interakcyjnych jedynie następujące komendy są śledzone domyślnie: cat, cc, chmod, cp, date, ed, emacs, grep, ls, mail, make, mv, pr, rm, sed, sh, vi i who.

Podstawienia
Pierwszym krokiem, jaki wykonuje powłoka podczas wykonywania prostej komendy, jest przeprowadzenia podstawień na słowach tej komendy. Istnieją trzy rodzaje podstawień: parametrów, komend i arytmetyczne. Podstawienia parametrów, które dokładniej opiszemy w następnej sekcji, mają postać $name lub ${...}; podstawienia komend mają postać $(command) lub ’command’; a podstawienia arytmetyczne: $((expression)).

Jeśli podstawienie występuje poza podwójnymi cudzysłowami, wówczas wynik tego podstawienia podlega zwykle podziałowi słów lub pól, w zależności od bieżącej wartości parametru IFS. Parametr IFS określa listę znaków, służących jako separatory w podziale łańcuchów znakowych na pojedyncze wyrazy. Wszelkie znaki z tego zestawu oraz tabulator, spacja i nowa linia włącznie, nazywane są białymi znakami IFS. Ciągi jednego lub wielu białych znaków z IFS w powiązaniu z zerem oraz jednym lub więcej białych znaków nie wymienionych w IFS, rozgraniczają pola. Wyjątkowo początkowe i końcowe białe znaki IFS są usuwane (tzn. nie są przez nie tworzone żadne początkowe czy końcowe puste pola); natomiast początkowe lub końcowe białe znaki spoza IFS tworzą puste pola. Przykładowo: jeśli IFS zawiera ’<spacja>:’, to ciąg znaków ’<spacja>A<spacja>:<spacja><spacja>B::D’ zawiera cztery pola: ’A’, ’B’, ’’ i ’D’. Proszę zauważyć, że jeśli parametr IFS jest ustawiony na pusty ciąg znaków, to wówczas żaden podział pól nie ma miejsca; gdy parametr ten nie jest ustawiony w ogóle, wówczas stosuje się domyślnie jako rozgraniczniki spacji, tabulatora i nowej linii.

Jeśli nie podajemy inaczej, to wynik podstawienia podlega również rozwijaniu nawiasów i nazw plików (patrz odpowiednie akapity poniżej).

Podstawienie komendy zostaje zastąpione wyjściem, wygenerowanym podczas wykonania danej komendy przez podpowłokę. Dla podstawienia $(komenda) zachodzą normalne reguły cytowania podczas analizy komendy, choć jednak dla postaci ’komenda’, znak \ z jednym z $, ’ lub \ tuż po nim, zostaje usunięty (znak \ z następstwem jakiegokolwiek innego znaku zostaje niezmieniony). Jako przypadek wyjątkowy podczas podstawiania komend, komenda postaci < plik zostaje zinterpretowana, jako oznaczająca podstawienie zawartości pliku plik ($(< foo) ma więc ten sam efekt co $(cat foo), jest jednak bardziej efektywne albowiem nie zostaje odpalony żaden dodatkowy proces).
UWAGA: Wyrażenia $(komenda) są analizowane obecnie poprzez odnajdywanie zaległego nawiasu, niezależnie od wycytowań. Miejmy nadzieję, że zostanie to możliwie szybko poprawione.

Podstawienia arytmetyczne zostają zastąpione wartością wyniku danego wyrażenia. Przykładowo więc, komenda echo $((2+3*4)) wyświetla 14. Patrz: "Wyrażenia arytmetyczne", aby odnaleźć opis wyrażeń.

Parametry
Parametry to zmienne w powłoce; można im przyporządkowywać wartości oraz wyczytywać je przez podstawienia parametrów. Nazwa parametru jest albo jednym ze znaków interpunkcyjnych o specjalnym znaczeniu lub cyfrą, jakie opisujemy poniżej, lub literą z następstwem jednej lub więcej liter albo cyfr (’_’ zalicza się to liter). Podstawienia parametrów mają postać $nazwa lub ${nazwa}, gdzie nazwa jest nazwą danego parametru. Gdy podstawienie zostanie wykonane na parametrze, który nie został ustalony, wówczas zerowy ciąg znaków jest jego wynikiem, chyba że została włączona opcja nounset (set -o nounset lub set -u), co oznacza, że występuje wówczas błąd.

Wartości można przyporządkowywać parametrom na wiele różnych sposobów. Po pierwsze, powłoka domyślnie ustala pewne parametry, takie jak #, PWD, itp.; to jedyny sposób, w jaki są ustawiane specjalnymi parametry o długości jednego znaku. Po drugie, parametry zostają importowane z otocznia powłoki podczas jej uruchamiania. Po trzecie, parametrom można przypisać wartości w wierszu poleceń, tak jak np. ’FOO=bar’ przypisuje parametrowi FOO wartość bar; wielokrotne przypisania wartości są możliwe w jednym wierszu komendy i może po nich występować prosta komenda, co powoduje, że przypisania te są wówczas jedynie aktualne podczas wykonywania danej komendy (tego rodzaju przypisania zostają również wyeksportowane, patrz poniżej, co do tego konsekwencji). Proszę zwrócić uwagę, iż aby powłoka rozpoznała je jako przypisanie wartości parametrowi, zarówno nazwa parametru jak i = nie mogą być cytowane. Czwartym sposobem ustawiania parametrów jest zastosowanie jednej z komend: export, readonly lub typeset; patrz ich opisy w rozdziale "Wykonywanie komend". Po czwarte, pętle for i select ustawiają parametry, tak jak i również komendy getopts, read i set -A. Na zakończenie, parametrom można przyporządkowywać wartości stosując operatory nadania wartości wewnątrz wyrażeń arytmetycznych (patrz: "Wyrażenia arytmetyczne" poniżej) lub stosując postać ${nazwa=wartość} podstawienia parametru (patrz poniżej).

Parametry opatrzone atrybutem eksportowania (ustawianego przy pomocy komendy export lub typeset -x albo przez przyporządkowanie wartości parametru z następującą prostą komendą) zostają umieszczone w otoczeniu (patrz environ(5)) poleceń wykonywanych przez powłokę jako pary nazwa=wartość. Kolejność, w jakiej parametry występują w otoczeniu komendy jest bliżej nieustalona. Podczas uruchamiania powłoka pozyskuje parametry ze swojego otoczenia i automatycznie ustawia na tych parametrach atrybut eksportowania.

Można stosować modyfikatory do postaci ${nazwa} podstawienia parametru:
${nazwa:-słowo}

jeżeli parametrnazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiona jego własna wartość, w przeciwnym razie zostaje podstawione słowo.

${nazwa:+słowo}

jeśli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawione słowo, inaczej nic nie zostaje podstawione.

${nazwa:=słowo}

jeśli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiony on sam, w przeciwnym razie zostaje mu przyporządkowana wartość słowo i wartość wynikająca ze słowa zostaje podstawiona.

${nazwa:?słowo}

jeżeli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiona jego własna wartość, w przeciwnym razie słowo zostaje wyświetlone na standardowym wyjściu błędów (tuż po nazwa:) i zachodzi błąd (powodujący normalnie zakończenie całego skryptu powłoki, funkcji lub .-skryptu). Jeśli słowo zostało pominięte, wówczas zamiast niego zostaje użyty łańcuch ’parameter null or not set’.

W powyższych modyfikatorach możemy ominąć :, czego skutkiem będzie, że warunki będą jedynie wymagać, aby nazwa był ustawiony lub nie (a nie żeby był ustawiony i niezerowy). Jeśli potrzebna jest wartość słowo, wówczas zostają na nim wykonane podstawienia parametrów, komend, arytmetyczne i tyldy; natomiast, jeśli słowo okaże się niepotrzebne, wówczas jego wartość nie zostanie obliczana.

Można stosować, również podstawienia parametrów o następującej postaci:
${#nazwa}

Liczba parametrów pozycyjnych, jeśli nazwą jest *, @ lub nie jest podana albo długość ciągu będącego wartością parametru nazwa.

${#nazwa[*]}, ${#nazwa[@]}

Liczba elementów w tablicy nazwa.

${nazwa#wzorzec}, ${nazwa##wzorzec}

Gdy wzorzec nakłada się na początek wartości parametru nazwa, wówczas pasujący tekst zostaje pominięty w wynikającym z tego podstawieniu. Pojedynczy # oznacza najkrótsze możliwe dopasowanie do wzorca, a dwa # oznaczają jak najdłuższe dopasowanie.

${nazwa%wzorzec}, ${nazwa%%wzorzec}

Podobnie jak w podstawieniu ${..#..}, tylko że dotyczy końca wartości.

Następujące specjalne parametry zostają ustawione domyślnie przez powłokę i nie można przyporządkowywać jawnie wartości nadanych:

1 ... 9

Pierwszych dziewięć parametrów pozycyjnych podanych powłoce czy funkcji lub .-skryptowi. Dostęp do dalszych parametrów pozycyjnych odbywa się przy pomocy ${liczba}.

Następujące parametry są ustawiane przez powłokę:
_ (podkreślenie)

Gdy jakaś komenda zostaje wykonywana przez powłokę, ten parametr przyjmuje w otoczeniu odpowiedniego nowego procesu wartość ścieżki tej komendy. W interakcyjnym trybie pracy, ten parametr przyjmuje w pierwotnej powłoce ponadto wartość ostatniego słowa poprzedniej komendy Podczas wartościowania wiadomości typu MAILPATH, parametr ten zawiera więc nazwę pliku, który się zmienił (patrz parametr MAILPATH poniżej).

COLUMNS

Liczba kolumn terminala lub okienka. Obecnie ustawiany wartością cols zwracaną przez komendę stty(1), jeśli ta wartość nie jest równa zeru. Parametr ten ma znaczenie w interakcyjnym trybie edycji wiersza komendy i dla komend select, set -o oraz kill -l, w celu właściwego formatowania zwracanych informacji.

Jak dotychczas niezaimplementowane.

EXECSHELL

Jeśli ustawiono, to wówczas zawiera powłokę, jakiej należy użyć do wykonywania komend, których nie zdołał wykonać execve(2), a które nie zaczynają się od ciągu ’#! powłoka’.

HISTFILE

Nazwa pliku używanego do zapisu historii komend. Jeśli wartość została ustalona, wówczas historia zostaje załadowana z danego pliku. Podobnie wielokrotne wcielenia powłoki będą korzystały z jednej historii, jeśli dla nich wartości parametru HISTFILE wskazuje na jeden i ten sam plik.
UWAGA: jeśli HISTFILE nie zostało ustawione, wówczas żaden plik historii nie zostaje użyty. W oryginalnej wersji powłoki Korna natomiast, przyjmuje się domyślnie $HOME/.sh_history; w przyszłości może pdksh, będzie również stosował domyślny plik historii.

HISTSIZE

Liczba komend zapamiętywana w historii, domyślnie 128.

Uwaga: ten parametr nie jest importowany z otoczenia, podczas uruchamiania powłoki.

KSH_VERSION

Wersja i data kompilacji powłoki (tylko do odczytu). Patrz również na komendy wersji w "Interakcyjnej edycji wiersza poleceń w trybie emacs" i "Edycji wiersza poleceń vi" poniżej.

Jeszcze niezaimplementowane.

MAILCHECK

Jak często powłoka ma sprawdzać, czy pojawiła się nowa poczta w plikach podanych przez MAIL lub MAILPATH. Jeśli 0, to powłoka sprawdza przed każdą nową zachętą. Wartością domyślną jest 600 (10 minut).

MAILPATH

Lista plików sprawdzanych w poszukiwaniu nowej poczty. Lista ta rozdzielana jest dwukropkami, ponadto po nazwie każdego z plików można podać ? i wiadomość, która ma być wyświetlona, jeśli nadeszła nowa poczta. Dla danej wiadomości zostaną wykonane podstawienia komend, parametrów i arytmetyczne. Podczas podstawień parametr $_ zawiera nazwę tego pliku. Domyślnym zawiadomieniem o nowej poczcie jest you have mail in $_ (masz pocztę w $_).

POSIXLY_CORRECT

Ustawienie tego parametru powoduje włączenie opcji posix. Patrz: "Tryb POSIX" poniżej.

SECONDS

Liczba sekund, które upłynęły od czasu uruchomienia powłoki lub jeśli parametrowi została nadana wartość całkowita, liczba sekund od czasu nadania tej wartości plus ta wartość.

Rozwijanie tyldy
Rozwijanie znaków tyldy, które ma miejsce równolegle do podstawień parametrów, zostaje wykonane na słowach rozpoczynających się niecytowanym ~. Znaki po tyldzie do pierwszego /, jeśli taki występuje, są domyślnie traktowane jako nazwa użytkownika. Jeśli nazwa użytkownika jest pusta lub ma wartość + albo -, to zostaje podstawiona wartość parametrów odpowiednioHOME, PWD lub OLDPWD. W przeciwnym razie zostaje przeszukany plik haseł (plik passwd) w celu odnalezienia danej nazwy użytkownika i w miejscu wystąpienia tyldy zostaje podstawiony katalog domowy danego użytkownika. Jeśli nazwa użytkownika nie zostanie odnaleziona w pliku haseł lub gdy w nazwie użytkownika występuje jakiekolwiek cytowanie albo podstawienie parametru, wówczas nie zostaje wykonane żadne podstawienie.

W ustawieniach parametrów (tych poprzedzających proste komendy lub tych występujących w argumentach dla alias, export, readonly, i typeset), rozwijanie znaków tyld zostaje wykonywane po jakimkolwiek niewycytowanym (:) i nazwy użytkowników zostają ujęte w dwukropki.

Katalogi domowe poprzednio rozwiniętych nazw użytkowników zostają umieszczone w pamięci podręcznej i przy ponownym użyciu zostają stamtąd pobierane. Komenda alias -d może być użyta do wylistowania, zmiany i dodania do tej pamięci podręcznej (w szczególności, ’alias -d fac=/usr/local/facilities; cd ~fac/bin’).

Rozwijanie nawiasów (przemiany)
Rozwinięcia nawiasów przyjmujące postać

prefiks{ciąg1,...,ciągN}sufiks

zostają rozwinięte w N wyrazów, z których każdy zawiera konkatenację prefiks, ciągn i sufiks (w szczególności., ’a{c,b{X,Y},d}e’ zostaje rozwinięte do czterech wyrazów: ace, abXe, abYe i ade). Jak już wyżej wspomniano, rozwinięcia nawiasów mogą być nakładane na siebie, a wynikające słowa nie są sortowane. Wyrażenia nawiasowe muszą zawierać niecytowany przecinek (,), aby nastąpiło rozwijanie (tak więc {} i {foo} nie zostają rozwinięte). Rozwinięcie nawiasów następuje po podstawieniach parametrów i przed generowaniem nazw plików.

Wzorce nazw plików
Wzorcem nazwy pliku jest słowo zwierające jeden lub więcej z niecytowanych symboli ? lub * lub sekwencji [..]. Po wykonaniu rozwinięcia nawiasów, powłoka zamienia wzorce nazw plików na uporządkowane nazwy plików, które pasują do tego wzorca (jeśli żadne pliki nie pasują, wówczas dane słowo zostaje pozostawione bez zmian). Elementy wzorców mają następujące znaczenia:

*(wzorzec| ... |wzorzec)

oznacza każdy ciąg zawierający zero lub więcej wystąpień podanych wzorców. Przykładowo: wzorzec *(foo|bar) obejmuje ciągi ’’, ’foo’, ’bar’, ’foobarfoo’, itp..

+(wzorzec| ... |wzorzec)

obejmuje każdy ciąg znaków obejmujący jedno lub więcej wystąpień danych wzorców. Przykładowo: wzorzec +(foo|bar) obejmuje ciągi ’foo’, ’bar’, ’foobarfoo’, itp..

?(wzorzec| ... |wzorzec)

oznacza ciąg pusty lub ciąg obejmujący jeden z danych wzorców. Przykładowo: wzorzec ?(foo|bar) obejmuje jedynie ciągi ’’, ’foo’ i ’bar’.

@(wzorzec| ... |wzorzec)

obejmuje ciąg obejmujący jeden z podanych wzorców. Przykładowo: wzorzec @(foo|bar) obejmuje wyłącznie ciągi ’foo’ i ’bar’.

!(wzorzec| ... |wzorzec)

obejmuje dowolny ciąg nie obejmujący żadnego z danych wzorców. Przykładowo: wzorzec !(foo|bar) obejmuje wszystkie ciągi poza ’foo’ i ’bar’; wzorzec !(*) nie obejmuje żadnego ciągu; wzorzec !(?)* obejmuje wszystkie ciągi (proszę się nad tym zastanowić).

Proszę zauważyć, że wzorce w pdksh obecnie nigdy nie obejmują . i .., w przeciwieństwie do oryginalnej powłoki ksh, Bourne’a sh i basha, tak więc to będzie musiało się ewentualnie zmienić (na złe).

Proszę zauważyć, że powyższe elementy wzorców nigdy nie obejmują kropki (.) na początku nazwy pliku ani ukośnika (/), nawet gdy zostały one podane jawnie w sekwencji [..]; ponadto nazwy . i .. nigdy nie są obejmowane, nawet poprzez wzorzec .*.

Jeśli została ustawiona opcja markdirs, wówczas, wszelkie katalogi wynikające z generacji nazw plików zostają oznaczone kończącym /.

POSIX-owe klasy znaków (tzn., [:nazwa_klasy:] wewnątrz wyrażenia typu [..]) jak na razie nie zostały zaimplementowane.

Przekierowanie wejścia/wyjścia
Podczas wykonywania komendy, jej standardowe wejście, standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów (odpowiednio deskryptory plików 0, 1 i 2) są zwykle dziedziczone po powłoce. Trzema wyjątkami od tej reguły są komendy w potokach, dla których standardowe wejście i/lub standardowe wyjście odpowiadają tym, ustalonym przez potok, komendy asychroniczne, tworzone jeśli kontrola prac została wyłączona, których standardowe wejście zostaje ustawione na /dev/null, oraz komendy, dla których zostało ustawione jedno lub kilka z następujących przekierowań:

>| plik

tak jak dla >, tylko że zawartość pliku zostanie skasowana niezależnie od ustawienia opcji noclobber.

>> plik

tak jak dla >, tylko że jeśli dany plik już istnieje, to nowe dane będą dopisywane do niego, zamiast kasowania poprzedniej jego zawartości. Ponadto plik ten zostaje otwarty w trybie dopisywania, tak więc wszelkiego rodzaju operacje zapisu na nim dotyczą jego aktualnego końca. (patrz open(2)).

<> plik

tak jak dla <, tylko że plik zostaje otworzony w trybie zapisu i czytania.

<< znacznik

po wczytaniu wiersza komendy zawierającego tego rodzaju przekierowanie (zwane tu-dokumentem), powłoka kopiuje wiersze z komendy do tymczasowego pliku, aż do natrafienia na wiersz odpowiadający znacznikowi. Podczas wykonywania polecenia jego standardowe wejście jest przekierowane do pewnego pliku tymczasowego. Jeśli znacznik nie zawiera wycytowanych znaków, zawartość danego pliku tymczasowego zostaje przetworzona tak, jakby zawierała się w podwójnych cudzysłowach za każdym razem, gdy dana komenda jest wykonywana. Tak więc zostaną na nim wykonane podstawienia parametrów, komend i arytmetyczne wraz z interpretacją odwrotnego ukośnika (\) i znaków wyjść dla $, ’, \ i \nowa_linia. Jeśli wiele tu-dokumentów zostanie zastosowanych w jednym i tym samym wierszy komendy, to są one zachowane w podanej kolejności.

<<- znacznik

tak jak dla <<, tylko że początkowe tabulatory zostają usunięte z tu-dokumentu.

W każdym z powyższych przekierowań, można podać jawnie deskryptor pliku, którego ma ono dotyczyć, (tzn. standardowego wejścia lub standardowego wyjścia) przez poprzedzającą odpowiednią pojedynczą cyfrę. Podstawienia parametrów komend, arytmetyczne, tyld, tak jak i (gdy powłoka jest interakcyjna) generacje nazw plików - zostaną wykonane na argumentach przekierowań plik, znacznik i fd. Trzeba jednak zauważyć, że wyniki wszelkiego rodzaju generowania nazw plików zostaną użyte tylko wtedy, gdy określają nazwę jednego pliku; jeśli natomiast obejmują one wiele plików, wówczas zostaje zastosowane dane słowo bez rozwinięć wynikających z generacji nazw plików. Proszę zwrócić uwagę, że w powłokach ograniczonych, przekierowania tworzące nowe pliki nie mogą być stosowane.

Dla prostych poleceń, przekierowania mogą występować w dowolnym miejscu komendy, w komendach złożonych (wyrażeniach if, itp.), wszelkie przekierowania muszą znajdować się na końcu. Przekierowania są przetwarzane po tworzeniu potoków i w kolejności, w jakiej zostały podane, tak więc

cat /foo/bar 2>&1 > /dev/null | cat -n

wyświetli błąd z numerem linii wiersza poprzedzającym go.

Wyrażenia arytmetyczne
Całkowite wyrażenia arytmetyczne mogą być stosowane przy pomocy komendy let, wewnątrz wyrażeń $((..)), wewnątrz odwołań do tablic (w szczególności, nazwa[wyrażenie]), jako numeryczne argumenty komendy test, i jako wartości w przyporządkowywaniach do całkowitych parametrów.

Wyrażenia mogą zawierać alfanumeryczne identyfikatory parametrów, odwołania do tablic i całkowite stałe. Mogą zostać również połączone następującymi operatorami języka C: (wymienione i zgrupowane w kolejności rosnącego priorytetu).
Operatory unarne:

+ - ! ~ ++ --

Operatory binarne:

,
= *= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=
||
&&
|
^
&
== !=
< <= >= >
<< >>
+ -
* / %

Operator trinarny:

?: (priorytet jest bezpośrednio wyższy od przyporządkowania)

Operatory grupujące:

( )

Stałe całkowite mogą być podane w dowolnej bazie, stosując notację baza#liczba, gdzie baza jest dziesiętną liczbą całkowitą specyfikującą bazę, a liczba jest liczbą zapisaną w danej bazie.

Operatory są wyliczane w następujący sposób:

unarny +

wynikiem jest argument (podane wyłącznie dla pełności opisu).

unary -

negacja.

*= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=

operatory przyporządkowania; <var> <op>= <expr> jest tym samym co <var> = <var> <op> ( <expr> ).

<= >= >

mniejsze lub równe, większe lub równe, większe od. Patrz <.

+ - * /

suma, różnica, iloczyn i iloraz.

<arg1> ? <arg2> : <arg3>

jeśli <arg1> jest niezerowy, to wynikiem jest <arg2>, w przeciwnym razie <arg3>.

Koprocesy
Koproces to potok stworzony poprzez operator |&, który jest procesem asynchronicznym, do którego powłoka może zarówno pisać (używając print -p), jak i czytać (używając read -p). Wejściem i wyjściem koprocesu można również manipulować przy pomocy przekierowań >&p i odpowiednio <&p. Po uruchomieniu koprocesu, następne nie mogą być uruchomione dopóki dany koproces nie zakończy pracy lub dopóki wejście koprocesu nie zostanie przekierowane przez exec n>&p. Jeśli wejście koprocesu zostanie przekierowane w ten sposób, to następny w kolejce do uruchomienia koproces będzie współdzielił wyjście z pierwszym koprocesem, chyba że wyjście pierwszego koprocesu zostało przekierowane przy pomocy exec n<&p.

Pewne uwagi dotyczące koprocesów:

Funkcje
Funkcje definiuje się albo przy pomocy syntaktyki powłoki Korna function name, albo syntaktyki powłoki Bourne’a/POSIX-owej: name() (patrz poniżej, co do różnic zachodzących pomiędzy tymi dwiema formami). Funkcje, tak jak i .-skrypty, są wykonywane w bieżącym otoczeniu, aczkolwiek, w przeciwieństwie do .-skryptów, argumenty powłoki (tzn. argumenty pozycyjne, $1, itd.) nigdy nie są widoczne wewnątrz nich. Podczas ustalania położenia komendy, funkcje są przeszukiwane po przeszukaniu specjalnych komend wbudowanych, zaś przed regularnymi oraz nieregularnymi komendami wbudowanymi i przed przeszukaniem PATH.

Istniejąca funkcja może zostać usunięta poprzez unset -f nazwa-funkcji. Listę funkcji można otrzymać poprzez typeset +f, a definicje funkcji można otrzymać poprzez typeset -f. autoload (co jest aliasem dla typeset -fu) może zostać użyte do tworzenia niezdefiniowanych funkcji. Jeśli ma być wykonana niezdefiniowana funkcja, wówczas powłoka przeszukuje ścieżkę podaną w parametrze FPATH szukając pliku o nazwie identycznej z nazwą danej funkcji. Jeśli plik taki zostanie odnaleziony, to będzie wczytany i wykonany. Jeśli po wykonaniu tego pliku dana funkcja będzie zdefiniowana, wówczas zostanie ona wykonana, w przeciwnym razie zostanie wykonane zwykłe odnajdywanie komend (tzn., powłoka przeszukuje tablicę zwykłych komend wbudowanych i PATH). Proszę zwrócić uwagę, że jeśli komenda nie zostanie odnaleziona na podstawie PATH, wówczas zostaje podjęta próba odnalezienia funkcji przez FPATH (jest to nieudokumentowanym zachowaniem się oryginalnej powłoki Korna).

Funkcje mogą mieć dwa atrybuty - śledzenia i eksportowania, które mogą być ustawiane przez typeset -ft i odpowiednio typeset -fx. Podczas wykonywania funkcji śledzonej, opcja xtrace powłoki zostaje włączona na czas danej funkcji, w przeciwnym razie opcja xtrace pozostaje wyłączona. Atrybut eksportowania nie jest obecnie używany. W oryginalnej powłoce Korna, wyeksportowane funkcje są widoczne dla skryptów powłoki, gdy są one wykonywane.

Ponieważ funkcje są wykonywane w obecnym kontekście powłoki, przyporządkowania parametrów wykonane wewnątrz funkcji pozostają widoczne po zakończeniu danej funkcji. Jeśli jest to niepożądane, wówczas komenda typeset może być zastosowana wewnątrz funkcji do tworzenia lokalnych parametrów. Proszę zwrócić uwagę, iż w żaden sposób nie można ograniczyć widoczności parametrów specjalnych (tzn. $$, $!).

Kodem wyjścia funkcji jest kod wyjścia ostatniej wykonanej w niej komendy. Funkcję można przerwać bezpośrednio przy pomocy komendy return; można to również zastosować do jawnego określenia kodu wyjścia.

Funkcje zdefiniowane przy pomocy zarezerwowanego słowa function, są traktowane odmiennie w następujących punktach od funkcji zdefiniowanych poprzez notację ():

W przyszłości zostaną dodane również następujące różnice:

Tryb POSIX-owy
Dana powłoka ma być w zasadzie zgodna ze standardem POSIX, jednak, w niektórych przypadkach, zachowanie zgodne ze standardem POSIX jest albo sprzeczne z zachowaniem oryginalnej powłoki Korna, albo z wygodą użytkownika. To, jak powłoka zachowuje się w takich wypadkach, jest ustalane stanem opcji posix (set -o posix) — jeśli jest ona włączona, to zachowuje się zgodnie z POSIX-em, a w przeciwnym razie - nie. Opcja posix zostaje automatycznie ustawiona, jeśli powłoka startuje w otoczeniu zawierającym ustawiony parametr POSIXLY_CORRECT. (Powłokę można również skompilować tak, aby zachowanie zgodne z POSIX-em było domyślnie ustawione, ale jest to zwykle niepożądane).

A oto lista wpływów ustawienia opcji posix:

alias a=’for ’ i=’j’
a i in 1 2; do echo i=$i j=$j; done

używa parametru i w trybie POSIX-owym, natomiast j w trybie nie-POSIX-owym.

Wykonywanie komend
Po wyliczeniu argumentów wiersza komendy, wykonaniu przekierowań i przyporządkowań parametrów, zostaje ustalony typ komendy: specjalna wbudowana, funkcja, regularna wbudowana lub nazwa pliku, który należy wykonać, znajdowanego przy pomocy parametru PATH. Testy te zostają wykonane w wyżej podanym porządku. Specjalne wbudowane komendy różnią się tym od innych komend, że do ich odnalezienia nie jest używany parametr PATH, błąd podczas ich wykonywania może spowodować zakończenie powłoki nieinterakcyjnej i przyporządkowania wartości parametrów poprzedzające komendę zostają zachowane po jej wykonaniu. Aby tylko wprowadzić zamieszanie, jeśli opcja posix została włączona (patrz komenda set poniżej), to pewne specjale komendy stają się bardzo specjalne, gdyż nie jest wykonywane rozdzielanie pól, rozwijanie nazw plików, rozwijanie nawiasów, ani rozwijanie tyld na argumentach, które wyglądają jak przyporządkowania. Zwykłe wbudowane komendy wyróżniają się jedynie tym, że do ich odnalezienia nie jest stosowany parametr PATH.

Oryginalny ksh i POSIX różnią się nieco w tym, jakie komendy są traktowane jako specjalne, a jakie jako zwykłe:
Specjalne polecenia w POSIX

Dodatkowe specjalne komendy w ksh

Bardzo specjalne komendy (tryb nie-POSIX-owy)

Regularne komendy w POSIX

Dodatkowe regularne komendy ksh

W przyszłości dodatkowe specjalne komendy oraz regularne komendy ksh mogą być traktowane odmiennie od specjalnych i regularnych komand POSIX.

Po ustaleniu typu komendy, wszelkie przyporządkowania wartości parametrów zostają wykonane i wyeksportowane na czas trwania komendy.

Poniżej opisujemy specjalne i regularne polecenia wbudowane:
. plik [arg1 ...]

Wykonaj komendy z pliku w bieżącym otoczeniu. Plik zostaje odszukiwany przy użyciu katalogów z PATH. Jeśli zostały podane argumenty, to parametry pozycyjne mogą być używane w celu uzyskania dostępu do nich podczas wykonywania pliku. Jeżeli nie zostały podane żadne argumenty, to argumenty pozycyjne odpowiadają tym z bieżącego otoczenia, w którym dana komenda została użyta.

: [ ... ]

Komenda zerowa. Kodem wyjścia jest zero.

alias [ -d | +-t [-r] ] [+-px] [+-] [name1[=value1] ...]

Bez argumentów, alias wyświetla wszystkie obecne aliasy. Dla każdej nazwy bez podanej wartości zostaje wyświetlony istniejący odpowiedni alias. Każda nazwa z podaną wartością definiuje alias (patrz: "Aliasy" powyżej).

Do wyświetlania aliasów używany jest jeden z dwóch formatów: zwykle aliasy są wyświetlane jako nazwa=wartość, przy czym wartość jest cytowana; jeśli opcje miały przedrostek + lub samo + zostało podane we wierszu komendy, tylko nazwa zostaje wyświetlona. Ponadto, jeśli została zastosowana opcja -p, to dodatkowo każdy wiersz zaczyna się od ciągu "alias ".

Opcja -x ustawia (a +x kasuje) atrybut eksportu dla aliasu, lub jeśli nie podano żadnych nazw, wyświetla aliasy wraz z ich atrybutem eksportu (eksportowanie aliasu nie ma ma żadnego efektu).

Opcja -t wskazuje, że śledzone aliasy mają być wyświetlone/ustawione (wartości podane w wierszu komendy zostają zignorowane dla śledzonych aliasów). Opcja -r wskazuje, że wszystkie śledzone aliasy mają zostać usunięte.

Opcja -d nakazuje wyświetlenie lub ustawienie aliasów katalogów, które są stosowane w rozwinięciach tyld (patrz: "Rozwinięcia tyld" powyżej).

bg [job ...]

Podejmij ponownie wymienione zatrzymane zadanie(-a) w tle. Jeśli nie podano żadnego zadania, to przyjmuje się domyślnie %+. Ta komenda jest dostępna jedynie w systemach obsługujących kontrolę zadań. Dalsze informacje można znaleźć poniżej w rozdziale "Kontrola zadań".

bind [-m] [klawisz[=komenda-edycji] ...]

Ustawienie lub wyliczenie obecnych przyporządkowań klawiszy/makr w emacsowym trybie edycji komend. Patrz "Interakcyjna edycja wiersza poleceń w trybie emacs" w celu pełnego opisu.

break [poziom]

break przerywa poziom zagnieżdżenia w pętlach for, select, until lub while. Domyślnie poziom wynosi 1.

builtin komenda [arg1 ...]

Wykonuje wbudowaną komendę komenda.

cd [-LP] [katalog]

Ustawia aktualny katalog roboczy na katalog. Jeśli został ustawiony parametr CDPATH, to wypisuje listę katalogów, w których będzie szukać katalogu. Pusta zawartość w CDPATH oznacza katalog bieżący. Jeśli zostanie użyty niepusty katalog z CDPATH, to na standardowym wyjściu będzie wyświetlona jego pełna ścieżka. Jeśli nie podano katalogu, to zostanie użyty katalog domowy $HOME. Jeśli katalogiem jest -, to zostanie zastosowany poprzedni katalog roboczy (patrz parametr OLDPWD). Jeśli użyto opcji -L (ścieżka logiczna) lub jeśli nie została ustawiona opcja physical (patrz komenda set poniżej), wówczas odniesienia do .. w katalogu są względne wobec ścieżki zastosowanej do dojścia do danego katalogu. Jeśli podano opcję -P (fizyczna ścieżka) lub gdy została ustawiona opcja physical, to .. jest względne wobec drzewa katalogów systemu plików. Parametry PWD i OLDPWD zostają uaktualnione tak, aby odpowiednio zawierały bieżący i poprzedni katalog roboczy.

cd [-LP] stary nowy

Ciąg nowy zostaje podstawiony w zamian za stary w bieżącym katalogu i powłoka próbuje przejść do nowego katalogu.

command [-pvV] komenda [arg1 ...]

Jeśli nie została podana opcja -v ani opcja -V, to komenda zostaje wykonana dokładnie tak, jakby nie podano command, z dwoma wyjątkami: po pierwsze, komenda nie może być funkcją w powłoce, oraz po drugie, specjalne wbudowane komendy tracą swoją specjalność (tzn. przekierowania i błędy w użyciu nie powodują, że powłoka zostaje zakończona, a przyporządkowania parametrów nie zostają wykonane). Jeśli podano opcję -p, zostaje zastosowana pewna domyślna ścieżka zamiast obecnej wartości PATH (wartość domyślna ścieżki jest zależna od systemu, w jakim pracujemy: w systemach POSIX-owych jest to wartość zwracana przez

getconf CS_PATH ).

Jeśli podano opcję -v, to zamiast wykonania polecenia komenda, zostaje podana informacja, co by zostało wykonane (i to samo dotyczy również arg1 ...): dla specjalnych i zwykłych wbudowanych komend i funkcji, zostają po prostu wyświetlone ich nazwy, dla aliasów, zostaje wyświetlona komenda definiująca dany alias, oraz dla komend odnajdowanych przez przeszukiwanie zawartości parametru PATH, zostaje wyświetlona pełna ścieżka danej komendy. Jeśli komenda nie zostanie odnaleziona, (tzn. przeszukiwanie ścieżki nie powiedzie się), nic nie zostaje wyświetlone i command zostaje zakończone z niezerowym kodem wyjścia. Opcja -V jest podobna do opcji -v, tylko że bardziej gadatliwa.

continue [poziom]

continue skacze na początek poziomu z najgłębiej zagnieżdżonej pętli for, select, until lub while. level domyślnie 1.

echo [-neE] [arg ...]

Wyświetla na standardowym wyjściu swoje argumenty (rozdzielone spacjami), zakończone przełamaniem wiersza. Przełamanie wiersza nie następuje, jeśli którykolwiek z parametrów zawiera sekwencję odwrotnego ukośnika \c. Patrz komenda print poniżej, co do listy innych rozpoznawanych sekwencji odwrotnych ukośników.

Następujące opcje zostały dodane dla zachowania zgodności ze skryptami z systemów BSD: -n wyłącza końcowe przełamanie wiersza, -e włącza interpretację odwrotnych ukośników (operacja zerowa, albowiem ma to domyślnie miejsce) oraz -E wyłączające interpretację odwrotnych ukośników.

eval komenda ...

Argumenty zostają powiązane (z przerwami pomiędzy nimi) do jednego ciągu, który następnie powłoka rozpoznaje i wykonuje w obecnym otoczeniu.

exec [komenda [arg ...]]

Komenda zostaje wykonana bez rozwidlania (fork), zastępując proces powłoki.

Jeśli nie podano żadnych argumentów wszelkie przekierowania wejścia/wyjścia są dozwolone i powłoka nie zostaje zastąpiona. Wszelkie deskryptory plików większe niż 2 otwarte lub zdup(2)-owane w ten sposób nie są dostępne dla innych wykonywanych komend (tzn., komend nie wbudowanych w powłokę). Zauważ, że powłoka Bourne’a różni się w tym: przekazuje bowiem deskryptory plików.

exit [kod]

Powłoka zostaje zakończona z podanym kodem wyjścia. Jeśli kod nie został podany, wówczas kod wyjścia przyjmuje bieżącą wartość parametru ?.

export [-p] [parametr[=wartość]] ...

Ustawia atrybut eksportu danego parametru. Eksportowane parametry zostają przekazywane w otoczeniu do wykonywanych komend. Jeśli podano wartości, to zostają one również przyporządkowane danym parametrom.

Jeśli nie podano żadnych parametrów, wówczas nazwy wszystkich parametrów z atrybutem eksportu zostają wyświetlone wiersz po wierszu, chyba że użyto opcji -p, wtedy zostają wyświetlone komendy export definiujące wszystkie eksportowane parametry wraz z ich wartościami.

fc [-e edytor | -l [-n]] [-r] [pierwszy [ostatni]]

pierwszy i ostatni wybierają komendy z historii. Komendy możemy wybierać przy pomocy ich numeru w historii lub podając ciąg znaków określający ostatnio użytą komendę rozpoczynającą się od tegoż ciągu. Opcja -l wyświetla daną komendę na stdout, a -n wyłącza domyślne numery komend. Opcja -r odwraca kolejność komend w liście historii. Bez -l, wybrane komendy podlegają edycji przez edytor podany poprzez opcję -e, albo jeśli nie podano -e, przez edytor podany w parametrze FCEDIT (jeśli nie został ustawiony ten parametr, wówczas stosuje się /bin/ed), i następnie wykonana przez powłokę.

fc [-e - | -s] [-g] [stare=nowe] [prefiks]

Wykonuje ponownie wybraną komendę (domyślnie poprzednią komendę) po wykonaniu opcjonalnej zamiany stare na nowe. Jeśli podano -g, wówczas wszelkie wystąpienia stare zostają zastąpione przez nowe. Z tej komendy korzysta się zwykle przy pomocy zdefiniowanego domyślnie aliasu r=’fc -e -’.

fg [zadanie ...]

Przywraca na pierwszy plan zadanie(-nia). Jeśli nie podano jawnie żadnego zadania, wówczas odnosi się to domyślnie do %+. Ta komenda jest jedynie dostępna na systemach wspomagających kontrolę zadań. Patrz "Kontrola zadań" dla dalszych informacji.

getopts ciągopt nazwa [arg ...]

getopts jest stosowany przez procedury powłoki do rozpoznawania podanych argumentów (lub parametrów pozycyjnych, jeśli nie podano żadnych argumentów) i do sprawdzenia zasadności opcji. ciągopt zawiera litery opcji, które getopts ma rozpoznawać. Jeśli po literze występuje przecinek, wówczas oczekuje się, że opcja ma argument. Opcje niemające argumentów mogą być grupowane w jeden argument. Jeśli opcja oczekuje argumentu i znak opcji nie jest ostatnim znakiem argumentu, w którym się znajduje, wówczas reszta argumentu zostaje potraktowana jako argument danej opcji. W przeciwnym razie następny argument jest argumentem opcji.

Za każdym razem, gdy zostaje wywołane getopts, umieszcza się następną opcję w parametrze powłoki nazwa i indeks następnego argumentu pod obróbkę w parametrze powłoki OPTIND. Jeśli opcja została podana z +, to opcja zostaje umieszczana w nazwa z przedrostkiem +. Jeśli opcja wymaga argumentu, to getopts umieszcza go w parametrze powłoki OPTARG. Jeśli natrafi się na niedopuszczalną opcję lub brakuje argumentu opcji, wówczas w nazwa zostaje umieszczony znak zapytania albo dwukropek (wskazując na nielegalną opcję, albo odpowiednio brak argumentu) i OPTARG zostaje ustawiony na znak, który był przyczyną tego problemu. Ponadto zostaje wówczas wyświetlony komunikat o błędzie na standardowym wyjściu błędów, jeśli ciągopt nie zaczyna się od dwukropka.

Gdy napotkamy na koniec opcji, getopts przerywa pracę niezerowym kodem wyjścia. Opcje kończą się na pierwszym (nie podlegającym opcji) argumencie, który nie rozpoczyna się od -, albo jeśli natrafimy na argument --.

Rozpoznawanie opcji może zostać ponowione ustawiając OPTIND na 1 (co następuje automatycznie za każdym razem, gdy powłoka lub funkcja w powłoce zostaje wywołana).

Ostrzeżenie: Zmiana wartości parametru powłoki OPTIND na wartość większą niż 1, lub rozpoznawanie odmiennych zestawów parametrów bez ponowienia OPTIND może doprowadzić do nieoczekiwanych wyników.

hash [-r] [nazwa ...]

Jeśli brak argumentów, wówczas wszystkie ścieżki wykonywalnych komend z kluczem są wymieniane. Opcja -r nakazuje wyrzucenia wszelkim komend z kluczem z tablicy kluczy. Każda nazwa zostaje odszukiwana tak, jak by to była nazwa komendy i dodana do tablicy kluczy jeśli jest to wykonywalna komenda.

jobs [-lpn] [zadanie ...]

Wyświetl informacje o danych zadaniach; gdy nie podano żadnych zadań wszystkie zadania zostają wyświetlone. Jeśli podano opcję -n, wówczas informacje zostają wyświetlone jedynie o zadaniach, których stan zmienił się od czasu ostatniego powiadomienia. Zastosowanie opcji -l powoduje dodatkowo wykazanie identyfikatora każdego procesu w zadaniach. Opcja -p powoduje, że zostaje wyświetlona jedynie jedynie grupa procesowa każdego zadania. patrz "Kontrola zadań" dla informacji o formie parametru zdanie i formacie, w którym zostają wykazywane zadania.

kill [-s nazsyg | -numsyg | -nazsyg ] { job | pid | -pgrp } ...

Wyślij dany sygnał do danych zadań, procesów z danym id, lub grup procesów. Jeśli nie podano jawnie żadnego sygnału, wówczas domyślnie zostaje wysłany sygnał TERM. Jeśli podano zadanie, wówczas sygnał zostaje wysłany do grupy procesów danego zadania. Patrz poniżej "Kontrola zadań" dla informacji o formacie zadania.

kill -l [kod_wyjścia ...]

Wypisz nazwę sygnału, który zabił procesy, które zakończyły się danym kodem_wyjścia. Jeśli brak argumentów, wówczas zostaje wyświetlona lista wszelkich sygnałów i ich numerów, wraz z krótkim ich opisem.

let [wyrażenie ...]

Każde wyrażenie zostaje wyliczone, patrz "Wyrażenia arytmetyczne" powyżej. Jeśli wszelkie wyrażenia zostały poprawnie wyliczone, kodem wyjścia jest 0 (1), jeśli wartością ostatniego wyrażenia
nie było zero (zero). Jeśli wystąpi błąd podczas rozpoznawania lub wyliczania wyrażenia, kod wyjścia jest większy od 1. Ponieważ może zajść konieczność wycytowania wyrażeń, więc (( wyr. )) jest syntaktycznie słodszym wariantem let "wyr".

print [-nprsun | -R [-en]] [argument ...]

Print wyświetla swe argumenty na standardowym wyjściu, rozdzielone przerwami i zakończone przełamaniem wiersza. Opcja -n zapobiega domyślnemu przełamaniu wiersza. Domyślnie pewne wyprowadzenia z C zostają odpowiednio przetłumaczone. Wśród nich mamy \b, \f, \n, \r, \t, \v, i \0### (# oznacza cyfrę w systemie ósemkowym, tzn. od 0 po 3). \c jest równoważne z zastosowaniem opcji -n. \ wyrażeniom można zapobiec przy pomocy opcji -r. Opcja -s powoduje wypis do pliku historii zamiast standardowego wyjścia, a opcja -u powoduje wypis do deskryptora pliku n (n wynosi domyślnie 1 przy pominięciu), natomiast opcja -p pisze do do koprocesu (patrz "Koprocesy" powyżej).

Opcja -R jest stosowana do emulacji, w pewnym stopniu, komendy echo w wydaniu BSD, która nie przetwarza sekwencji \ bez podania opcji -e. Jak powyżej opcja -n zapobiega końcowemu przełamaniu wiersza.

pwd [-LP]

Wypisz bieżący katalog roboczy. Przy zastosowaniu opcji -L lub gdy nie została ustawiona opcja physical (patrz komenda set poniżej), zostaje wyświetlona ścieżka logiczna (tzn. ścieżka konieczna aby wykonać cd do bieżącego katalogu). Przy zastosowaniu opcji -P (ścieżka fizyczna) lub gdy została ustawiona opcja physical, zostaje wyświetlona ścieżka ustalona przez system plików (śledząc katalogi .. aż po katalog główny).

read [-prsun] [parametr ...]

Wczytuje wiersz wprowadzenia ze standardowego wejścia, rozdziela ten wiersz na pola przy uwzględnieniu parametru IFS ( patrz "Podstawienia" powyżej) i przyporządkowuje pola odpowiednio danym parametrom. Jeśli mamy więcej parametrów niż pól, wówczas dodatkowe parametry zostają ustawione na zero, a natomiast jeśli jest więcej pól niż paramterów to ostatni parametr otrzymuje jako wartość wszystkie dodatkowe pola (wraz ze wszelkimi rozdzielającymi przerwami). Jeśli nie podano żadnych parametrów, wówczas zostaje zastosowany parametr REPLY. Jeśli wiersz wprowadzania kończy się odwrotnym ukośnikiem i nie podano opcji -r, to odwrotny ukośnik i przełamanie wiersza zostają usunięte i zostaje wczytana dalsza część danych. Gdy nie zostanie wczytane żadne wprowadzenie, read kończy się niezerowym kodem wyjścia.

Pierwszy parametr może mieć dołączony znak zapytania i ciąg, co oznacza, że dany ciąg zostanie zastosowany jako zachęta do wprowadzenia (wyświetlana na standardowym wyjściu błędów zanim zostanie wczytane jakiekolwiek wprowadzenie) jeśli wejście jest terminalem (e.g., read ncoś?’ile cośków: ’).

Opcje -un i -ppowodują, że wprowadzenia zostanie wczytywane z deskryptora pliku n albo odpowiednio bieżącego koprocesu (patrz komentarze na ten temat w "Koprocesy" powyżej). Jeśli zastosowano opcję -s, wówczas wprowadzenie zostaje zachowane w pliku historii.

readonly [-p] [parametr[=wartość]] ...

Patrz parametr wyłącznego odczytu nazwanych parametrów. Jeśli zostały podane wartości wówczas zostają one nadane parametrom przed ustawieniem danego atrybutu. Po nadaniu cechy wyłącznego odczytu parametrowi, nie ma więcej możliwości wykasowania go lub zmiany jego wartości.

Jeśli nie podano żadnych parametrów, wówczas zostają wypisane nazwy wszystkich parametrów w cechą wyłącznego odczytu wiersz po wierszu, chyba że zastosowano opcję -p, co powoduje wypisanie pełnych komend readonly definiujących parametry wyłącznego odczytu wraz z ich wartościami.

return [kod]

Powrót z funkcji lub . skryptu, z kodem wyjścia kod. Jeśli nie podano wartości kod, wówczas zostaje domyślnie zastosowany kod wyjścia ostatnio wykonanej komendy. Przy zastosowaniu poza funkcją lub . skryptem, komenda ta ma ten sam efekt co exit. Proszę zwrócić uwagę, iż pdksh traktuje zarówno profile jak i pliki z $ENV jako . skrypty, podczas gdy oryginalny Korn shell jedynie profile traktuje jako . skrypty.

set [+-abCefhkmnpsuvxX] [+-o [opcja]] [+-A nazwa] [--] [arg ...]

Komenda set służy do ustawiania (-) albo kasowania (+) opcji powłoki, ustawiania parametrów pozycyjnych lub ustawiania parametru ciągowego. Opcje mogą być zmienione przy pomocy syntaktyki +-o opcja, gdzie opcja jest pełną nazwą pewnej opcji lub stosując postać +-litera, gdzie litera oznacza jednoliterową nazwę danej opcji (niewszystkie opcje posiadają jednoliterową nazwę). Następująca tablica wylicza zarówno litery opcji (gdy mamy takowe), jak i pełne ich nazwy wraz z opisem wpływów danej opcji.

Tych opcji można użyć również podczas odpalania powłoki. Obecny zestaw opcji (z jednoliterowymi nazwami) znajduje się w parametrze -. set -o bez podania nazwy opcji wyświetla wszystkie opcja i informację o ich ustawieniu lub nie; set +o wypisuje pełne nazwy opcji obecnie włączonych.

Pozostałe argumenty, jeśli podano takowe, są traktowane jako parametry pozycyjne i zostają przyporządkowane, przy zachowaniu kolejności, parametrom pozycyjnym (tzn., 1, 2, itd.). Jeśli opcje kończą się -- i brak dalszych argumentów, wówczas wszystkie parametry pozycyjne zostają wyczyszczone. Jeśli nie podano żadnych opcji lub argumentów, wówczas zostają wyświetlone wartości wszystkich nazw. Z nieznanych historycznych powodów, samotna opcja - zostaje traktowana specjalnie: kasuje zarówno opcję -x, jak i -v.

shift [liczba]

Parametry pozycyjne liczba+1, liczba+2 itd. zostają przeniesione pod 1, 2, itd. liczba wynosi domyślnie 1.

test wyrażenie
[ wyrażenie ]

test wylicza wyrażenia i zwraca kod wyjścia zero jeśli prawda, i kod 1 jeden jeśli fałsz, a więcej niż 1 jeśli wystąpił błąd. Zostaje zwykle zastosowane jako komenda warunkowa wyrażeń if i while. Mamy do dyspozycji następujące podstawowe wyrażenia:

Powyższe podstawowe wyrażenie, w których unarne operatory mają pierwszeństwo przed operatorami binarnymi, mogą być stosowane w połączeniu z następującymi operatorami (wymienionymi w kolejności odpowiadającej ich pierwszeństwu):

W systemie operacyjny niewspomagający napędów /dev/fd/n (gdzie n jest numerem deskryptora pliku), komenda test stara się je emulować dla wszystkich testów operujących na plikach (z wyjątkiem testu -e). W szczególności., [ -w /dev/fd/2 ] sprawdza czy jest dostępny zapis na deskryptor pliku 2.

Proszę zwrócić uwagę, że zachodzą specjalne reguły (zawdzięczane ), jeśli liczba argumentów do test lub [ ... ] jest mniejsza od pięciu: jeśli pierwsze argumenty ! mogą zostać pominięte, tak że pozostaje tylko jeden argument, wówczas zostaje przeprowadzony test długości ciągu (ponownie, nawet jeśli dany argument jest unarnym operatorem); jeśli pierwsze argumenty ! mogą zostać pominięte tak, że pozostają trzy argumenty i drugi argument jest operatorem binarnym, wówczas zostaje wykonana dana binarna operacja (nawet jeśli pierwszy argument jest unarnym operatorem operator, wraz z nieusuniętym !).

Uwaga: Częstym błędem jest stosowanie if [ $coś = tam ], co daje wynik negatywny jeśli parametr coś jest zerowy lub nieustawiony, zawiera przerwy (tzn., znaki z IFS), lub gdy jest operatorem jednoargumentowym, takim jak ! lub -n. Proszę zamiast tego stosować testy typu if [ "X$coś" = Xtam ].

trap [obrabiacz sygnał ...]

Ustawia obrabiacz, który należy wykonać w razie odebrania danego sygnału. Obrabiacz może być albo zerowym ciągiem, wskazującym na zamiar ignorowania sygnałów danego typu, albo minusem (-), wskazującym, że ma zostać podjęta akcja domyślna dla danego sygnału (patrz signal(2 lub 3)), albo ciągiem zawierającym komendy powłoki które mają zostać wyliczone i wykonane przy pierwszej okazji (tzn. po zakończeniu bieżącej komendy lub przed wypisaniem następnego symboli zachęty PS1) po odebraniu jednego z danych sygnałów. Signal jest nazwą danego sygnału (tak jak np., PIPE lub ALRM) lub jego numerem (patrz komenda kill -l powyżej). Istnieją dwa specjalne sygnały: EXIT (również znany jako 0), który zostaje wykonany tuż przed zakończeniem powłoki, i ERR który zostaje wykonany po wystąpieniu błędu (błędem jest coś, co powodowałoby zakończenie powłoki jeśli zostały ustawione opcje -e lub errexit — patrz komendy set powyżej). Obrabiacze EXIT zostają wykonane w otoczeniu ostatniej wykonywanej komendy. Proszę zwrócić uwagę, że dla powłok nieinterakcyjnych obrabiacz wykroczeń nie może zostać zmieniony dla sygnałów, które były ignorowane podczas startu danej powłoki.

Bez argumentów, trap wylicza, jako seria komend trap, obecny status wykroczeń, które zostały ustawione od czasu startu powłoki.

Traktowanie sygnałów DEBUG oraz ERR i EXIT i oryginalnej powłoki Korna w funkcjach nie zostało jak do tej pory jeszcze zrealizowane.

typeset [[+-Ulprtux] [-L[n]] [-R[n]] [-Z[n]] [-i[n]] | -f [-tux]]
[nazwa[=wartość] ...]

Wyświetlaj lub ustawiaj wartości atrybutów parametrów. Bez argumentów nazwa, zostają wyświetlone atrybuty parametrów: jeśli brak argumentów będących opcjami, zostają wyświetlone atrybuty wszystkich parametrów jako komendy typeset; jeśli podano opcję (lub - bez litery opcji) wszystkie parametry i ich wartości posiadające dany atrybut zostają wyświetlone; jeśli opcje zaczynają się od +, to nie zostają wyświetlone wartości parametrów.

Jeśli podano argumenty If nazwa, zostają ustawione atrybuty danych parametrów (-) lub odpowiednio wykasowane (+). Wartości parametrów mogą zostać ewentualnie podane. Jeśli typeset zostanie zastosowane wewnątrz funkcji, wszystkie nowotworzone parametry pozostają lokalne dla danej funkcji.

Jeśli zastosowano -f, wówczas typeset operuje na atrybutach funkcji. Tak jak dla parametrów, jeśli brak nazws, zostają wymienione funkcje wraz z ich wartościami (tzn., definicjami), chyba że podano opcje zaczynające się od +, w którym wypadku zostają wymienione tylko nazwy funkcji.

ulimit [-acdfHlmnpsStvw] [wartość]

Wyświetl lub ustaw ograniczenia dla procesów. Jeśli brak opcji, to ograniczenie ilości plików (-f) zostaje przyjęte jako domyśle. wartość, jeśli podana, może być albo wyrażeniem arytmetycznym lub słowem unlimited (nieograniczone). Ograniczenia dotyczą powłoki i wszelkich procesów przez nią tworzonych po nadaniu ograniczenia. Proszę zwrócić uwagę, iż niektóre systemy mogą zabraniać podnoszenia wartości ograniczeń po ich nadaniu. Ponadto proszę zwrócić uwagę, że rodzaje dostępnych ograniczeń zależą od danego systemu - niektóre systemy posiadają jedynie możliwość ograniczania -f.

Dla ulimit blok to zawsze 512 bajtów.

umask [-S] [maska]

Wyświetl lub ustaw maskę zezwoleń w tworzeniu plików, lub umask (patrz umask(2)). Jeśli zastosowano opcję -S, maska jest wyświetlana lub podawana symbolicznie, w przeciwnym razie jako liczba ósemkowa.

Symboliczne maski są podobne do tych stosowanych przez chmod(1):

[ugoa]{{=+-}{rwx}*}+[,...]

gdzie pierwsza grupa znaków jest częścią kto, a druga grupa częścią op, i ostatnio grupa częścią perm. Część kto określa, która część umaski ma zostać zmodyfikowana. Litery oznaczają:

Część op wskazuję jak prawa kto mają być zmienione:

Część perm wskazuje które prawa mają zostać nadane, dodane lub usunięte:

Gdy stosuje się maski symboliczne, to opisują one, które prawa mogą zostać udostępnione (w przeciwieństwie do masek ósemkowych, w których ustawienie bitu oznacza, że ma on zostać wykasowany). Przykład: ’ug=rwx,o=’ ustawia maskę tak, że pliki nie będą odczytywalne, zapisywalne i wykonywalne przez ’innych’. Jest ono równoważne (w większości systemów) oktalnej masce ’07’.

unalias [-adt] [nazwa1 ...]

Aliasy dla danej nazwy zostają usunięte. Gdy zastosowano opcję -a, to wszelkie aliasy zostają usunięte. Gdy zastosowano opcję -t lub -d, to wymienione operacje zostają wykonane jedynie na śledzonych lub odpowiednio aliasach katalogów.

unset [-fv] parametr ...

Kasuj wymienione parametry (-v, oznacza domyślne) lub funkcje (-f). Status zakończenia jest niezerowy jeśli któryś z danych parametrów był już wykasowany, a zero z przeciwnym razie.

wait [zadanie]

Czekaj na zakończenie danego zadania/zadań. Kodem wyjścia wait jest kod ostatniego podanego zadania: jeśli dane zadanie zostało zabite sygnałem, kod wyjścia wynosi 128 + numer danego sygnału (patrz kill -l kod_wyjścia powyżej); jeśli ostatnie dane zadanie nie może zostać odnalezione (bo nigdy nie istniało lub już zostało zakończone), to kod zakończenia wait wynosi 127. Patrz "Kontrola zadań" poniżej w celu informacji o formacie zadanie. Wait zostaje zakończone jeśli zajdzie sygnał, na który został ustawiony obrabiacz, lub gdy zostanie odebrany sygnał HUP, INT lub QUIT.

Jeśli nie podano zadań, wait wait czeka na zakończenie wszelkich obecnych zadań (jeśli istnieją takowe) i kończy się zerowym kodem wyjścia. Jeśli kontrola zadań została włączona, to zostaje wyświetlony kod wyjścia zadań (to nie ma miejsca, jeśli zadania zostały jawnie podane).

whence [-pv] [nazwa ...]

Dla każdej nazwy zostaje wymieniony odpowiednio typ komendy (reserved word, built-in, alias, function, tracked alias lub executable). Jeśli podano opcję -p, to zostaje odszukana ścieżka dla nazw, będących zarezerwowanymi słowami, aliasami, itp. Bez opcji -v whence działa podobnie do command -v, poza tym, że whence odszukuje zarezerwowane słowa i nie wypisuje aliasów jako komendy alias; z opcją -v, whence to to samo co command -V. Zauważ, że dla whence, opcja -p nie ma wpływu na przeszukiwaną ścieżkę, tak jak dla command. Jeśli typ jednej lub więcej spośród nazw nie mógł zostać ustalony to kod wyjścia jest niezerowy.

Kontrola zadań
Kontrola zadań oznacza zdolność powłoki to monitorowania i kontrolowania wykonywanych zadań, które są procesami lub grupami procesów tworzonych przez komendy lub potoki. Powłoka przynajmniej śledzi status obecnych zadań w tle (tzn., asynchronicznych); tę informację można otrzymać wykonując komendę jobs. Jeśli została uaktywniona pełna kontrola zadań (stosując set -m lub set -o monitor), tak jak w powłokach interakcyjnych, to procesy pewnego zadania zostają umieszczane we własnej grupie procesów, pierwszoplanowe zadnia mogą zostać zatrzymane przy pomocy klawisza wstrzymania z terminalu (zwykle ^Z), zadania mogą zostać ponownie podjęte albo na pierwszym planie albo w tle, stosując odpowiednio komendy fg i bg, i status terminala zostaje zachowany a następnie odtworzony, jeśli zadanie na pierwszym planie zostaje zatrzymane lub odpowiednio wznowione.

Proszę zwrócić uwagę, że tylko komendy tworzące procesy (tzn., komendy asynchroniczne, komendy podpowłok i niewbudowane komendy nie będące funkcjami) mogą zostać wstrzymane; takie komendy jak read nie mogą tego.

Gdy zostaje stworzone zadanie, to przyporządkowuje mu się numer zadania. Dla interakcyjnych powłok, numer ten zostaje wyświetlony w [..], i w następstwie identyfikatory procesów w zadaniu, jeśli zostaje wykonywane asynchroniczne zadanie. Do zadania możemy odnosić się w komendach bg, fg, jobs, kill i wait albo poprzez id ostatniego procesu w potoku komend (tak jak jest on zapisywany w parametrze $!) lub poprzedzając numer zadania znakiem procentu (%). Również następujące sekwencję z procentem mogą być stosowane do odnoszenia się do zadań:

Jeśli zadanie zmienia status (tzn., gdy zadanie w tle zostaje zakończone lub zadanie na pierwszym planie zostaje wstrzymane), powłoka wyświetla następujące informacje o statusie:

[numer] flaga status komenda

gdzie

status

Wskazuje obecny stan danego zadania i może to być
Running

Zadanie nie jest ani wstrzymane ani zakończone (proszę zwrócić uwagę, iż przebieg nie koniecznie musi oznaczać spotrzebowywanie czasu CPU — proces może być zablokowany, czekając na pewne zajście).

Done [(numer)]

zadanie zakończone. numer to kod wyjścia danego zadania, który zostaje pominięty, jeśli wynosi on zero.

Stopped [(sygnał)]

zadanie zostało wstrzymane danym sygnałem sygnał (gdy brak sygnału, to zadanie zostało zatrzymane przez SIGTSTP).

opis-sygnału [(core dumped)]

zadanie zostało zabite sygnałem (tzn., Memory fault, Hangup, itp. — zastosuj kill -l dla otrzymania listy opisów sygnałów). Wiadomość (core dumped) wskazuje, że proces stworzył plik zrzutu core.  

command

to komenda, która stworzyła dany proces. Jeśli dane zadanie zawiera kilka procesów, to każdy proces zostanie wyświetlony w osobnym wierszy pokazującym jego command i ewentualnie jego status, jeśli jest on odmienny od statusu poprzedniego procesu.

Jeśli próbuje się zakończyć powłokę, podczas gdy istnieją zadania w stanie zatrzymania, to powłoka ostrzega użytkownika, że są zadania w stanie zatrzymania i nie kończy pracy. Gdy tuż potem zostanie podjęta ponowna próba zakończenia powłoki, to zatrzymane zadania otrzymują sygnał HUP i powłoka kończy pracę. podobnie, jeśli nie została ustawiona opcja nohup, i są zadania w pracy, gdy zostanie podjęta próba zakończenia powłoki zameldowania, powłoka ostrzega użytkownika i nie kończy pracy. Gdy tuż potem zostanie ponownie podjęta próba zakończenia pracy powłoki, to bieżące procesy otrzymują sygnał HUP i powłoka kończy pracę.

Interakcyjna edycja wiersza poleceń w trybie emacs
Jeśli została ustawiona opcja emacs,jest włączona interakcyjna edycja wiersza wprowadzeń. Ostrzeżenie: Ten tryb zachowuje się nieco inaczej niż tryb emacsa w oryginalnej powłoce Korna i 8-my bit zostaje wykasowany w trybie emacsa. W trybie tym różne komendy edycji (zazwyczaj podłączone pod jeden lub więcej znaków sterujących) powodują natychmiastowe akcje bez odczekiwania następnego przełamania wiersza. Wiele komend edycji jest związywanych z pewnymi znakami sterującymi podczas odpalania powłoki; te związki mogą zostać zmienione przy pomocy następujących komend:

bind ciąg=[komenda-edycji]

Dana komenda edycji zostaje podwiązana pod dany ciąg, który powinien składać się ze znaku sterującego (zapisanego przy pomocy strzałki w górę ^X), poprzedzonego ewentualnie jednym z dwóch znaków przedsionkownych. Wprowadzenie danego ciągu będzie wówczas powodowało bezpośrednie wywołanie danej komendy edycji. Proszę zwrócić uwagę, że choć tylko dwa znaki przedsionkowe (zwykle ESC i ^X) są wspomagane, to mogą również zostać podane niektóre ciągi wieloznakowe. Następujące podłącza klawisze terminala ANSI lub xterm (które są w domyślnych podwiązaniach). Oczywiście niektóre sekwencje wyprowadzenia nie chcą działać tak gładko:

bind ’^[[’=prefix-2
bind ’^XA’=up-history
bind ’^XB’=down-history
bind ’^XC’=forward-char
bind ’^XD’=backward-char

bind -l

Wymień nazwy funkcji, do których można podłączyć klawisze.

bind -m ciąg=[podstawienie]

Dany ciąg wprowadzenia ciąg zostanie zamieniony bezpośrednio na dane podstawienie, które może zawierać komendy edycji.

Następuje lista dostępnych komend edycji. Każdy z poszczególnych opisów zaczyna się nazwą komendy, literą n, jeśli komenda może zostać poprzedzona licznikiem, i wszelkimi klawiszami, do których dana komenda jest podłączona domyślnie (w zapisie stosującym notację strzałkową, tzn., znak ASCII ESC jest pisany jako ^[). Licznik poprzedzający komendę wprowadzamy stosując ciąg ^[n, gdzie n to ciąg składający się z jednej lub więcej cyfr; chyba że podano inaczej licznik, jeśli został pominięty, wynosi domyślnie 1. Proszę zwrócić uwagę, że nazwy komend edycji stosowane są jedynie w komendzie bind. Ponadto, wiele komend edycji jest przydatnych na terminalach z widocznym kursorem. Domyślne podwiązania zostały wybrane tak, aby były zgodne z odpowiednimi podwiązaniami Emacsa. Znaki użytkownika tty (w szczególności, ERASE) zostały podłączenia do stosownych podstawień i kasują domyślne podłączenia.
abort ^G

Przydatne w odpowiedzi na zapytanie o wzorzec przeszukiwania_historii do przerwania tego szukania.

auto-insert n

Powoduje po prostu wyświetlenie znaku jako bezpośrednie wprowadzenie. Większość zwykłych znaków jest pod to podłączona.

backward-char n ^B

Przesuwa kursor n znaków wstecz.

backward-word n ^[B

Przesuwa kursor wstecz na początek słowa; słowa składają się ze znaków alfanumerycznych, podkreślenia (_) i dolara ($).

beginning-of-history ^[<

Przesuwa na początek historii.

beginning-of-line ^A

Przesuwa kursor na początek edytowanego wiersza wprowadzenia.

capitalize-word n ^[c, ^[C

Przemienia pierwszy znak w następnych n słowach na dużą literę, pozostawiając kursor za końcem ostatniego słowa. Jeśli bieżący wiersz nie zaczyna się od znaku komentarza, zostaje on dodany na początku wiersza i wiersz zostaje wprowadzony (tak jakby naciśnięto przełamanie wiersza), w przeciwnym razie istniejące znaki komentarza zostają usunięte i kursor zostaje umieszczony na początku wiersza.

complete ^[^[

Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne w nazwie komendy lub nazwie pliku zawierającej kursor. Jeśli cała pozostała część komendy lub nazwy pliku jest jednoznaczna to przerwa zostaje wyświetlona po wypełnieniu, chyba że jest to nazwa katalogu, w którym to razie zostaje dołączone /. Jeśli nie ma komendy lub nazwy pliku zaczynającej się od takiej części słowa, to zostaje wyprowadzony znak dzwonka (zwykle powodujacy słyszalne zabuczenie).

complete-command ^X^[

Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne z nazwy komendy zawierającej częściowe słowo przed kursorem, tak jak w komendzie complete opisanej powyżej.

complete-file ^[^X

Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne z nazwy pliku zawierającego częściowe słowo przed kursorem, tak jak w komendzie complete opisanej powyżej.

complete-list ^[=

Wymień możliwe dopełnienia bieżącego słowa.

delete-char-backward n ERASE, ^?, ^H

Skasuj n znaków przed kursorem.

delete-char-forward n

Skasuj n znaków po kursorze.

delete-word-backward n ^[ERASE, ^[^?, ^[^H, ^[h

Skasuj n słów przed kursorem.

delete-word-forward n ^[d

Kasuje znaki po kursorze, aż do końca n słów.

down-history n ^N

Przewija bufor historii w przód n wierszy (później). Każdy wiersz wprowadzenia zaczyna się oryginalnie tuż po ostatnim miejscu w buforze historii, tak więc down-history nie jest przydatny dopóki nie wykonano search-history lub up-history.

downcase-word n ^[L, ^[l

Zamień na małe litery następnych n słów.

end-of-history ^[>

Porusza do końca historii.

end-of-line ^E

Przesuwa kursor na koniec wiersza wprowadzenia.

eot-or-delete n ^D

Działa jako eot jeśli jest samotne na wierszu; w przeciwnym razie działa jako delete-char-forward.

exchange-point-and-mark ^X^X

Umieść kursor na znaczniku i ustaw znacznik na miejsce, w którym był kursor.

expand-file ^[*

Dodaje * do bieżącego słowa i zastępuje dane słowo wynikiem rozwinięcia nazwy pliku na danym słowie. Gdy nie pasują żadne pliki, zadzwoń.

forward-char n ^F

Przesuwa kursor naprzód o n znaków.

forward-word n ^[f

Przesuwa kursor naprzód na zakończenie n-tego słowa.

goto-history n ^[g

Przemieszcza do historii numer n.

kill-line KILL

Kasuje cały wiersz wprowadzenia.

kill-region ^W

Kasuje wprowadzenie pomiędzy kursorem a znacznikiem.

kill-to-eol n ^K

Jeśli ominięto n, to kasuje wprowadzenia od kursora do końca wiersza, w przeciwnym razie kasuje znaki pomiędzy kursorem a n-tą kolumną.

list ^[?

Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw komend lub nazw plików (jeśli są takowe), które mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor. Do nazw katalogów zostaje dołączone /.

list-command ^X?

Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw komend (jeśli są takowe), które mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor.

list-file ^X^Y

Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw plików (jeśli są takowe), które mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor. Specyfikatory rodzaju plików zostają dołączone tak jak powyżej opisano pod list.

newline ^J, ^M

Powoduje przetworzenie bieżącego wiersza wprowadzeń przez powłokę. Kursor może znajdować się aktualnie gdziekolwiek w wierszu.

newline-and-next ^O

Powoduje przetworzenie bieżącego wiersza wprowadzeń przez powłokę, po czym następny wiersz z historii staje się wierszem bieżącym. Ma to tylko sens po poprzednim up-history lub search-history.

no-op QUIT

Nie robi nic.

prefix-1 ^[

Przedsionek 1-znakowej sekwencji komendy.

prefix-2 ^X
prefix-2 ^[[

Przedsionek 2-znakowej sekwencji komendy.

prev-hist-word n ^[., ^[_

Ostatnie (n-te) słowo poprzedniej komendy zostaje wprowadzone na miejscu kursora.

quote ^^

Następny znak zostaje wzięty dosłownie zamiast jako komenda edycji.

redraw ^L

Przerysuj ponownie zachętę i bieżący wiersz wprowadzenia.

search-character-backward n ^[^]

Szukaj w tył w bieżącym wierszu n-tego wystąpienia następnego wprowadzonego znaku.

search-character-forward n ^]

Szukaj w przód w bieżącym wierszu n-tego wystąpienia następnego wprowadzonego znaku.

search-history ^R

Wejdź w kroczący tryb szukania. Wewnętrzna lista historii zostaje przeszukiwana wstecz za komendami odpowiadającymi wprowadzeniu. początkowe ^ w szukanym ciągu zakotwicza szukanie. Klawisz przerwania powoduje opuszczenie trybu szukania. Inne komendy zostaną wykonywane po opuszczeniu trybu szukania. Ponowne komendy search-history kontynuują szukanie wstecz do następnego poprzedniego wystąpienia wzorca. Bufor historii zawiera tylko skończoną ilość wierszy; dla potrzeby najstarsze zostają wyrzucone.

set-mark-command ^[<space>

Postaw znacznik na bieżącej pozycji kursora.

stuff-reset

Działa tak jak stuff, a potem przerywa wprowadzenie tak jak przerwanie.

transpose-chars ^T

Na końcu wiersza lub jeśli włączono opcję gmacs, zamienia dwa poprzedzające znaki; w przeciwnym razie zamienia poprzedni i bieżący znak, po czym przesuwa kursor jeden znak na prawo.

up-history n ^P

Przewija bufor historii n wierszy wstecz (wcześniej).

upcase-word n ^[U, ^[u

Zamienia następnych n słów w duże litery.

version ^V

Wypisuje wersję ksh. Obecny bufor edycji zostaje odtworzony gdy tylko zostanie naciśnięty jakikolwiek klawisz (po czym ten klawisz zostaje przetworzony, chyba że
jest to przerwa).

yank ^Y

Wprowadź ostatnio skasowany ciąg tekstu na bieżącą pozycję kursora.

yank-pop ^[y

bezpośrednio po yank, zamienia wprowadzony tekst na następny poprzednio skasowany ciąg tekstu.

Interkacyjny tryb edycji wiersza poleceń vi
Edytor vi wiersza komendy w ksh obsługuje w zasadzie te same komendy co edytor vi (patrz vi(1)), poza następującymi wyjątkami:

Proszę zwrócić uwagę, że ^X oznacza control-X; oraz <esc>, <space> i <tab> stosowane są za escape, space i tab, odpowiednio (bez żartów).

Tak jak w vi, są dwa tryby: tryb wprowadzania i tryb komend. W trybie wprowadzania, większość znaków zostaje po prostu umieszczona w buforze na bieżącym miejscu kursora w kolejności ich wpisywania, chociaż niektóre znaki zostają traktowane specjalnie. W szczególności następujące znaki odpowiadają obecnym ustawieniom tty (patrz stty(1)) i zachowują ich normalne znaczenia (normalne wartości są podane w nawiasach): skasuj (^U), wymaż (^?), wymaż słowo (^W), eof (^D), przerwij (^C) i zakończ (^\). Poza powyższymi dodatkowo również następujące znaki zostają traktowane specjalnie w trybie wprowadzania:

Jeśli jakiś wiersz jest dłuższy od szerokości ekranu (patrz parametr COLUMNS), to zostaje wyświetlony znak >, + lub < w ostatniej kolumnie, wskazujący odpowiednio na więcej znaków po, przed i po, oraz przed obecną pozycją. Wiersz jest przewijany poziomo w razie potrzeby.

W trybie komend, każdy znak zostaje interpretowany jako komenda. Znaki którym nie odpowiada żadna komenda, które są niedopuszczalną komendą lub są komendami nie do wykonania, wszystkie wyzwalają dzwonek. W następujących opisach komend, n wskazuje, że komendę można poprzedzić numerem (tzn., 10l przesuwa w prawo o 10 znaków); gdy brak przedrostka numerowego, to zakłada się, że n jest równe 1, chyba że powiemy inaczej. Zwrot ’bieżąca pozycja’ odnosi się do pozycji pomiędzy kursorem a znakiem przed nim. ’Słowo’ to ciąg liter, cyfr lub podkreśleń albo ciąg nie nieliter, niecyfr, niepodkreśleń, niebiałych-znaków (tak więc, ab2*&^ zawiera dwa słowa), oraz ’duże słowo’ jest ciągiem niebiałych znaków.
Specjalne ksh komendy vi

Następujących komend brak lub są one odmienne od tych w normalnym edytorze plików vi:

n\, n^F, n<tab> i n<esc>

dopełnianie nazw komend/plików: zastępuje bieżące duże słowo najdłuższym, jednoznacznym dopasowaniem otrzymanym przez rozwinięcie nazwy komendy/pliku. <tab> zostaje jedynie rozpoznane jeśli została włączona opcja vi-tabcomplete, podczas gdy <esc> zostaje jedynie rozpoznane jeśli została włączona opcja vi-esccomplete (patrz set -o). Jeśli podano n to zostaje użyte n-te możliwe dopełnienie (z tych zwracanych przez komendę wyliczania dopełnień nazw komend/plików).

Komendy przemieszczania w wierszu

nh i n^H

przesuń się na lewo n znaków.

nl i n<space>

przesuń się w prawo n znaków.

Komendy przemieszczania między wierszami

nj, n+ i n^N

przejdź do n-tego następnego wiersza w historii.

nk, n- i n^P

przejdź do n-tego poprzedniego wiersza w historii.

n?string

tak jak /, tylko, że szuka do przodu w historii.

Komendy edycji

nckomenda-przemieszczenia

przejdź z bieżącej pozycji do pozycji wynikającej z n komenda-przemieszczenias (tj., skasuj wskazany region i wejdź w tryb wprowadzania); jeśli komendą-przemieszczenia jest c, to wiersz zostaje zmieniony od pierwszego niebiałego znaku począwszy.

ndmove-cmd

skasuj od obecnej pozycji do pozycji wynikającej z n krotnego move-cmd; move-cmd może być komendą przemieszczania (patrz powyżej) lub d, co powoduje skasowanie bieżącego wiersza.

nymove-cmd

wytnij od obecnej pozycji po pozycję wynikającą z n krotnego move-cmd do bufora wycinania; jeśli move-cmd jest y, to cały wiersz zostaje wycięty.

Różne komendy vi

^J i ^M

bieżący wiersz zostaje wczytany, rozpoznany i wykonany przez powłokę.

^L i ^R

odrysuj bieżący wiersz.

intr i quit

znaki terminala przerwy i zakończenia powodują skasowania bieżącego wiersza i wyświetlenie nowej zachęty.

PLIKI

~/.profile
/etc/profile
/etc/suid_profile

BŁĘDY

Wszelkie błędy w pdksh należy zgłaszać pod adresem pdksh [AT] cs.ca. Proszę podać wersję pdksh (echo $KSH_VERSION), maszynę, system operacyjny i stosowany kompilator oraz opis jak powtórzyć dany błąd (najlepiej mały skrypt powłoki demonstrujący dany błąd). Następujące może być również pomocne, jeśli ma znaczenie (jeśli nie jesteś pewny to podaj to również): stosowane opcje (zarówno z opcje options.h jak i ustawione -o opcje) i twoja kopia config.h (plik generowany przez skrypt configure). Nowe wersje pdksh można otrzymać z ftp://ftp.cs.mun.ca/pub/pdksh/.

AUTORZY

Ta powłoka powstała z publicznego klonu siódmego wydania powłoki Bourne’a wykonanego przez Charlesa Forsytha i z części powłoki BRL autorstwa Doug A. Gwyna, Douga Kingstona, Rona Natalie;a, Arnolda Robbinsa, Lou Salkinda i innych. Pierwsze wydanie pdksh stworzył Eric Gisin, a następnie troszczyli się nią kolejno John R. MacMillan (chance!john [AT] sq.com), i Simon J. Gerraty (sjg [AT] zen.au). Obecnym opiekunem jest Michael Rendell (michael [AT] cs.ca). Plik CONTRIBUTORS w dystrybucji źródeł zawiera bardziej kompletną listę ludzi i ich wkładu do rozwoju tej powłoki.

Tłumaczenie tego podręcznika na język polski wykonał Marcin Dalecki <dalecki [AT] cs.pl>.

ZOBACZ TAKŻE

awk(1), sh(1), csh(1), ed(1), getconf(1), getopt(1), sed(1), stty(1), vi(1), dup(2), execve(2), getgid(2), getuid(2), open(2), pipe(2), wait(2), getopt(3), rand(3), signal(3), system(3), environ(5)

The KornShell Command and Programming Language, Morris Bolsky i David Korn, 1989, ISBN 0-13-516972-0.

UNIX Shell Programming, Stephen G. Kochan, Patrick H. Wood, Hayden.

IEEE Standard for information Technology - Portable Operating System Interface (POSIX) - Part 2: Shell and Utilities, IEEE Inc, 1993, ISBN 1-55937-255-9.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

man --locale=C 1 ksh

Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.